Vesturland - 21.08.1923, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND.
Grlimmísolar kvenna, karlm. barna.
Gnmmíhælar —
Knattspyrnustígvcl.
Úrval af allskonar skófatnaði.
ÓL. GUÐMUNDSSON & Co.
Veröut' það víst talsvert sundur-
leitt liS, því þar verða bæði Bolse-
vikar og bændur, og svo míttúrlega
embættismenn og landsverslunar-
þjónar. Mest kemur þar til að bera
á Bolsevika og einokunarkynblend-
ingum. Því tol.ja má víst að flestir
þeir bændur, sem verið hafa í Fram-
sóknarflokknum, lendi fyr eða siðar í
andstöðuflokk Timans. Að sönnu þarf
bæði vitsmunaþroska og siðferðilegt
þrek, til að ganga i þann flokk, sem
skaya á íhaldið í þinginu. En reynd-
in mun að lokum verða sú, að fæsta
bændur mun bresta þessa kosti. Og
nú kemur til kasta kjósenda lands-
ins. Það veltur nú á þeim, livort við-
retsn þessa lands í fjármálum og
atvinnurekstri verður aðalstai'f þings-
ins næstu ár. Þetta veltur á því,
hvort kjósendurnir eru yfirleitt svo
þroskaðir, að þeir geti fórnað stund-
arliagsmunum sinna stétta og bygð-
arlaga, ef á þarf að lialda, til þess
að endurreisa liag landsins alls og
tiyggja á þann liátt framtíð alls
landslýðs sameiginlega.
Kveöja
t i 1 í 8 f i r ð i n g a.
—o---
Er eg nú læt af þingmensku fyrir
fult og alt vildi eg gjarnan hafa
getað livatt yður, kæru kjósendur,
á sem flestum stöðum í kjördæm-
inu en af því getur ekki orðið, svo
þungfærer eg orðinn til allra ferða-
laga.
Þess vegna sendi eg yður með þess-
um fáu línum kæru kveðju mina og
þakklæti fyrir það traust, er þér um
langan aldur hafið sýnt mér. Vel
veit eg, að þingmensku minni liefur
í ýmsu áfátt verið, en liún er mér,
svo löng sem lnin er orðin, þó nokk-
ur trygging fyrir því, að eg hafi
ekki gert mig alls ómaklegan trausts
yðar; þykir mér gofct að minnast
þessa er eg nú fyrir aldurssakir og
af fleiri ástæðum, sem liér skulti
ótaldar,Þykist ekki lengur mega gegna
þessu trúnaðarstarfi með þeim árangri
sem jeg vildi og nanðsyn þjóðarinn-
ar krefur.j
Kæru Noi'ður-ísfirðingai'!
Aldrei hefur þjóð vorri vei'ið meiri
nauðsyn á góðum og nýtum þing-
mönnum heldur en einmitt nú, er
fjárliagslegt sjálfstæði hennar, þrátt
fyrir liið stjórnskipulega „fullveldi“
er i háska statt. Eg treysti yður til
að skipa fulltrúa sæti yðar við næstu
aljúngiskostningar gi'iðum dreng, og
reyndum og ráðsettum þingmanni
og það því fremui', sem eg tel víst,
VESTUKLAND kemur úfc einu sinni
í viku. Kostar 7 kr. uni árið. — 3 kr. til
næstu áramóta.
Ritstjórinn til viðtals kl. 4—5 dagl. i
Hafnarstræti 3. Sími 09.
Afgreiðslumaður Loftur Gunnarsson Aðal-
stræti IX. Sími 37.
að þér eigið þess manns kost sama
sem imian kjördæmisins.
Ekkert skyldi gleðja mig meir,
en slík kosningarúrslit í þessu kjör-
dæmi sem eg sérstaklega ann allra
farsællegra liluta.
Liflð heilir og sælir.
Vigur 17. águst 1923.
Sigurður Stefánsson.
Enginn meðalmaður er það, sem
hói' lætur af þingmensku, þar sein
ei' sr. Sigurður Stefánsson. Er lielst
skaði að fráför slíkra manna, þó
ekki tjái um að fást. Væri þingsaga
lians eigi ómerkileg, þótt rúm
leyfi ekki að hér sé skráð nákvæm-
lega að þessu sinni.
Sr. Sigurðui' hefir setið lengst á
þingi allra íslendinga frá því Al-
þingi var endurreist 1845. Hann var
fyrst kosinn þingmaður 188ö fyrir
ísafjarðarsýslu og kaupstað og var
þingmaður þess kjördæmis til 1899.
Og síðan 1902. Árið 1905 var hann
kosinn þingm. fyrir ísafjarðarkaup-
stað, sem þá var orðinn sórstakt
kjördæmi. Var liann þingmaðurkaup-
staðarins til 1915. En 1917 var liann
kosinn þingm. Norður-ísafjarðarsýslu
og liefi verið þingni. þess kjördæmis
síðan.
Alls liefir liann setið á 20 þing-
um.
Ekki hefir sr. Sigurður verið kos-
inn af vana, því oftast hefir hann
liáð til þinginenskunnar snarpar or-
ustur og þá stundum átt í liöggi við
afburðamenn. En þykir verið liafa
sigursæll, enda manna vopndjarf-
astur.
Sr. Sigurður er einn þeirra alt of
fáu þingmanna, sem enginn veit til
að nokkru sinni hafi notað afstöðu
slna sem þingmaður til eiginhags-
muna. Og ekki hefir liann verið
valdasjúkur, því ráðheri'aembættið
afþakkaði hann, er honum bauðst
það af þingineirihluta. En svo er nú
aldarhátturinn spiltur orðinn af
liinu óþi'eytandi kapphlaupi þing-
manna um bitlinga og vegtyllui', að
slík fordæmi, sem sr. Sigurðar eru
að engu höfð, ef eigi eru talin aft-
urhaldssemi.
Vænta má þó að Norður-ísfirðing-
ar kunni þetta vel að meta og telji
sæti hans vandfylt.
Ekki eru allir Jónar
jafnir.“
—o---
Þvi miður er það ekki óalgengt,
að menn slaki til í skoðumun vegna
ýmiskonar hagsmuua og þæginda,
jafnvel selji sannfæringuna fyrir
stöður og bitlinga.
Sem betui' fer eru þó til þeii'
menn, þótt of fáir sóu, sem leggja
stöður og lífsþægindi í sölurnar fyrir
sannfæringu sína.
Eitt slíkt dæmi er það, að'JónA.
Jónsson liefir nú slept bankastjóra-
stöðunni við útbú Landsbankans hér,
lieldui' en að láta kúga sig frá Þing-
mensku framboði.
Saga þess máls er svo, að J.A.J.skýrði
bankastjórn Landsbankans frá því
í apíl í vor, að liann ætlaði aðbjóða
sig fram í Noi'iu-ísafjrðarsýslu og
bjóst liann við að fá að vita, ef
Landsbankastjórnin liefði eitthvað á
móti framboðinu. Beið liann svo
með að lýsa framboðinu til 6. júní.
Nokkru síðar fókk liann svo bréf
frá stjórn Landsbankaus, þar sem
liún segist ekki munu geta sætt sig
við að hann bjóði sig fram. J.A. J.
svaraði því svo: að framboði sínu
liefði liann verið búinn að lýsa, áður
en lionum barst bróf bankastjórnar-
innar. Og vegna manndóms síns og
kjósenda sýslunnar (sem margir
voru búnir að bjóða lionum fylgi
sitt) gæti liann livorki né vildi taka
framboð sitt aftur. Myndi hann
lieldur fara frá bankanum, ef ei
væri annars kostur.
Án frekari umleitana sendi svo
bankastjórnin hinn nýja útbússtjóra.
Þess verður að geta. að J. A. J. er
einn þeirra manna sem myndað
haf a bandalag ]iað—Spamaðarbanda-
lagið — sem bundist hefir sam-
tökum um það að rótta við hinn afar
bágborna fjárhag í'íkisins og at-
vinnuvegi landsins, með gætinni
fjármálastjórn, ósérplægni og atorku.
Þeir menn, er þetta samband geiðu,
taka mál þetta með svo mikilli al-
vöru, að þeir munu ráðnir í því að
vei'ja til þess kröftum sínum með
ósórplægni og af itrsta megni. Og
sjálfsagt liefir þeim frá uppliafi ver-
ið það ljóst, að þeir yrðu oft að fórn-
a til þess eigin hagsmunum, því við
ramau er reyp að draga, þar sem
bæði eru byltingamenn og valda
gírugar hagsmunaklíkur.
Forkólfai' Tímans kváðu hafa gert
sér miklar vonir um það, að burtför
J. A. J. myndi spilla fyrir kosningu
lians. En þar mun þeim algerlega
liafa brugðist réikningslistin, því N.
-Ísfírðingar munu fullkomlega kunn-
a að meta þá festu og þann dreng-
skap, sem J. A. J. liefir sýnt í þessu
máli. Og almenna gremju hefir það
vakið, live fast bankastjórn Lands-
bankans sótti það að bægja honum
frá þingmensku.
En þegar það fróttist, að Helgi
Sveinsson, sem fór frá stjórn íslands-
bankaútibúsins á ísafirði — af á-
stæðum, sem landskunnai' eru — væri
orðinn starfsmaður Landsbankans á
Eskifii'ði, þótti vist flestum einkenni-
lega sóð fyrir hag bankans: áð skifta
á starfskröftum þessara tveggja
nianna.
Morten Hansen
skólastjóri.
—o—
Þegar ég lit.yfir lifmitt — þessar
klukkustundir, sem eg lief lifað, —
þá eru þær fáar sem eg man sór-
staklega eptir. Flestar þeirra lenda
í snjóbreiðunni. sem liylur allarvörð-
ur og merki — gleymskuuni er eg
alls ekki lasta — þvei't á móti —
gleymskan er eg til vill næst vitinu
dýrmætasta gáfan, sem guð liefir
gefið oss.
En einu gleymum vór þó aldrei.
Einu sinni vorum við litlir dreng-
ir. Við höfðum talsverðan metn-
að, en fundum samt livað við vorum
litlir og smáir og vorum þakklátir
hverjum þeim, sem klappaði á koll-
inn á okkur og talaði til okkar lilý-
legt orð— að jeg nú ekki tali um
það ef einhver sein við sáum að
var reyndai'i og rosknari, hitti á
það — vegna þess að hann var barn-
góður — að tala við okkur um eitt-
livers áhugamál okkai' — og litlir
drengir hafa þau mörg — þá varð
liann okkar goði. Og það verður
hann enn i augum allra góðra, vel
innrættra, lítilla dreng ja livernig sem
liann er vaxinn.
Ein af þessum fáu klukkustund-
um sem eg man eftir er þegar eg
lítill drengur ofan iir sveit kom í
barnaskólann i R.vik.
Eg liafði ekki vanist fjölmenni og
eg var hissa á því hvað liin börnin
voru — að mjer fanst — frek. Eg
staðliæfi það ekki, en þó held eg að
einhver óljós tilfinning liafa vakað
fyrir mór um það, að þetta væri
þýðingarmikið augnablik í lifi minu
og liinna barnanna — að hór væri
verið að undirbúa okkur undir lífið.
Hvernig sóm þessu heflr verið var-
ið þá man eg þó það, að, að eghafði
mig alls ekki frammi.
En svo kom til mín maður, sem
mér varð starsýnt á. Hann klapp-
aði á kollinn á mór, spurði mig livað
eg héti o. s. frv. Hann sagði mér
að liann yrði kennari minn og liann
vonaði að góð samvinna tækist á
milli okkar.
Á fyrsta augnablikinu fanst mjer
satt að segja mór misboðið — krypp-
lingur með hökuna niðri á bringu,
litið hærri en eg — kennari minn?
En þessi fyrstu áhrif, sem liann
liafði á mig hvurfu í vetfangi. Eg
faun það strax er eg áttaði mig —
eins og drengir gera, ]>ví þeir eru
bestu maiinþekkjarai’ sem til eru —
að þetta var skynvilla lijá mór —
krypplingurinn livarf og liakan kom
á eðlilegan stað — eg tel mig hafa
litið burt frá líkamanum og liafa
séð sálina. Og sálin var gull eins og
hjartað í Sveini Dúfu.
Og eg stend tæplega einn uppi
með þann dóm um Morten Hansen.
Aldrei ]>ekti eg neinn dreng í
barnaskólanum, sem ekki liti á liann
sem fyrirmynd.
Við uppnefndum hann, kölluðum
hann Mortól Hansen — en ]>að voru
gælunöfn — sem smádrengir altaf
setjaá þá liluti eða menn, sem þeini
þykir vænst um. E. K.