Svindlarasvipan - 13.02.1933, Qupperneq 4

S V I N D
Andsvar
Að gefnu tilefni leyfi ég mér, herra ritstjóri,
að óska birtingar í blaði yðar á eftirfarandi:
í blaðsnepli, sem út kom hér í bænum fyrir
skömmu og nefnist „Okrarasvipan“ er konan
Jóhanna A. Jónsdóttir látin skýra ýmist rangt
eða þá villandi frá húsakaupum, sem hún gerði
við mig vorið 1981.
Þetta ár átti ég húseignina nr. 161 við
Laugaveg, og auglýsti hana til sölu. Skömmu
síðar er ég hringdur upp í síma af Lúðvík Ás-
grímssyni vélstjóra hér í bænum, og tjáir
hann mér að hjá sér sé stödd kona af ísafirði
og sé hún hér í þeim erindum að festa kaup
á húsi, og hafi hún mælst til, að hann leið-
beindi henni í væntanlegum húsakaupum, og
spyr Lúðvík mig hvort þau mættu ekki skoða
hús það, sem ég hafði auglýst til sölu, og
leyfði ég það viðstöðulaust.
Seinna sama dag kem.ur Lúðvík ásamt konu
þessari til mín, og kváðust þau hafa skoðað
húsið. Konunni leizt vel á húsið að öllu leyti
og kveðst hún vilja — ef saman gangi um
verð — kaupa það öðrum húsum fremur, af
þeim, sem á boðstólum voru og hún hefði séð.
Ég skýri þeim strax frá, að kaupverð húss-
ins sé 33 þús. kr. og útborgun þar af við af-
sal 6 þús. kr.
Er ekki að orðlengja það, að konan gekk
að þessum kaupum, og daginn eftir var kaup-
samningur undirskrifaður að Lúðvík viðstödd-
um sem vitundarvotti. Kaupverðið eins og áð-
ur er sagt 33 þús. krónur með 6000 kr. út-
borgun um leið og afsal færi fram.
Skömmu síðar fór kona þessi til Isafjarðar
að ráðstafa eignum sínum og búa sig undir
flutning hér suður, og kom hingað aftur um
miðjan maí.
Kom konan til mín þ. 18. maí og greiddi mér
hina áskildu útborgun samkv. kaupsamningn-
um kr. 6000.00 og fékk um leið afsal fyrir
húsinu með áhvílandi veðskuldum kr. 26.776.56.
Eftir tilmælum kaupanda og til að spara
kaupanda útgjöld (stimpilgjald) var útborgun-
in, sem ákveðin var í kaupsamningnum, ekki
látin koma fram í afsalinu og taldi ég mér
það heimilt.
Ennfremur greiddi fymefnd kona við undir-
skrift afsalsins kr. 297,75 fyrir þinglestur og
stimpilgjald og rúmar 200 kr. til endurgreiðslu
á fyrirframdreiddum vöxtum og sköttum af
eigninni.
Fasteignamat hússins var 21 þús. kr. og
leigðist út fyrir 4500 kr. árlega og gat því
staðið straum af sér sjálft ef leigan greiddist.
„Standsetning" sú á húsinu, sem Jóhanna
mínnist á var sem sagt engin, en hinsvegar lét
hún setja kvist á húsið — þvert á móti ráð-
um annarra, og má vel vera, að hann hafi kost-
að allt að 3000 kr.
Jóhanna átti hús þetta rúmt ár, henni hélzt
illa á leigjendum. Og svo fengu þeir Kr. Sig-
mundsson og Guðmundur Þórðarson umboð
til að selja það fyrir hana, að hennar sögn.
Þeir útveguðu sem kaupanda Þorvald nokk-
um Hlíðdal, og fengu allt að eitt þúsund
krónur í sölulaun. Þessi Þorvaldur Hlíðdal upp-
fyllti engin skilyrði í kaupsamningi þeim, sem
hann hafði gert og lánin, sem á eigninni hvíldu
L A R A S
féllu í gjalddaga án þess af þeim væri borgað,
hinsvegar hirti Hlíðdal þessi leigu þá, sem til
féll af eigninni og varði henni ekki til að
borga rentur og afborganir af skuldum þeim,
sem á húsinu hvíldu.
Og eftir langa bið eftir greiðslu var ég til
neyddur að biðja um nauðungarsölu á eigninni,
þar sem sýnilegt var að engin skil myndu verða
gjörð, en húsaleigan hinsvegar hirt af Hlíðdal,
sem taldist eigandi, og eignin nídd niður, var
húsið lagt mér út 1. ágúst s. 1.
Eftir þetta beið ég enn í 6 vikur ef ske
kynni að fyrv. eigandi, Jóh. Jónsdóttir, hefði
einhver ráð með að borga af lánum þeim,
sem á húsinu hvíldu og yfirtaka það, ■ og var
það í samráði við tvo lögfræðinga, Brynjólf
Arnason og Sveinbjörn Jónsson, sem voru Jó-
hönnu að einhverju leyti til aðstoðar.
Framanritað er rétt og sönn frásögn um
viðskipti mín við fyrnefnda konu. Þetta er „fé-
flettingin", sem ég hefi átt að hafa í frammi
við hana, ég seldi henni góða eign með sann-
gjörnu verði, og þó að henni héldist ekki á
þessari eign vegna óhagsýni, og annara
óhappaatvika, þá var það ekki mín skuld.
Er ég þá búmn að svara þjófnaðar- og
svika-aðdróttunum þeim, sem á mig voru
bornar í fyrnefndum blaðsnepli, í sambandi
við fyrnefnd húsakaup, vitna ennfremur í
meðfylgjandi yfirlýsingu hr. vélstjóra Lúðvíks
Ásgrímssonar til sönnunar mínu máli.
Reykjavík 11. febr. 1933.
M. Jóhannsson.
Eftir að hafa lesið frásögn hr. Metúsalems
Jóhannssonar um húsakaup Jóhönnu A. Jóns-
dóttur frá ísafirði og afskipti mín af þeim, þá
lýsi ég því yfir, að þar er rétt og satt skýrt
frá að öllu leyti, að því er ég best man.
Skal það einungis tekið fram til skýringar,
að mitt álit var að Jóhönnu hentaði betur
minni húseign en sú sem hér um ræðir, en
hún ákvað þrátt fyrir það að kaupa umrædda
eign.
Reykjavik, 11. febr. 1933.
Lúðvík Ásgrímsson
vélstjóri.
Csnsittiin hans Hta
Fyrir mörgum árum voru tveir verkamenn
við grjótnám hér suður í holti, ekki langt frá,
þar sem Landspítalinn er núna, þetta var í
júnímánuði. Verður þeim litið upp og sjá, að
maður situr á steini skammt frá þeim og blæs
í munnhörpu af. öllum kröftum. Þeir ganga til
mannsins og sjá þá, að þetta er Ari Þórðar-
son; blæs hann í munnhörpuna í erg og gríð.
Þeir ávarpa Ara. Lítur hann þá upp á þá og
segir: „Ætlið þið að trufla concertinn, helvítin
ykkar. Það kostar 5 krónur sætið, nú er kon-
ungurinn og drottningin að setjast í sína
stúku“. Mennimir gengu í burtu og hristu
höfuðin.
Seinna sama dag fer maður, sem átti heima
á Laufásveginum, þarna suður eftir að huga
að hesti. Honum verður gengið fram áAra,situr
liann þá enn á steininum og argar á munnhörp-
una. Maðurinn spyr Ara hvort hann sé orð-
inn vitlaus. Ari hvessir á hann augun og seg-
ir: „Þetta er síðasti þátturinn. öll sæti útseld.
5 kr. sætið“. Maðurinn lýsir Ara svo, að hann
hafi verið löðrandi í svita, hárið rennblautt í
flyksum og hann afar tryllingslegur. I þessu
sá maðurinn hestinn, sem hann var að leita
að, suður með veginum hjá Blönduhlíð. Hann
fór og sótti hann og ætlaði að taka Ara með
til baka eða gjöra aðvart um að hann væri
orðinn brjálaður, en Ari var þá horfinn, þegar
maðurinn kom aftur. X.
V I P A N
Athygli
Alveg sérstaka athygli vakti grein mín
„Fjárprettir og fólskuverk“ í síðasta blaði. Er
óhætt að fulyrða, að engin blaðagrein í seinni
tíð hefir vakið eins almenna athygli, enda líka
ekki að furða þó almenningi yrði ekki um sel
að geta átt von á því hvenær sem vera skal,
að Ari banki á stofuhurðina og hirði helming
eða allar eigurnar, sem á heimilinu eru.
Því fer Ari ekki í mál? spyrja sumir. Lög-
in eiga þó að vernda hann eins og aðra, segja
aörir.
Nei, Ari fer ekki í mál við mig, af því hann
veit að ég hefi ekkert ofsagt og ekkert sagt
ósatt í viðskiptasögunni okkar.
Útgef.
Fáein orð
til skýringar
Ég mun hafa sl. ár í nóvember skrifað
greinarkorn í Alþýðublaðið, sem svar við
hnútukasti Ara Þórðarsonar til mín fyrir
víxlakaup þau, sem ég hefi með höndum hér
í bænum. Virtist Ari öfunda mig mikið af
þeim gróða mínum. Til að sýna fram á hve
\ anskilegt væri um gróða af víxlakaupum yfir-
leitt tilfærði ég dæmi, þar sem ég tapaði stórri
upphæð sökum galla á víxli. Þetta notar Ari
sem stórkostlegt árásarefni á mína lögfræði-
legu þekkingu og gefur í skyn, að ég þekki
ekki texta víxla. En sannleikurinn er sá, að
víxillinn var falsaður og í því var gallinn fólg-
inn. Þetta vissi Ari fyrir löngu síðan, en til
að. þjóna sínu góða innræti, sneri hann þessu
til hins verri vegar. Má um þetta segja, að
sjaldan bregður Ari vana sínum.
Pétur Jakobsson.
Xieiðrótting'
Af vangá hefir fimmta erindið í kvæðinu
„Ari á stolna Bleik“, sem birtist hér í blaðinu,
sem út kom 3. þ. m. misritast og er það leið-
rétt hér. — Erindið er svohljóðandi:
Eins og dauðinn einatt
Ari sést á Bleik
fer hann fyrst og seinast
fram í þessum leik
geist, með anda örgum,
ill með Loka-ráð.
Vildi hann yrði vörgum
varmennið að bráð.
Eru lesendur blaðsins vinsamlega beðnir að
taka þetta til athugunar.
Höfundurinn.
Þan blöd
sem út eru komin af Svindlarasvipunni fást
hjá blaðasalanum á Lækjartorgi og í Hafnar-
siræti 18 — hjá R. P. Leví.
Það var áformað
að þetta blað kæmi út í tvöfaldri stærð, en af
því að útkomudagur blaðsins var bundinn við
póstferðir út um land og hinsvegar mikið
annríki í prentsmiðjunni, gat ekki af því orð-
ið.
Útgefandi og ábyrgðarmaður:
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON
Grettisgötu 20 A.
Prentsmiðjan Acta.