Svindlarasvipan - 18.04.1933, Blaðsíða 4

S V l N D
Jrar með talin málafærslulaun til skipaðs verj-
anda kr. 2000,00.
Dómnum ber að fullnægja að viðlagðri að-
för að lögum.
Rétta útskrift staðfestir skrifstofa Svindl-
arasvipunnar í apríl t933.
(sign.) Útgefandi Svindlarasvipunnar.
Jói.
,Heíðurs míns vegna'
Ari Þórðarson skrifar lögreglustjóranum í
Reykjavík og biður hann að rannsaka það fyr-
ir sig, hvert það sé ekki áreiðanlegt, að Ari
Þórðarson hafi fyrir mörgum árum stolið pen-
ingum og reiðhesti frá Ólafi í Þormóðsdal.
í þessu bréfi er Ari Þórðarson einnig að
hæðast að Ara Þórðarsyni; segir Ari Þórðar-
son, að Ari Þórðarson, sem engan heiður hefir
átt, geti ekki legið undir þessum áburði Ólafs
„heiðurs síns vegna“. Einnig kemst Ari Þórð-
arson að þeirri niðurstöðu, að ef Ólafur segi
þetta satt um Ara Þórðarson, þá sé Ari Þórð-
arson i raun og veru stórglæpamaður og er það
nokkuð seint séð hjá Ara Þórðarsyni.
Eins og vænta mátti endursendi lögreglu-
stjóri Ara þetta bréf og sagði honum að þetta
væri einkamál. Ari lét sér ekki það nægja og
fer að disputera við lögreglustjóra hvað væri
lög og ekki lög. Lögreglustjóri er viðurkennd-
ur einn af beztu lögfræðingum þessa lands og
gat ekki falist á lögskýringar Ara og varð
ótvírætt að láta Ara skilja, að samtalinu væri
lokið.
Og eklci er nú kjarkurinn heldur mikill hjá
Ara, í þessu fyrnefnda bréfi, sem er dagsett
22. febr., biður hann um lögregluvernd, er
hann þá orðinn svo hræddur við Ólaf frá Þor-
móðsdal, sjötugann manninn. Býst Ari við að
heilsu sinni sé hætta búin af Ólafs völdum.
Að líkindum eru víst allir sammála um það,
að enginn skaði væri skeður þó Ari fengi kvef
eða hrykki upp af. Eru það líka daglegir við-
burðir að fólk kvefist og eins að fóhc deyi,
og getur engin lögregluvernd dugað í þeim efn-
um, en ef lögregluþjónamir eru ekki mjög
önnum kafnir, er ekkert á móti því að láta
þá vernda og elta Ara. Er óvíst að Ari kæmi
eins við svikum og þjófnuðum ef lögreglu-
þjónn væri á hælum hans, og svo greiðir bær-
inn lögregluþjónunum kaupið, og bærinn greið-
ir Ara styrk, svo þarna væri þá bara eitt
jarfyrirtækið að hjálpa öðru.
Óskar.
AriáGoðalandi
Þegar híenan Ári Þórðarson hafði sleikt upp
allar eignir Ólafs frá Þormóðsdal og var far-
inn á vergang með ráðskonuna hans og Ólafur
var hættur að mjólka þeim, varð eitthvað til
bragðs að taka. Þá var fyrst að ljúga út úr
stúlkunni dollarana, en þeir þrutu sem von
var. Hafði Ari þá engan ránsfeng í sikti og
varð Guðrún því að sjá þeim fyrir lífsuppeldi,
sér og þessum skemmtilega dela Ara Þórðar-
syni. Réðist Guðrún þá í að reka hér kaffihús,
sem hún nefndi Goðaland. Var það á Lauga- ,
vegi 19. Hagaði þar svo til um húsaskipun, að |
götumegin var stór veitingastofa og inngangur
í hana frá Laugaveginum. Var veizlugestum
gildaskálans ætlaður þar inngangur. í bakhlið
hússins var lítil stofa og eldhús og var svo-
nefndur bakdyra-inngangur. Ari lifði um þessar
mundir í freklegu kvennafari og fylliríi, þurfti
mikinn mat, sér til endurnæringar eftir of-
nautnir þessar. Varð Guðrún að gefa honum
matinn og framselja líkama sinn, hvortveggja
eftir gildustu þörfum Ara, sem ekki voru litl-
ar. Ara var ekki mikið um að almenningur
vissi, að hann hefði lífsuppeldi sitt hjá Guð-
L A R A S
rúnu á Goðalandi. Lét hann alstaðar í veðri
vaka um þær mundir, að hann lósseraði á
Hótel ísland. Þegar Ari kom á Goðaland, gekic
hann ekki um fordvr, sem aðrir gestir, heldur
Iaumaðist inn um bakdyrnar og inn í stofuna
í bakhlið hússins við eldhúsið. Þegar inn var
komið var það Ara fyrsta verk að breiða
fyrir gluggann og halla sér upp í legubekk,
sem þar var í horni og beið eftir matnum.
Yanalegast var hann hungraður eins og hund-
ur, illt í höfði, með magapínu og ógurlegan
indgang, var því hin megnasta andstyggð að
vera nærri honum, en sá skuldadómur beið
aðeins húsfreyjunnar á Goðalandi. Hún varð
að seðja hungur Ara og skammta honum í dall
og hakkaði hann matinn í sig með hinni við-
bjóðslegustu græðgi, en fengi hann ekki mat-
inn og fleira hjá húsfreyjunni átti hún á hættu
að hann skemmdi mat og matarílát fyrir henni,
líkt og Írafells-Móri gerði forðum. Matinn fékk
Ari og borgaði ekkert fyrir og annað, er hús-
freyjan á Goðalandi gat af mörkum látið, en
Ari lét sér ekki nægja lítið. Þá vantaði pen-
inga fyrir brennivín, því það vill Ari hafa í
ósviknum nræli. Varð Guðrún að skaffa hon-
um nokkrar krónur daglega fyrir brennivín
auk fæðis og fleira. Gekk svo um hríð, en sá
timi kom, að hún lenti í peningaþroti og hafði
ekki til drykkjupeninga handa Ara eftir kröfu
hans. Gerði Ari sér þá lítið fyrir og mölvaði
öll búsáhöld hennar og yfirgaf hana svo fé-
lausa og einmana. Þetta segja þeir sem til
þekkja að sé líkt Ara Þórðarsyni ritstjóra.
Lambi.
Er maðurinn brjáíaður?
Glæpamaðurinn Ari Þórðarson, drykkjuræf-
illinn Ari Þórðarson, fj ársvikarinn Ari Þórðar-
son, hreppslimurinn Ari Þórðarson, tugthús-
limurinn Ari Þórðarson og Ari Þórðarson, sem
er haldinn af og dæmdur fyrir þá ástríðu að
sækjast eftir að nauðga kvenfólki, hefir í
brjálæðisköstum sínum nú undanfarið gefið út
blað um viðskiptameinföng, sem hann svo kall-
ar, og nefnir blað þetta .Okrarasvipuna. í síð-
asta tölublaði þessa blaðs er hann að reyna að
telja lesendum þess trú um, að hann með titl,-
ingatísti sínu í blaði þessu hafi slegið svo til
hljóðs, að löggjafar vorír hafi af þeim ástæð-
um borið fram frumvarp til laga um bann
við okri á þingi því, sem nú situr á rökstól-
um. Já, margt má nú segja ókunnugum. Ari
garmurinn veit víst ekki, að við höfum öldum
saman haft lög, sem banna okur og þetta
frumvarp, sem nú liggur fyrir Alþingi um
þetta efni var borið fram á þingi í fyrra. Ari
Þórðarson hræsnari þykist hata okur og okr-
ara og þá um leið sjálfan sig. Hann hefir fé-
flett menn hvern af öðrum og það svo geypi-
lega, að þeir hafa staðið slippir og snauðir
eftir. Sem dæmi um hve okrið er langt frá Ara
karlinum, ef hann kemst í færi, skal hér nefnt
eitt lítið dæmi:
Maður nokkur hér í bænum kemur til Ara
og biður hann að selja fyrir sig víxil að upp-
hæð kr. 3000,00. Ari kveðst geta það, tekur
vixilinn og býður hann peningamanni, sem vill
gjaman kaupa hann fyrir ákveðið verð. Ari
fer á fund víxileigandans og kveðst geta selt
víxilinn, en fyrir kr. 200,00 minna verð en
hann gat selt hann og svo þurfi hann að fá
matvöruúttekt hjá eiganda víxilsins, sem svari
kr. 100,00 fyrir að selja víxilinn. Að vísu var
þetta orðið nokkuð dýrt fyrir víxileiganda, en
þó gekk hann að þessum kaupum. Ari karlinn
Þórðarson, sem ekki má heyra okur nefnt tók
kr. 200,00 í peningum og kr. 100,00 í úttekt
fyrir að selja þrjú þúsund króna víxil eða með
öðrum orðum 10% af víxilupphæðinni fyrir að
selja víxilinn. Finnst nú fólki ekki, að Ari
karlinn geti rétt úr hendumar, engu síður en
aðrir, eftir ósviknum ómakslaunum?
V.
V I P A N
Réttyísin yakir. - Réttyísin sefur.
i.
Fyrir skömmu sat hjá mér eina kvöldstund
kunningi minn, er það greinagóður maður og
kann frá mörgu að segja. Bar nú ýmislegt á
góma hjá okkur og meðal annars barst Ari
Þórðarson í tal, hafði þessi maður að ýmsu
leyti fylgst vel með Ara og afbrotaverkum hanB
undanfarandi ár. og sagði kunningi minn eitt
hvað á þessa leið: Það er æði undarlegt hvað
réttvísinni í þessu landi geta verið mislagðar
hendur, ef sumum mönnum verður eitthvað á,
eru þeir vægðarlaust dregnir fyrir lög og dóm
og látnir sæta þingstu refsingu sem lögin leyfa,
en aftur eru það aðrir sem fremja afbrot ára-
tug eftir áratug og aldrei eru látnir svara til
saka t. d. eins og Ari Þórðarson, skal ég nú,
heldur kunningi minn áfram — segja þér eina
sögu sem gerðist í mínu ungdæmi, og sýnir hún
ljóst hvað réttvísin var harðvítug á þeim árum.
II.
Bláfátæk hjón bjuggu á rýrindiskoti í hreppn-
um þar sem ég ólst upp, eitt haust eftir allar
réttir kom fram lambkreista sem þau áttu ekki
í kindum hjónanna. Einn nágranni þeirra varð
þess var skömmu síðar að lambið var horfið úr
fénu, var nú þetta látið liggja kyrt fyrst um
sinn, en rétt fyrir jól var orðrómurinn um þatta
lambshvarf orðinn það magnaður í hreppnum,
að hreppstjórinn tók sig til, og kærði þennan
mikla lambsþjófnað fyrir sýslumanninum, sýslu-
maður bregður við, fer á heimili bóndans, bónd-
inn meðgengur lambsstuldinn, og sýslumaðurinn
og hreppstjórinn taka hann með sér og setja
hann í tugthúsið. Skömmu síðar er hreppstjór-
inn aftur á ferð og kemur á bæinn sem ég átti
heima. Veðrið var næstum riófært — rok og
rigning og mikiil elgur á jörð, hreppstjórinn var
ekki einn á ferð, sýslumaðurinn hafði sent hann
eftir konu bóndans sem lambinu stal, til þess
að bera þau saman í réttinum og reyna að gera
hana meðseka manninum, og konan var látin
ganga á eftir hesti hreppstjórans í þessu veðri
og í þessari færð viðlíka vegalengd og héðan
upp að Kolviðarhól.
Hrepp8tjórinn bað um hey handa hesti sínum
og eitthvað volgt handa konunni, hún grét með
þungum ekka á meðan hún stóð við á bænum,
og hún fór grátandi út úr bæjardyrunum, út í
ófært veðrið til að elta hest hreppstjórans eins
og leiðin lá að dyrum fangelsisins, þar sem
maðurinn hennar var geymdur. Þessi bóndi var
sendur með fyrstu ferð til Rvíkur, hann var
dæmdur í margra mánaða fangelsi. Konan og
börnin fóru á vonarvöl, og þó hafði bóndinn
ekkeri afbrot framið, annað en taka lamb sem
var 4—5 kr. virði.
III.
Svona er nú sagan sem kunningi minnsagði
mér, það eru um 40 ár síðan þetta gerðist, það
hefir margt breyttst til batnaðar síðan, það er
orðið sjaldgæft að menn steli iambi, þjófnaðirn-
ir hafa færst á annan vettvang, einmitt í öllum
þessum framförum er eins og réttvísin hafi ekki
getað fylgst með, það er eins og hún hafi dreg-
ist aftur úr, eða orðið værukærari með aldr-
inum.
Málafærslumaður við hæatarétt, kvað hafa
kvartað undan því eða sagt frá því að réttvís-
in á íslandi svæfi stundum. flún svaf ekki
þegar bóndinn stal lambinu, þegar heimilið
komst á vonarvöl, og konan var látin elta hest
hreppstjórans eins og hundur 6 tíma ferð í ó-
færu veðri, — en það er eins og réttvísin hafi
fengið sér sæmilegan blund nú í seinni tíð að
hún skuli ekki hafa rannsakað nú í kringum
20 ár meðan Ari Þórðarson var að fremja öll
sín afbrot.
Ólafur Þorsteinsson.
Útgefandi og ábyrgðarmaður:
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON
Grettisgötu 20 A.
Prentsmiðjan Acta.