Vesturland - 08.01.1955, Blaðsíða 2

2
VESTURLAND
..--..........-.. .......... ■ Li&j
Fossá í Bolungavík, er rennur í Syðridalsvatn. Þar verða
vikjuð 600 hestöfl.
og við hverskonar atvinnurekstur.
En í okkar stóra og strjálbýla
landi er aðstaðan til þess að
koma raforkunni til fólksins því
miður mjög misjöfn.
Stærsta vandamálið.
Það er margrakin saga, sem
öllum er kunn, að síðan flóum
og fjörðum umhverfis landið var
lokað fyrir botnvörpuveiðum, hef-
ur ásókn togara á fiskimio vest-
firzka vélbátaflotans aukizt að
miklum mun. En hér vestra
munaði sáralítið um útfærzlu fisk-
veiðitakmarkanna.
Kröfur hafa eðlilega komið
fram um það, að færa fiskveiði-
takmörkin hér mikið út, helzt að
friða allt landgrunnið út af Vest-
fjörðum fyrir botnvörpuveiðum.
Engum blandast heldur hugur um,
að það hlýtur að vera framtíðar-
takmarkið, ekki aðeins hér, held-
ur umhverfis landið allt.
En það verður að segjast í
hreinskilni, að ekki eru miklar
horfur á að þetta takist í bili.
Þessi litla þjóð hefur í þau tvö
ár, sem liðin eru síðan reglugerð-
in um hinar nýju friðunarráð-
stafanir tóku gildi átt í mikilli
baráttu fyrir viðurkenningu
þeirra. Hún hefir orðið að mæta
óbilgjörnu viðskiptabanni af hálfu
góðrar og gamallar vinaþjóðar
sinnar, og á vettvangi hinna
Sameinuðu þjóða hafa verið uppi
tillögur, sem gengið hafa mjög
gegn hagsmunum okkar á sviði
friðunarmála. Með festu og lægni
af hálfu fulltrúa okkar þar, hef-
ir ennþá tekizt að koma í veg
fyrir beina samþykkt slíkra til-
lagna.
Að sjálfsögðu ber okkur að
slaka í engu á kröfunni um
rétt okkar til þess að friða
landgrunnið. En meðan okkur
tekst ekki að fá þennan rétt
okkar viðurkenndan, verðum
við að freista allra hugsanlegra
úrræða til þess að létta því
fólki baráttuna, sem harðast
verður fyrir barði rányrkjunn-
ar. En það eru vestfirzkir sjó-
menn og útvegsmenn.
Bætt veiðarfæraeftirlit —
Stærri skip.
Þær leiðir, sem að mínu viti
eru raunhæfastar til úrbóta í
þessum efnum, eru fyrst og
fremst tvær.
1 fyrsta lagi sem fullkomnust
landhelgisgæzla og eftirlit með
veiðarfærum vestfirzka vélbáta-
flotans. Höfum við þingmenn
Sjálfstæðisflokksins á Vestfjörð-
um, Gísli Jónsson þingmaður
Barðstrendinga, Kjartan J Jó-
hannsson þingmaður ísafjarðar-
kaupstaðar og ég fyrir nokkru
tekið það mál upp við dómsmála-
ráðherra og yfirmann landhelgis-
gæzlunnar. Hefur forstjóri land-
helgisgæzlunnar gert sér ferð
hingað vestur og rætt við ýmsa
skipstjóra og útgerðarmenn um
nýjar leiðir í þessum efnum.
Verður lögð áherzla á það á
komandi vetrarvertíð, að koma á
sem beztri samvinnu milli land-
helgisgæzlunnar og sjómanna um
framkvæmd veiðarfæragæslu og
vernd vélbátaflotans.
Á þessu stigi málsins væri ó-
viturlegt að fullyrða nokkuð um
árangur þessarar viðleitni.
Reynslan verður að leiða hann í
ljós. En eðlilegt virðist að gera
slíka tilraun meðan ekki hefir
tekizt að fá sjálf fiskveiðitak-
mörkin færð verulega út.
önnur leið til þess að bæta at-
vinnulífi sjávarsíðunnar á
Vestf jörðum það tjón, sem hún
hefur orðið fyrir með auknum
ágangi togaranna, er að minni
hyggju sú, að afla Vestfirð-
ingum stærri og fullkomnari
veiðiskipa og þá fyrst og
fremst togara. Það er stað-
reynd, sem ekki verður snið-
gengin, að hinir tveir togarar,
sem gerðir hafa verið út frá
ísafirði undanfarin ár, hafa
bjargað atvinnulífi kaupstað-
arins frá hruni. Þ'eir hafa
skapað mikla atvinnu í bænum
og veitt fjölda fólks lífvænleg
atvinnuskilyrði. En rekstur
þeirra hefur jafnframt haft í
för með sér mikla atvinnu-
aukningu í sjávarþorpunum
við Djúp, Bolungavík, Hnífs-
dal og Súðavík.
Atvinnulífið við fsafjarðar-
djúp þarfnast fleiri slíkra
skipa til þess að tryggð verði
sæmilega varanleg atvinna hjá
því fólki, sem lifir á fiskiðn-
aðinum. Til þess að skaplega
verði séð fyrir þörfum byggð-
arlaganna að þessu leyti þyrfti
Bolungavík að fá eitt togskip
af heppilegri stærð, sem mið-
aðist við hafnarskilyrði á
staðnum, og ísafjörður tvö.
En úr þörf Hhífsdælinga og
Súðvíkinga ætti, a.m.k. fyrst í
stað, að vera hægt að bæta
með aukningu togaraflotans á
ísafirði, En jafnhliða þyrfti þó
að bæia aðstöðu til fiskiðnaðar
á fsaf : ði að mildum mnn.
Hagsmunir atvinnulífsins í ísa-
firði og í sjávarþorpunum við
Djúp, eru að langsamlega mestu
leyti sameiginlegir í þessum mál-
um. Það hefur reynslan sýnt á
síðustu árum. Það sýnir því
furðulega skammsýni þegar meiri-
hluti Alþýðuflokksins og Fram-
sóknarflokksins í bæjarstjórn ísa-
fjarðarkaupstaðar gera samþykkt
um það í bæjarstjórn, að bann
skuli lagt við flutningum á hrá-
efni, er togarar ísfirðinga afla,
til hraðfrystihúsa í nálægum
byggðarlögum. Ég ræði þá sam-
þykkt ekki nánar að sinni. En
öllum hugsandi mönnum er það
ljóst, að fólkið hér við Djúp,
hvort sem það býr á Isafirði, í
sjávarþorpunum eða sveitum hér-
aðsins, verður að starfa saman
að uppbyggingu bjargræðisvega
sinna. Nauðsyn þess hefur ekki
hvað sízt orðið augljós eftir að
akvegasamband skapaðist milli
ísafjarðar og hinna þriggja kaup-
túna. En það hefir orðið atvinnu-
lífi byggðarlaganna til stórkost-
legs framdráttar.
1 þessu sambandi vil ég minn-
ast á það, að á komandi sumri
mun verða unnið fyrir meira fé
að þjóðvegagerðinni út með vest-
anverðu Djúpinu en nokkru sinni
fyrr. Mun verða varið til þeirrar
vegagerðar einnar á fjórða hundr-
að þúsund krónum, auk þess sem
byggð mun verða brú á Isafjarð-
ará fyrir rúmlega hálfa milljón
króna. Til vegagerðarinnar kring
um Álftafjörð, sem einnig miðar
að því að skapa akvegasamband
við Isafjarðarkaupstað, mun einn-
ig verða varið rúmum hundrað
þúsundum króna á þessu ári. Þá
eru veittar 200 þús. kr. til brúar-
gerðar á Seljalandsós í Álftafirði.
Samtals mun þannig verða var-
ið um 1,1 millj. kr. til þjóðveg-
arins meðfram sunnanverðu ísa-
fjarðardjúpi og brúargerða á
þeirri leið á komandi sumri.
Hér er því um stórfelldar fram-
kvæmdir að ræða, enda ber brýna
nauðsyn til þess að hraða þessari
vegagerð. Með henni skapast í
senn akvegasamband við höfuð-
stað Vestfjarða og mjög bætt að-
staða fyrir þær sveitir, sem veg-
urinn liggur um.
Trúin á framtíðina.
Allir, sem til þekkja, vita að
Vestfirðingar hafa átt við marg-
víslega erfiðleika að etja undan-
farin ár. Er þar fyrst og fremst
um að ræða vaxandi rányrkju
fiskimiðanna, skort á atvinnu-
tækjum, lélegar samgöngur og
fólksflutninga úr ýmsum sveitum
og sjávarbyggðum. En því verður
heldur ekki neitað, að aðstaðan
hefur þó verið að batna á ýmsa
lund. Atvinnutækin hafa víðast
hvar orðið fullkomnari, fram-
leiðsla aukizt með batnandi hag-
nýtingu aflans, samgöngur orðið
betri með ýmsum vegum og af-
koma almennings tryggari. Sem
betur fer er þetta staðreynd, sem
Mjólkár í Arnarfirði, þar sem virkjuð verða 3600 hestöfl.