Svindlarasvipan - 12.01.1933, Síða 4

S V I N D
Næsta dag er veður verra, en þó slarkfært.
„Nú eru tveggja manna förin mín í landi“, j
segir Ámi. Þriðja daginn er foraðsveður. „Nú [
hafa teinæringar mínir róið í dag“, heldur ;
Ámi áfram að ljúga og grobba. En hvort sem
það var lýginni að hakka eða öðru, þá fór
heimasætan með Áma heim í Ámabotn.
Þegar þangað kom var áliðið dags og skugg-
sýnt. Móðir Árna kemur til dyra. „Komdu með
gulllampann“, skipar Ámi. Kerling fer, kem-
ur aftur og kveðst ekki finna gulllampann, og
eins fór með silfurlampann. „Kveiktu þá á
helvískri grútarkolunni“, verður Áma að orði.
Það er nú máske of mikið í borið að snúa
þessari gömlu svindlarasögu upp á Ara
Þórðarson. En aðferðir hjá Áma og Ara eru
þó svipaðar.
Ari fer í viðskiftasvikaferð, hann ber niður,
þar sem hann heldur að best gangi. Það er
blíðviðri og allir bátar hans eru á sjó, — öll
lýgin hans fjármunavirði. Ari reynir næsta
dag; það er dálítið verri jarðvegur, smálygin
dugar ekki, litlu bátamir róa ekki. Og svo
kemur þriðji dagurinn, veðrið er orðið vont,
viðskiftasvikaútlitið ískyggilegt, Ari notar
teinæringana sína, það eru stórskotaliðslygarn-
ar hans.
Fjármálaferðin er búin, Ari er sestur um
kyrt í hinum sólarlausa Arabotni eða Árna-
botni sauðaþjófnaðarins og svívirðinganna. En
svo líður ekki nema lítil stund, þangað til að
táldregnir kaupunautar Ara koma heim til
hans, þeir bíða rólegir á meðan leitað er að
gulllampanum, og meðan svipast er eftir silf-
urlampanum. En svo finnur Ari ekkert nema
helvítis grútartýruna, þar sem lýgin er notuð
fyrir ljósmeti og svikin fyrir kveik, og grútar-
koluljósið í dyrunum hjá Ara slær sviksam-
legri birtu á viðskiftamenina hans, sem úti
fyrir dyrunum bíða með blæðandi viðskifta-
sárin.
Það hemar yfir sum sárin eftir því sem
árin líða, en aftur á móti hefir komið blóð-
eitrun í sum, og þau hafast illa við. Það dreg-
ur til þess, sem verða vill.
Valur.
í réttarsal.
Eitt sinn var Ari Þórðarson leiddur fyrir
rétt, sem vitni, og skyldi hann bera vitni í
máli út af viðskiptum manna, sem Ari hafði
sjálfur verið nokkuð óþægilega viðriðinn.
Þótti framburður vitnisins nokkuð kynlegur
og var ekki tekinn gildur án eiðfestingar, en
Ari gugnaði við eiðvinninguna og kvaðst ekki
vinna eið sökum trúarskoðana sinna. Þegar
honum var bent á, að þar sem hann þættist
viðurkenna Lúterska trú, væru trúarskoðanir
hans ekki til fyrirstöðu eiðvinningu, en Ari
neitaði að vinna eiðinn og stökk úr rétti, yf-
irgaf söfnuð sinn og gerðist katólskur.
Lii x.
Þar sem það er augljóst, að Svindlarasvipan
verður víðlesnasta blaðið á landinu, og er sér-
staklega skemtilegt aflestrar, má búast við að
skynsömum lesendum þyki nokkur ljóður á
ráði, ef ekki er tilfærð lagagreinin, sem hann
Ari ritstjóri hnaut um á Grettisgötunni þarna
í október 1915. Til þess nú að lesendunum
verði þetta mikilvæga atriði vel kunnugt, skal
það tekið fram, að það er 186. gr. hinna al-
mennu hegningarlaga frá 25. júní 1869 og
hljóðar svo: „Hver, sem með sauruglegu at-
hæfi særir blygðunarsemi manna eða er til al-
menns hneykslis, skal sæta fangelsi við vatn
og brauð eða betrunarhúsvinnu“.
L A R A S
Ovðsending.
Þér leyfið yður, hr. ritstjóri, að segja, í
vðar heiðraða blaði, „Okrarasvipan“, að eg
vinni óþrifaverk fyrir Metúsalem Jóhannsson.
Hefði mér ekki verið kunnur yðar glæsilegi
æfiferill og eg ekki vitað hvílíkur þjóðfélags-
höfðingi þér eruð, hefði mér ekki dottið í hug
að svara þessu, en af því að eg lít upp til yð-
ar, sem annars höfðingja sem á glæsilega for-
tíð, þá vil eg með djúpri lotningu fyrir yðar
hátign, leyfa mér að leiðrétta þennan yðar
misskilning og láta yður vita að Metúsalem
Jóhannsson hefir aldrei, hvorki fyr né síðar,
beðið mig að vinna fyrir sig óþrifaverk og eg
er alveg sannfærður um að nefndur M, J.
hefir hvorki misboðið sjálfum sér né öðrum
með beiðni um slíkt.
En meðal annara orða, hr. ritstjóri, hafið
þér ekki sótt um upptöku í ritstjórafélagið
hér í bænum. Þætti mér líklegt, að blaða-
mönnum hér í bænum þætti frekar sómi að
yður í félaginu og að sjálfsögðu mikill lið-
styrkur að yður, svo vitur og virðulegur
maður sem þér eruð. Það skal að vísu tekið
fram, að Oddi Sigurgeirssyni mun hafa verið
synjað um upptöku í nefnt félag, en þar sem
þér eruð honum svo langt um fremri, tel eg
engar líkur á, að sama verði látið ganga yfir
ykkur báða.
Ekki nenni eg að skrifa ritdóm um blaðið
yðar og væri það þó vel þess vert, en í sem
stytstu máli vil eg segja álit mitt um blað
þetta. Það er nokkuð Kleppmenskulegt og
ekki frítt um að vínþefur nokkur sé af því,
en að líkindum gamall og frá þeim tímum,
sem þér stóðuð aðallega á staupaþingi, þessi
lyktsterku efni eru sein að rjúka burtu.
Virðingarfylst.
Pétur Jakobsson.
Til hr. ritstjóra Ara Þórðarsonar.
Ekki er heppilegt fyrir Ara og hans nánustu
að búa í húsi, þar sem ekki eru fleiri íbúðir
á sömu hæð og Ari býr, því oft verður að
bjarga konunni hans úr klónum á honum í
ölæðisköstunum, — eða þegar innrætið leitar
út.
Ef maður býr á Hverfisgötu og skuldar þar
rafmagn, þá fylgir skuldin manni þó flutt sé
á Laugaveginn, alveg eins og draugamir
íylgdu góðum ættum í gamla daga. — í hitt-
eðfyrra fylgdi Ara rafmagnsdraugur, og það
er ekki hægt að losna við rafmagnsdrauginn
nema að kveða hann niður — borga rafmagns-
skuldina. En Ari er nú ekki vanur að borga,
og af því Ari hefir oft skipt um verustaði
síðan í hitteðfyrra, þá er hann líka búinn að
útvega konunni sinni og barninu rafmagns-
draug.
Z.
Útgefandi og ábyrgðarmaður:
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON
Grettisgötu 20 A.
Prentsmiðjan Acta.
V I P A N
Auglýsin g
Tapast hefir frá Þormóðsdal fyrir mörgum'
árum, bleikur hestur, marklaus, snillingur til
fótanna. Hver sem gæti gefið upplýsingar um
hest þennan, hvert heldur það er Ari Þórðar-
son eða aðrir, fær góð ómakslaun hjá útgef-
anda þessa blaðs.
Ari búfræðingur
Þegar eg var ungur bóndi í Borgarfirðin-
um kom í búnaðarskólann á Hvanneyri ungur
Hafnfirðingur, að nafni Ari Þórðarson. Var
það hans fyrsta, er hann var á staðinn kom-
inn, að raupa af sér og sínum yfirburðum við
skólastjórann, sem var hæglátur og yfirlætis-
laus maður. Lýktist Ari þessi mjög Jóni
sterka í Skugga^Sveini, að hóflausu raupi og
lítilmensku.
Það var vani skólastjórans, að láta skóla-
sveina rista ofan af, hvern um sig, hundrað
ferhymingsfaðma stórum bletti og vildi hann
með þessu mæla þrek nemendanna og verk-
lægni. Til voru þeir menn í hópi skólasveina,
sem ristu ofan af þessum bletti á dag og eng-
inn hafði sá amlóði verið á skólabekk þar, að
ekki lyki hann þessu verki á tveimur dögum.
Leiddist nú skólastjóra marrið í tálknunum á
Ara og vildi reyna orku hans víðar en í skolt-
inum. Var honum því fenginn hundrað fer-
hyrningsfaðma blettur til ofan af ristu og
skyldi honum ekki annar starfi til fenginn
fyr, en hann hafði lokið þessu verki. Lét Ari
drýgindalega yfir og kvað sér ekki mundi
endast verk þetta öðrum fremur.
Byrjaði svo Ari að vinna verk þetta, en sótt-
ist illa. Stóð hann að þessari vinnu í fulla sjö
daga og rómaði mikið erfiði verksins og hve
vel sér hafði sókst það. Þegar skólastjóri
hafði litið yfir verkið, varð honum svohljóð-
andi ljóð af munni:
„Ofan af rista Ari kann,
um það margt ber vottinn.
Á sjö dögum verk sitt vann,
varð því minni en Drottinn".
Kann eg þessa sögu ekki lengri, en sagt
var mér að líkt og ofanafristan, sóttist alt nám
hjá Ara greyinu.
Gamall Borgfirðingur.
I næsta blaði verður rætt mikið og margvís-
lega um Ara Þórðarson; verða gerðir kunnir
nokkrir sprenghlægilegir kaflar úr verslunar-
sögu hans og rætt verslunarsamband hans við
læknir nokkum hér í bænum. Mun lesendum
blaðsins þykja kaflar þessir fróðlegir, enda
munu þeir gefa nokkuð glögga hugmynd um
viðskiftafélagslíf þeirra, Ara og doktorsins.