Skutull

Árgangur

Skutull - 10.11.1928, Blaðsíða 3

Skutull - 10.11.1928, Blaðsíða 3
SKUTULL 3 út yfir sæÍDD. Við fætur aaiua hjala ölduruar eios og' þ®r séu að flytja blíðar og hrífandi ræður. Og h jartað berst hart og þungt í brjósti mínu. Allir hlutir flytja kærur sinar á þessari nóttu. Á þjóðveginum grætur Anna enuþá. Henni finst hún vera orðin ekkja, og það er ekki að undra þótt svo 8ó. Fjöldi fávísra vesal- inga eru óhuggandi þessa nótt eins og hún. Og æðsta skepna jarðarinnar veit enginu ráð tii þess að þerra tár þeirra. Það er auðvirðilegt að vera maður á þessutn blóðtímum. Þessi er þá árangurinn af þrek- virkjum snillinganna öld eftir öld, sameiginlegu menningarstarfi mannkynsins, himneskum hugsjón- um þess og takmarkalausri sam- úð með öllu í heiminúm. — Kjöt- róttir. — Mennirnir sjálfir í þann veginn að britja sig niður í kjöt- kássu, í fæðu handa dýrunum. ^ Heyrið ánægju þvaðrið i loft- inu, eins og vorfuglaLiópur sé á flugi. Eru það englar, sem boða þjökuðu mannkyninu frið áj'órðu? Nei,. það eru aðeins lirafnarnir, sem fljúga suður ytir. Þeir koma suernma í ár. Heyrið þið ekki söng þairra? Fljúgum nú hrafnar fylgendur mannsins. Hræ vargar hærra förum. Berum hálsfjaðrir blóði stoknar frá siðustu sverða leikjum boðnir af bumbuslætti aftur tii óhófs veislu. Á vængjumst berumst uti vegu langa. Gjöldum þakkir goðbornum manui, sem myrðir bróður, barn og móður. Heimi til Helju fargar hrafni til bjargar. Framh. „Augu ástarinnar.11 Það er kunnugra en frá þurfi að segja, að vel leikÍD leikritgeta haft mikil áhrif um aukna menn- ingu. En sökum mannfæðar er erfitt verk að halda uppi góðum leiksýningum hér á íslaudi, enda virðist leikfélagið í Reykjavík hafa gefist upp á að sýna góð leikrit, en horfið að því óyndisúrræði að haga sór eftir kröfum þeirra, er minst hafa listavit og lólegastan þroska og fylla kvikmyndahúsin kvöld eftir kvöld, þó að þau sýni heimskulegar og fáránlegar ásta- farsmyndir eða herfilega samsuðu allskonar glæpaatferlis. Hór á Isafirði er aðstaðan um leiksýningar auðvitað margfalt verri en í Reykjavík. En þrátt fyrir það starfar hér leikfélag, sem mór hefir verið sagt,- að sýnt hafi ágæt leikrit alveg furðu vel. Er áhugi þeirra, er í leikfólaginu starfa, þakklætisverður, og er það mikill menniugarvottur, hve vel bæjarbúar sækja sýningar þess. Fyrsta leikritið, sem fólagið sýn- ir á þessum vetri, er „Augu ástar- inDar“ eftir JohaD Boier Höfund- urinn er viðfrægur, en öll leikrit hans eru miklurn mun lakari skáld- verk en flestar sögur lians. . . Og „Augu Ástarinnar,“ eru ekki merkilegt eða vel samið leikrit. Gallarnir á því eru margir. Má t. d. benda á það, að allur stíg- andi í rás atburðanna hverfur, þegar í 3ja þætti. Þá má og nefoa, að sum veðrabrigðin í sálarlifi Ovidu, sem raest ber á í leikritinu, eru of snögg — og í annan stað er Eöd höfuðsmaður svo hund- leiðinleg og ómerkileg persÓDa, að býsn mega heita. I 1. þætti leka niður af honum deyfðin og heimóttarskapurinn — og í 3ja og 4. þætti er hann svo fáranlega og væmnislega háfleygur, að mönn- um, sem eru nokkurn veginn vanir heilbrigðu andlegu andrúmslofti, liggur við velgju. En hvernig tekst svo leikfélag- inu að sýna þetta leikrit? Mór finst því takast það furðuvel, eftir því, sém efni standa til. Ekkert hlutverk er hneykslanlega leikið, en sum aftur á móti vel. Og heild- aráhrif leiksins verða fyllilega eins góð og höfundur á skilið. Ovidu, veigamestu persónuna í leikritinu, leikur frú Ingibjörg Steinsdóttir. Leikur hennar í fyrsta þætti er léttur og ástúðlegur, en fyrst í 2. og 3ja sýnir hún, hvað hún getur. í þeim þáttum er leikur hennar ágætur, jafnt að málhreimi, svipbrigðum og hreyfingum. I 4. þætti eru á því mikil vandkvæði að sýna tilþrifamikinn leik, svo vandræðalega sem höfundurinn hefir þar leyst hlutverk sitt af hendi, enda njóta sín þar ekki eins og i hinum þáttunum leik- hæfileikar frú Iogibjargar. Margrét Halldórsdóttir leikur ráðskouuDa hjá föður Ovidu. Leik- ur Margrót dável í I# þætti, en úr því er Leikur hennar daufur. Elín Júlíusdóttir og María Jóns- dóttir leika vinnukonur. Eru hlut- verk þeirra lítil, og leikur þeirra er blátt áfram. Áróra Halldórs- dóttir leikur gamla konu, er snöggvast Ltemur inn á leiksviðið, og segir Áióra vel þær fáu setn- ingar, sem henni ber að segja. Beck gamla, föður Ovidu, leik- ur Samúel Guðmundsson. Leikur hann hlutverk sitt oftast vel, og er leikur hans hressileg niótsetn- ing við væmnisvelluna hjá Höd höfuðsmanni. Annars má kannske segja, að Samúel geri karlinn of áberandi skrípalegan í 3ja þætti. ítöd leikur Elias Halldórsson, og tekst 'honum ekki að gera mikið úr persónunni, sem er, eina og eg hef sagt áður, leiðinleg frá höf- undarins hendi. En Elíss skilur auðsjáanlega hlutverkið og reynir að draga úr væmninni svo sem hann getur, án þess að breyta orðum og raska samhengi. Félaga Böds, Brandt höfuðs- mann, leikur Árni Auðuns. í 1. og 3ja þætti er rödd hans of til- breytingarlaus, en í 4. þætti mik- ið skárri. Olgeir Jónsson leikur prest. Gerfi hans er gott, og hreyf- ingar hans eðlilegar, en röddin er, eins og hjá Árna Auðuns, of svip- uð því oft og tíðum, að verið só VERSLIÐ VID KAUPFÉLAGIÐ

x

Skutull

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Skutull
https://timarit.is/publication/626

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.