Skutull - 11.06.1932, Blaðsíða 2

2
Oddviti Bolvíkinga.
Greirdur Isfirfiingur haföi orö á
því við mig fyrir nokkrum dögum,
er hann hafði lesið ritamíð Jó-
hannesar Teitssonar, oddvita Hóls-
hrepps, að hann minnti sig ónota-
lega . a hálfgeggjaðan einfeldnings-
kail, sem oft htfði reiðst svo, að
hann hefði ekkert getað sagt, nema
,helvítis, helvítis, helvíti og ennþá
meira helvíti!*
Grein Jóhannesar, sem var nim-
ur hálfur annar dálkur í Vestur-
laridi, var þó síst efnismeiri en
ofanrituð ræða karlsins, en ólikt
þvælulegri og ósnjallari. — Það
hefði a. m. k. verið hægt að hlæja
að greinarskömmini, ef höfundur
hefði t. d. oiðað hana í stíl fáráð-
lingsins og sagt: Helvítis, helvítis,
helvítis hundurinn hann Hannibal,
— og látið svo staðar numið. En
fúkyi ðaromsan: Dindilmenni.ómenni,
lítilsigldur srjáði, naðra, snákur,
eiturormur og tofpfígúra, sem er
þó miklu snjallara heiti á háttsettum
oddvita en venjulegum smælingja,
var að allra áliti algerlega ómegn-
ugt þess að þvo Jóhannes Teitsson
hreinan af framkomu hans gagn-
vart heimili Guðjóns Bjarnasorar.
Hlutveik Jóhannesar Teitssonar var
að dómi allra skynbærra manna að
verja það athæfl pitt, að hafa hótað
fotækraflutningi á manni, sem orðið
hafði fyiir 8 mánaða veikindum á
árinu og atvinnusviftingu i ofanálag,
eftir - að hann varð vinnufær. —
Þitta forðaðist Jóhannes, vesling-
urínn. Hefir annað hvoit ekki talið
ómaksins vert að ve'ja heiður sinn,
eða alls ekki verið maður til þess.
— Nú hafa fleiri blöð fordæpit
framkomu oddvitans gagnvart Guð-
jóni, en launin fyrir hana á hann
eítir að taka út með fyfirlitningu
allra góðra manna. — Þjóðarálitið
fordæmir fantabrögð oddvita eins og
annara, sem lægra eru settir.
Öll fúkyiði Jóhannesar um mig,
verða vissulega honum sjálfum til
svívirðingar, meðan hann ekki
snertir kjarna málsins og forsvarar
fatækranefndina og gerðir hennar.
Það bætir ekkert málstað nefnd-
arinnar eða Jóhannesar, að fólsku-
veikið hefir ekki verið framkvæmt
ennþá, því þeir menn, sem það
geiðu, mundu fá að taka út sína
hegningu. Sannast því hér, að
,fiflska er fantur að gerast, án þess
hug að haías.
S K U T U L L
Það hefir mér aldrei dottið í hug
að líkja vitsmunum Jóhannesar
við vitsmuni Bjarna í Vigur, þó
mér sé ekki kunnugt um, að hann
hafl oi ð á sér fyrir að vera neinn
vitsmunajötunn. Á hitt var bent
að Bjarni í Vigur hefði afhjúp ið
samckonar innræti sitt og Jóhannes
með því að velja fátæku fólki smán-
aiyrbi, (kalla það hyski) fyrir það eitt
að vera fáfækt. Og það er einungis
vegna þessa skyldleika, sem Jó-
hannes ræður sér ekki fyrir monti
og ætlar alveg að rifna af mikil-
mennstu-rembingi í oddvitadómn-
um. — Þess er þó skylt að geta,
að Bjrrni hefir þagað. en Jóhannes
veður elginn um svívitðingu sína
og er hreikinn af. Sannar hann
þmnig sjúfur vitsmunafátækt sína
emmitt í samanburði við Bjarna í
Vigur. — Jóhannes segir mig eiga
sök á fátækt Guðjóns, og ufp’ýúr
þannig, að það sé létt, að honum
hafl verið bolað frá vinnu vegna
formennsku hans i Verklýðsfélaginu,
en það stofnaði ég, eins og kunn-
ugt er. Það er því sannað með
orðum Johannesar, að ofsóknin gegn
Guðjóni er árás á skoðanafrelsið.
sem þó er heitið vernd í stjórnar-
skránni — að vísu ekki í 65. grein-
inni, er Jóhannes heflr nýlega lært
utanbókar. (Þt grein hafði Jðhannes
yfir eitthvað 10 sinnum á Bolunga-
vikurfundinum).
Endilega vill Jóhannes koma sök-
inni á mig fyrir illdeilur, ódreng-
skap, spillingu og lögbrot íhaldsins
í Bolungavík, og hefir þó sjálfur
tvívegis tekið það fram á fjölmenn-
um fundum, að ég hafi altaf komið
prúðmannlega fram í Bolungavík.
Það sama lét Halldór Kiistinsson í
Ijós á fundinum á sunnudaginn.
Þessi ásökun afsakast því einungis
með einfeldni oddvitans og skorti á
sannleiksást og sómatilflnningu.
En heimskupör oddvitans og af-
glöp seinustu vikurnar eru flest
þess eðlis, að þeim veiður ekki
komið á aðra. Oddviti Bolvíkinga
lét það verða sitt fyrsta embættis-
verk að kæra verklýðsfélagið í
nafni hreppsins, án þess, að það
hefði í neinum illsökum átt við
hann. Hann stendur að undirskrifta-
skjali um samábyrgð að væntan-
hgri tugthúsvist Högna og þeirra
kumpána, og er þó flestum hulið,
hvernig skifta eigi tugthúsvistinni
milli fleiri en þeirra seku. Oddvitinn
vill láta svifta prestinn embætti
Lis tir,
Sýniag Freymóðs Jóhannssonnr.
Það er ekki hversdagslegur at-
burður, að listamálarar komi hing-
að til ísafjarðar og hafi hér sýa-
ingu. Er Kristján Magnússon sá
eini af hinum kunnu málurum
okkar, sem málað hefir nokkuð að
ráði hér vestra, og sýnt hér mál-
veik við og við, enda er hann
ísfirðingur. Það er eins og hinir
hafi ekki talið vestfirska náttúru
hafa neitt að bjóða augum og
anda listamannsins.
Á laugardaginn var opnaði svo
Freymóður Jóhannson sýningu á
allmörgum málverkum eftir sig hér
á ísafirði. Var sýning þessi op;n í
fjóra d rga.
Á sýuingunni voru mörg málverk
— myndir af nafngreindum mönn-
um, fólki við vinnu, landslagi og
dýium. — — Nú er það svo um
margt af nýtisku málaralist, að hún
verður ekki skilin og hennar ekki
notið, nema rrenn séu mjög vel að
sér um liti og listir og hafi þrosk-
aða dómgreind á því sviði. Algengt
er að heyra, að fólk telji öll þau
málverk túsk og vitleysur sem það
skilur ekki, en það er álíka gáfu-
vegna skoðana hans og athafna, og
kann þó 65. grein stjórnarskrár-
innar. Og það er hann, sem nú
safnar gjaldþegnum Bolungavikur á
undirskriftaskjal þess efnis, að þeir
neiti greiðslu oþ'nberra gjalda, nema
verkbanninu sé létt af og Verklýðs-
félagið gangi úr Alþýðusambandinu.
Og þó er það Jóhannes sjalfur, sem
á að innheimta gjö d n!!! Þetta allt
og ótalmargt fleira gefur hugmynd
um gáfur og innræti oddvitans í
Hólshreppi. Þá hefir það orðið of-
vaxið anda þessa þjóðkjörna héraðs-
höfðingja að fara íétt með eitt
einasta erindi úr Hávamálum, sem
hann valdi að einkunnaroðum
fyrir ritsmíð siuni í Vesturlandi.
Svona menn mega með það fara
að tala um úvitra gapuxa. — —
Ef þessu heldur áfram, verður það
álit manna út um allt land, að
íhaldiö í Bolungavík eigi engan
mann með titi, fyrst slíkur ves-
lingur sé valinn til foiystunnar.
Hsnnibal Valdimarsson.