Vesturland - 21.04.1953, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND
Ritstjórar og ábyrgðarmenn:
Matthías Bjarnason og Sigurður Bjamason frá Vigur.
Skrifstofa Uppsölum, sími 193.
Afgreiðsla og auglýsingar: Engilbert Ingvarsson, Hafnar-
stræti 12 (Uppsalir). — Verð árgangsins krónur 20,00.
_______—--------------——--------------—-------->
Nú hafa allir fengið nóg.
Ákvörðun kratanna í hafnar-
nefnd og leiguliða þeirra, komm-
únistanna, að ætla að leigja ís-
firðlng h.f. lóð til byggingar fisk-
verkunarstöðvar fyrir kr. 12,00
fermeterinn á ári, hefur vakið reiði
og fyrirlitningu hvers einasta
manns í bænum, sem lætur sig
varða framfarir og bætta afkomu
þess fólks sem þennan bæ byggir.
Hver heiðarlegur maður finnur
og skilur að þetta er árás á stærsta
atvinnufyrirtækið í bænum. Þessa
árás hefur Jón Guðjónsson, bæjar-
stjóranefna, undirbúið í marga
mánuði. Drátturinn ,sem orðið
hefur á þessu stafar af því að
kommúnistum hraus hugur við
þessu fólskuverki. En Jón Guð-
jónsson var rólegur. Hann kunni
lagið á kommúnistaaumingjunum:
Við skulum taka þá með lægni og
í rólegheitum. Hann samdi langa
loðna greinargerð, sem varð
kommum ofraun að skilja. Þeir
létu undan og samþykktu þessa ó-
svífni.
Vegna seinni tíma er rétt að
nefna nöfn þeirra manna í hafnar-
nefnd sem létu hafa sig til þessa
þokka verknaðar, en þeir eru sjálf-
ur forseti bæjarstjómar, Birgir
Finnsson, forstjóri Samvinnufél-
ags ísfirðinga, sem fyrir mörgum
árum er hátt yfir það hafinn að
standa hafnarsjóði skil á nokkrum
þeim skuldum sem félag hans
skuldar hafnarsjóði, hinir eru Ingi-
mundur Guðmundsson, vélsmiður
og Steinar Steinsson, skipasmiður.
Um þá verður það eitt sagt, að
þeir eru í þessu máli lítilgildir
aftaniossar þeirrar manntegundar,
sem ræður í bænum og virðist
stjórna eftir því eina boðorði, að
hér verði komið í veg fyrir allar
atvinnuframkvæmdir og að fátækt
og eymd skipi hér jafnan æðsta og
virðulegasta sætið í atvinnusögu
þessa bæjar.
ísfirðingar! Hafa nú ekki allir
fengið nóg? Er ekki tími til kom-
inn að losa bæinn við yfirráð þess-
ara manna?
FURÐULEG ÁRÁS LANDLÆKNIS.
Framhald af 1. síðu.
geti verið um skottulækningar að
ræða hjá Sjúkrahússlækninum til
sjálfsauðgunar.
Hefur nokkur maður getað í-
myndað sér að æðsti maður lækn-
anna geti borið slíkar svívirðingar
á lækni sem þessar?
Um sjálfsauðgun Bjama Sig-
urðssonar er það að segja, að hann
er fastráðinn læknir hjá Sjúkra-
húsinu og fær nákvæmlega sömu
laun hvort hann framkvæmir eng-
an upskurð eða 200 uppskurði á
ári.
Upplýsingar Bjarna SigurSssonar.
1 tilefni af lestri þessa furðulega
plaggs landlæknis fór ritstjóri
Vesturlands þess á leit við Bjama
Sigurðsson, að fá hjá honum upp-
lýsingar í þessu máli og varð
Bjarni fúslega við þeirri beiðni.
— Var þér fyrir löngu kunnugt
um þessa ásökun landlæknis í
þinn garð?
— Já, þegar í ársbyrjun 1950
sýndi þáverandi héraðslæknir,
Baldur Johnsen, mér bréf frá land-
lækni dags. 6. des. 1949 og óskaði
umsagnar minnar. Gaf ég héraðs-
lækni ítarlega greinargerð með
bréfi dags. 4. júní 1950, sem hann
sendi með bréfi sínu til landlækn-
is. Á þessa greinargerð mína minn-
ist landlæknir ekki á í heilbrigðis-
skýrslunum. Ég taldi mig með
greinargerð minni fyllilega hafa
svarað þeim áburði sem landlækn-
ir bar á mig í bréfi sínu 6. des. og
hefi ekkert frekar um það mál
heyri og taldi því að landlæknir
hafi fallist á þær röksemdir sem
ég bar fram. Það kom mér því
mjög á óvart að sjá þessa dæma-
fáu aðdróttanir í nýútkomnum
heilbrigðisskýrslum.
— Hvað vilt þú segja um þessa
aðdróttun landlæknis um ástæðu-
lausa botnlangauppskurði hér?
— Fyrst og fremst verð ég að
mótmæla þeirri fullyrðingu land-
læknisins, að botnlangaskurðum á
Sjúkrahúsi ísafjarðar fari sífellt
vaxandi. Sem sönnun fyrir þess-
ari fullyrðingu sinni gefur hann
eftirfarandi yfirlit:
Botnlangaskurðir á Sjúkrahúsi
Isafjarðar:
1921—1925: 35, þ.e. á ári 7,0
1926—1930: 99, þ.e. á ári 19,8
1931—1935: 175, þ.e. á ári 35,0
1936—1940: 275, þ.e. á ári 55,0
1941—1945: 449, þ.e. á ári 89,8
1946:
á ári 79
1947: á ári 146
Ég vil geta þess að árin 1946—
1950 eru gerðir 459 botnlangaupp-
skurðir eða 91,8. Eru það aðeins
10 uppskurðum fleiri en tímabil
næstu fimm ára á undan.
Þetta yfirlit er villandi og ó-
hagstætt í minn garð. Það er ekki
að leggja til grundvallar í fimm
skipti, fimm ára tímabil, og byrja
svo á því, að taka árin sér. Þegar
landlæknir samdi hið umtalda
bréf í desember 1949, hafði hann í
hendi sjúkrahússskýrslur einnig
fyrir árin 1946 og 1948 með 79 og
83 botnlangaupskurðum, og hefði
hann átt að gefa meðaltalifr þess-
ara þrigja ára, þannig:
1946—1948: 314, þ.e. á ári 104,6
Því verður ekki neitað að 146
botnlangaskurðir á einu ári er há
tala. Þykir mér óskiljanlegt, að
landlækninum skyldi fyrst og
fremst hafa dottið í hug, „að hér
sé (ekki) nema að litlu leyti um
raunverulega botnlangabólgu að
ræða“. Landlæknirinn hlýtur að
vita, að ég gat ekki gert þessa
uppskurði í hagnaðarskyni, þar
sem ég fæ enga aukagreiðslu fyrir
uppskurði, hvort sem þeir eru nú
gerðir í vinnutímanum, að nóttu
til eða á helgidögum. Og ekki má
landlæknirinn halda, að ég sé að
gera botnlangaskurði að gamni
mínu.
— Skurðaðgerðir geri ég þegar
þess þarf.
Þessir 146 sjúklingar, sem skorn-
ir voru upp hér árið 1947, voru
ekki „taldir hafa haft botnlanga-
bólgu“, þeir höfðu botnlangabólgu,
og ég varð að skera þá upp, hvern-
ig sem það leit nú út á ársskýrsl-
unni. Ég hef hreina samvizku
gagnvart þeim uppskurðum, sem
ég hef gert á Sjúkrahúsi ísafjarð-
ar. Ég hefi aldrei og mun aldrei
operera nokkurn sjúkling, án þess
að hafa hann fyrst athugað vand-
lega og lagt nákvæmlega niður
fyrir mér, hvort þörf sé uppskurð-
ar eða ekki, og það vakir alltaf í
huga mínum, að eftir hvern upp-
skurð geta einhver eftirköst
átt sér stað, jafnvel þó að
ekki sé ástæða til að búast við
slíku, en ég mun alltaf skera upp,
þegar læknissamvizka mín býður
mér, hvernig sem uppskurðartalan
lítur út á ársskýrslunni. Læknirinn
verður að hafa frjálsar hendur og
fullt traust, bæði fólksins og yfir-
valdsins, en það getur hann ekki
unnið nema að hann sé staðfastur
og algerlega óháður utanaðkom-
andi áhrifum eins og hræðslu við
útlit skýrsla sinna.
Skipting uppskurðarsjúklinga.
— Hvað voru margir utanbæjar-
sjúklingar af þessum 146?
— Frá þeim 146 botnlangaskurð
um ársins 1947 voru 98 gerðir á
utanbæjarfólki:
Eyrarhreppur 22, Súðavík 9,
ögurlæknishérað 23, Hesteyrar-
læknishérað 5, Strandasýsla 7, Bol-
ungarvík 16, Flateyri 15, Þingeyri
1.
Að lokum segir Bjarni Sigurðs-
son:
„Allir 146 sjúklingar lifðu, einn-
ig þeir sjö, sem botnlanginn var
sprunginn I. Enginn hafði nein eft-
irköst svo teljandi sé. Allir út-
skrifuðust þeir albata frá sjúkra-
húsinu“.
Allir hljóta að fordæma
þessa árás.
Þessi fruntalega árás og svi-
virðulegu aðdróttanir landlæknis,
Vilmundar Jónssonar, á Bjama
Sigurösson, sjúkrahúslækni, er
fordæmd af öllum þeim, sem
þekkja Bjama Sigurðsson. Þeir
vita allir, að samvizkusemi og
skyldurækni hans í starfi er ein-
stök í sinni röð. Enginn maður
leyfir sér að bera brygður á lækn-
issamvizku hans, nema yfirmaður
íslenzkra lækna, sjálfur landlækn-
irinn.
ísfirðingar eru oft sundurþykkir
og greinir mjög á í skoðunum, en
í þessu máli munu þeir vafalaust
standa með Bjarna Sigurðssyni. En
engin regla er án undantekninga.
Um einn mann er vitað, sem á
nokkrum stöðum hefur verið að
flemtra með hina tíðu botnlanga-
uppskurði á Sjúkrahúsi Isafjarðar
og látið í Ijós undrun sína yfir
þeim af svipaðri háttvísi og Vil-
mundur Jónsson. Þessi maður er
Hannibal Valdimarsson. Nú kemur
mönnum sú spuming í huga. Er
það Hannibal sem spilar á Vilmund
eða spilar Vilmundur á Hannibal?
Sennilegra er þó að Vilmundur
spili á Hannibal. Leyndir þræðir
virðast liggja á milli þessara
tveggja persóna. Var tilgangur
þessara tveggja manna að reyna
að koma óhróðri á hendur Kjartani
J. Jóhannssyni, lækni, vegna þess
að hann er frambjóðandi Sjálf-
stæðisflokksins hér á ísafirði og
nýtur traustra vinsælda sem lækn-
ir og góður drengur? En ekki gætt
þess að þeir beindu spjóti sínu
gegn Bjarna Sigurðssyni, sem
ekkert hefur skipt sér af stjórn-
málum?
Allir vita að Hannibal er lítt
vandur á meðölin.
Þessi árás landlæknis á Bjarna
Sigurðsson er óþolandi og þess
verðnr að kref jast, að forsætisráð-
herra, Steingrímur Steinþórsson,
sem fer með æðstu stjórn heilbrigð
ismálanna, að hann fyrirskipi rann
sókn á hendur Vilmundi Jónssyni
fyrir þessar ákærur. Það er lág-
markskrafa að æðsti maður ís-
lenzku læknastéttarinnar temji sér
háttvísi. Keynist það útilokað að
núverandi landlæknir gæti hátt-
vísi í skrifum sínum og starfi, er
þá ekki þegar kominn tími til þess
að skipta um mann í landlæknis-
embættinu á lslandi?