Svindlarasvipan - 18.04.1933, Blaðsíða 2

S V I N D
1915 eða blaðaútgáfu minni, en það safnast
þegar saman kemur, og betra hefði verið fyrir
Ara að húsið hefði verið byggt kjallaralaust
IV.
Konan frá ísafirði.
Konan Jóhanna A. Jónsdóttir kveðst hafa
skrifað undir kaupsamning, sem hún hafi
aldrei lesið — eða Ari lætur hana segja það —.
Þessi sama kona hefir sagt í viðurvist votta,
að hún hafi aldrei lesið það, sem hún hefir
skrifað undir fyrir Ara, og er það Ara líkt
að hafa notað sér það. Ari lætur Jóhönnu
þessa halda því fram, að hún hafi aldrei ætlað
að kaupa húsið nr. 161 við Laugaveg af Metú-
salem og hún hafi ekki vitað hvað hún undir-
skrifaði þegar hún undirskrifanði kaupsamn-
inginn, — auðvitað er þetta ógeðslegt skálka-
par hjá Ara að gera konu þess að svona mikl-
um fáráðling — því það er hún ekki — enn
nú skulum við hugsa okkur að þetta sé satt,
— konan hafi ekki ætlað að kaupa húsið og
ekki vitað undir hvað hún skrifaði. Eftir undir-
skriftina fór hún næst til fsafjarðar og
hennar fyrsta verk eftir að hún kom að vestan
er að fullnægja kaupsamningnum og borga
6500 kr. í peningum. Sýnir það ljóst, að hún
vissi undir hvað hún skrifaði og henni var
áhugamál að kaupa húsið, en kaupin auðvitað
farin út um þúfur, ef hún greiddi ekki hina
tilskyldu útborgun — en gat hins vegar ekkí
gert konunni til né frá þó hún gengi frá kaup-
unum, þar sem engin viðurlög voru ef kaup-
umum væri rift, enda öll þessi lygasamsuða
Ara út af þessu einskisvirði. Má í því efni
treysta betur vottorði Lúðvíks vélstjóra,
þekkts manns og nokkurskonar meðráðamanns
Jóhönnu í þessum kaupum, heldur en haturs-
fullum lygasamsetningi Ara Þórðarsonar.
V.
Sambýlið.
Þó að langt sé á það að minnast og leiðin-
legt á það að minnast, þá hefi ég verið í
sambýli við Ara Þórðarson. Ég bar nú held-
ur skarðan hlut frá borði eftir það sambýli.
En Ari hefir líka verið í sambýli við annan
n>ann, Metúsalem Jóhannsson, og hann hugs-
aði sér gott til glóðarinnar þegar það sambýli
var stofnað. Ari bjóst við að þar væri af miklu
að taka, þar væri feitan gölt að flá, því fé-
flettingar voru nú aðalatriðið hjá honum þá
sem endranær. Metúsalem bar gæfu til að
standa af sér allar svikatilraunir Ara og eftir
sambýlið tapaði hann ekki öðru en nokkrum
hundruðum í húsaleigu, en kynntist um leið
öllum hugsanlegum svikaplönum Ara, sem
hann ætlaði að reyna að koma í framkvæmd
við hann; einnig óreglu og aumingjaskap þessa
ógæfumanns. En vegna þess, að Ara brást
þarna bogalistin við Metúsalem Jóhannsson, þá
lagði hann á Metúsalem óslökkvandi og
óstjómlegt hatur, og gengur svo langt í því,
að hann tekur viðurværið frá skylduliði sínu
til að geta greitt með því nokkurskonar burð-
argjald undir óþvegin orð um þennan ímynd-
aða andstæðing sinn.
VI.
Óvættir og illvættir.
í löndunum og höfunum eru óvættir af ýmsu
tægi, villudýrin í mannsmynd og dýrsmynd eru
ekki sjaldgæf sjón. Ara hefir tekizt öðru
hverju að þurka út af sér mannsmyndina og
vegna dýrseðlisins, sem í honum býr, hefir
honum gengið þetta greiðara.
Fyrir fjöldamörgum árum var skip í förum
núlli Norðurlands og útlanda, þetta var ein-
stakt kappaskip og hét „Hertha“. 1 eitt skipti
þegar skipið er á ferð á milli landa, lendir það
í byrleysu og var kyrt mikinn part úr degi,
sjá þá skipverjar hvar eitt af illhvelum hafs-
ins kemur í ljós allfjarri skipinu; þetta var
'unn svonefndi stökkull, stekkur hann nú upp
með litlu millibili og færist alltaf nær, stekkur
L A R A S
því næst marga hringi kringum skipið og
nálgast ávalt þangað til hann í einu stökkinu
lendir yfir skipið og skorðast á milli mastr-
anna, en höfuð og sporður standa sitt út af
hvorum borðstokk. Nú voru góð ráð dýr fyrir
aumingja skipshöfina. Þeir ganga í skrokk á
illhvelinu með öllum breddum, sem þeir áttu
yfir að ráða og loksins geta þeir saglað stökk-
ulinn í sundur í miðjunni og partarnir duttu
í hafið þar sem þeir höfðu áður verið.
Þessi saga um illhvelið er ekki ósvipuð sög-
unni um aðferðimar hans Ara Þórðarsonar.
Illhvelið ætlaði að granda skipinu, en það var
því um megn og það beið dauðann af vasa-
hnífum sjómannanna, sem voru þó svo marg-
falt minni en stórfiskurinn.
Ari hefir í raun og veru í mörg ár alltaf
verið að stökkva á bráð sína og hann hefir
alltaf verið að stökkva fram á þennan dag,
hann stekkur á Metúsalem Jóhannsson og Pét-
ur Jakobsson, en hann rei.knar stökkið skakkt
út, alveg eins og stökkullinn, sem festist á
ndlli mastranna á „Herthu“. Ari festir sig á
milli þeirra Péturs og Metúsalems, og svo
kem ég ósköp rálega í mínum vinnufötum
beint úr kjalaraíbúðinni á Grettisgötu 20A —
Ari kannast við íbúðina —. Ég legg til Ara j
með Svindlarasvipunni, ég sarga hann í sund-
ur í miðjunni, og partarnir detta ofan í skít-
inn, þar sem þeir áður voru.
VII.
Óorð á tugthúsið.
Fyrir nokkrum árum var Ari tekinn í einu
ölæðiskasti sínu og settur inn í tugthúsið,
þegar þangað kom lét hann öllum illum látum,
öskraði, bölvaði og barði allt utan. Fanga-
vörður var þá hinn þekkti sæmdarmaður Sig-
urður Pétursson. Þegar ólæti Ara höfðu staðið
nokkra hríð fer fangavörður til Ara og kveðst
ekki vilja hafa þessi ólæti, ef þessu haldi
áfram, „þá komi Ari óorði á húsið“.
Hvernig finnst nú mönnum að Ara Þórðar-
syni fari það að finna að breyttni annara
n-anna, þegar fangavörðurinn býst við því að
tugthúsið fái óorð á sig ef Ari gistir þar nátt-
langt, og hefir það þó ekki af miklu að má.
Og mörg erfiðisverkin hefi ég unnið um æf-
ina, og hefir mér þá hvorugt hentað hanzkar
eða flibbar, en einna mest óþrifavinna er nú
það, sem ég hefi gert um dagana er það að
eiga orðastað við Ara Þórðarson, þennan
óþrifagemling þjóðfélagsins, og hefir það ef
til vill verið óþarft verk, því þó ætíð sé á því
klifað að aldarfarið sé orðið spillt, þá er það
nú ekki verra en það, að það fordæmir rnenn-
ina og minningar þeirra manna, sem hafa lát-
ið eftir sig liggja ámóta ósama og ódáðaverk
og finnanleg og sjáanleg eru beggja vegna
götunnar þeirrar, sem Ari Þórðarson hefir
gengið.
VIH.
Hann krossar sig uppi í Landakoti.
Það er verið að reyna að sanna sökina á al-
ræmdan bruggara austan úr sveit. Málið er
sótt og varið uppi í Hæstarétti. Áheyrendurn-
ir eru margir, en húsrúmið er lítið. Ari Þórð-
arson klessir sér upp að hliðinni á uppgjafa-
presti utan af landi, rétt eins og hann væri
jafningi þessa útslitna sálusorgara. Það er
komið vor, langir og sólríkir dagar, næstum
þröng á gangstéttum borgarinnar, það er líka
ú.tsala í Vöruhúsinu og hjá Haraldi; ekkja
sem býr inn á Laugavegi og þrjú börnin henn-
ar eru á leiðinni upp Bankastræti, hún kemur
með bömin frá Lofti, það var verið að mynda
þau ,og það á að senda myndimar vestur í
Canada til efnaðs skyldfólks mannsins hennar
sálaða, •— hún mætir Ara Þórðarsyni í Banka-
strætinu og hann nuggast utan í blessuð sak-
laus börnin, og þó hafði konan þennan morgun
eins og alla aðra morgna beðið guð að forða
sér frá öllu illu.
En þó tekur nú út yfir allan þjófabálk þeg-
V 1 P A N
ar að Ari Þórðarson, þetta aumingja afbrota
hrak, fer upp í Landakotskirkju, dýfir hend-
inni ofan í vígða vatnið og krossar sig á
brjóstið og hneigir sig fyrir heilagri Maríu
myndinni, en fremur svo jöfnum höndum svik-
in og þjófnaðina fyrir og eftir messuna, og er
þessi kirkjuganga og krossun Ara stórhneyksli
og svívirðing, hvernig sem á hana er litið.
Útgefandinn.
Þáttur úr æflsögu
Ara Þórðarsonar
Scutt lýsing af fjárprettum og fólskuverkum
hans, — eitt af mörgum.
Einn af góðborgurum þessa bæjar er Böðvar
Jónsson, sem um alllangt skeið vann hjá H.f.
Pípuverksmiðjan. Er hann drengur hinn bezti,
enda af góðu bergi brotinn. Hann átti um eitt
skeið húsið nr. 11 við Grundarstíg hér í bæn-
um. Mun fjárhagur hans hafa verið nokkuð
erfiður og af þeim ástæðum vildi hann selja
húsið. Ari er engu síður þefvís en hundarnir.
Fann hann brátt lykt af fjárhagserfiðleikum
Böðvars. Kom hann að máli við Böðvar, fullur
íals og fláræðis, líkt og Djöfullinn í Eden forð-
um. Býður hann Böðvari að selja húsið f.yrir
hann í skiptum við mótorskipið „Týr“, sem
sé verið að ferma með matvöru, er eigi að fara
tii Vestfjarða. Býður Böðvari að koma með
sér niðup að höfn og líta á skipið. Liggur það
viö Geirsbryggju og eru menn að bera mjöl-
poka út í það. Böðvar kvaðst ekki hafa not
fyrir skip þetta, en Ari kvaðst hafa kaupanda
að því fyrir kr. 36.000,00, en á því hvíldi kr.
12,000,00, fyrsti veðréttur, og vildi kaupand-
inn borga kr. 22.000,00 í peningum þá þegar.
Varð það þá afráðið, að Böðvar keypti skipið
og seldi eiganda þess húsið og í tilefni af
þessu var svo gerður makaskiptasamningur.
Ari kom með skriflegt tilboð frá kaupanda
skipsins samstundis, en þurfti að fá það lán-
að, því hann ætlaði að sækja peningana til
hins væntanlega kaupanda að skipinu. Ari var
nokkuð lengi að sækja peningana og fór svo
Böðvar að leita hans. Var hann þá kominn á
þreifandi blind fyllerí og engu tauti hægt við
| Ara að koma. Fór Böðvar þá að athuga nánar
um skipið og hvort það væri siglt til Vest-
íjarða. Sér hann þá, sér til mikillar undrunar,
að verið er að bera mjölið upp úr því aftur
og spyr hvers vegna. Er honum tjáð, að láðst
hafi að láta fara fram skoðun á því áður en
það var fermt, en við skoðunina hafi komið
í ljós, að skipið var alósjófært, enda eitt hið
aumasta ræskni, sem á sjó ílyti. Var þá farið
að leita að Ara og heimta af honum kaup-
tilboðið, sem hann kom með, að skipinu og
fckk lánað í ferðina til að sækja peningana.
Vissi Ari ekkert um það, enda æðisgenginn
af ofdrykkju. Var þá næst að leita að mannin-
um, sem kauptilboðíð hafði gefið. Kom þá í
ljós, að það var blásnauður þurfamaður, sem
nokkrum vikum seinna var fluttur hreppa-
flutningi á sína sveia vestur á land.
Svo var um þessa verzlun Ara Þórðarsonar.
Hann hélt fylliríinu áfram í fullar sex vikur
og var orðinn svo æðisgenginn af drykkju-
skapnum og sínum dýrslega lifnaði að hann
hljóp út um götur bæjarins um nætur, á nátt-
klæðunum, barði þar sjálfan sig og rak upp
hin viðbjóðslegustu villidýrsöskur, en inni
gerði hann allar sínar nauðsynjar í rúmið.
Varð svo endirinn sá, á þessum túr Ara, að
iiann var settur í Steininn meðan var að renna
af honum, en í Steininum þekkir Ari sig
flestra Reykvíkinga bezt. Að þessu öllu búnu
seldi Ari Þórði lækni Thoroddsen sölulaunin og
skyldi sú upphæð ganga upp í gamlar ábyrgð-