Bjarmi - 01.09.2005, Síða 10

Ragnar Scram
Þrándur og farísearnir
Um hræsni á meðal kristinna
Um hvað snýst málið? I
Þannig eruð þér, sýnist hið ytra
réttlátir í augum manna, en eruð
hið innra fullir hræsni og ranglætis.
(Matt.23:28)
Þrándur ogfarísearnir
Þrándur var nýkominn til trúar.
Hann sótti sunnudagaskóla með
móður sinni þegar hann var á leik-
skólaaldrinum og gekk til prestsins
fyrir ferminguna. Annars hafði
kristin trú ekki verið stór þáttur í lífi
hans fyrr en vinur hans leiddi hann
til trúar á fimmtugsaldrinum.
Þrándur fór að sækja kirkju og
þráði það eitt að vaxa í trúnni og fá
svör við þeim fjölmörgu spurning-
um sem sótt höfðu á hann um lífið,
Hann hætti að sækja kirkjuna og taldi
sig geta orðið betri mann með öðrum
hætti en að umgangast illa innrætta
hræsnara sem gengu um með geisla-
bauga á sunnudögum.
syndina, Guð, hjálpræðið, helvíti,
Biblíuna og allt hitt. Honum fannst
hann hafa höndlað hina sönnu
hamingju.
Þrándi leið vel í kirkjunni og leit
upp til trúsystkina sinna sem komin
voru lengra en hann á göngunni
með Guði. Þau voru nánast
„heilög" i augum hans og hann leit
á þau sem fyrirmyndir sínar.
En Þrándur var ekki lengi i
paradís. Dag einn var hann á leið
heim úr vinnu. Umferðin var þung
þetta fimmtudagssíðdegi og úr-
vinda borgarbúar í tímaþröng kepp-
tust við að komast sem fyrst heim,
í búðina, sækja börnin eða sinna
öðrum erindum. Þrándi varð það á
í öllum hamaganginum að „svína“
á annan bíl. „Fórnarlambið" lét
Þránd heyra það með því að liggja
á flautunni og sýndi honum svo
löngutöng hægri handar svo ekki
fór á milli mála að Þrándur hafði
gert honum óleik. Þrándur var
miður sín og þótti viðbrögð bíl-
stjórans fullhörð. Þá sá hann i bak-
sýnisspeglinum að hinn grami bíl-
stjóri var enginn annar en safnaðar-
meðlimur einn sem alltaf var svo
viðmótsþýður í kirkjunni á sunnu-
dögum og brosti þar til allra. Hann
hafði meira að segja nýlega verið
með biblíulestur I kirkjunni um
náungakærleika.
Nokkrum dögum siðar komst
Þrándur að því fyrir tilviljun að einn
safnaðarmeðlima hafði verið hand-
tekinn fyrir vörslu barnakláms.
Næstu daga og vikur komst
Þrándur að ýmsu misjöfnu um
trúsystkini sín. Hann sem hélt að
kristið fólk væri betra en annað fólk
en hafði nú séð að sú var ekki
endilega raunin. Þeir sem sögðust
vera kristnir og hvöttu aðra til að
breyta rétt voru sjálfir ekkert nema
hræsnarar. Hann hætti að sækja
kirkjuna og taldi sig geta orðið betri
mann með öðrum hætti en að
umgangast illa innrætta hræsnara
sem gengu um með geislabauga á
sunnudögum.1
Sá á kvölina sem á völina
Það getur verið erfitt og krefjandi
að vera kristinn. Orð Guðs talar
skýrt um hvernig við eigum að
breyta en heimurinn sem við lifum í
hefur kosið að fara ekki eftir orði
Guðs heldur ráfa slnar eigin leiðir.
Þegar kristinn maður lifir í slikum
heimi myndast óneitanlega tog-
streita og hann verður slfellt að gera
það upp við sig hvort hann ætlar að
halda sig fast við orð Ritningarinnar
eða leggja orð Guðs til hliðar þegar
það hentar og vera „eins og allir
hinir" (eða verri) þrátt fyrir
trúarstimpilinn sem á honum er.
Því fer fjarri að þessi togstreita
sé eitthvað nýtt fyrirbæri. Mann-
kynið hefur alltaf staðið andspænis
10