Bjarmi - 01.09.2005, Síða 20

Hafdís í ræðustól
á fundi í
Öryrkjabandalaginu.
sem heitir núna Oslo Bymisjon og
var róttæk stofnun sem tók að sér
verkefni á félagslegum grunni og
vann með fólki sem þurfti víðtækari
þjónustu en hið opinbera veitti. Þeir
voru brautryðjendur í mörgu. Ég fór
að vinna á eftirmeðferðarstofnun
fyrir geðsjúka til að byrja með en
tók ekki vígslu sem djákni þó að
það hefði verið möguleiki en það
var ekki fordæmi fyrir því að dják-
nar vígðust til Oslo Bymisjon á
þeim tíma.
Hvenær kynnist þú trúnni og
hvenær tekur þú þá afstöðu
að fylgja Jesú?
Ég átti trúaða móður sem kenndi
mér vers og þænir, en hún lést nú í
sumar. Síðan byrjaði ég ung í
sunnudagaskóla við Holtaveg þar
sem nú eru aðalstöðvar KFUM og
KFUK. Þaðan man ég mætavel eftir
Birgi og Reidari G. Albertssonum
meðal annarra. Þar lærði ég fyrstu
Ég var spurð heima hjá mér hvort ég
vildi ekki færa lögheimili mitt yfir á
Amtmannsstíg því þar var ég öllum stun-
dum á þessum árum, brennandi af
áhuga og á kafi í kristilegu starfi.
söngvana, m.a. „Ástarfaðir himin
hæða". Afstaðan til trúarinnar finnst
mér eiginlega hafa komið smám
saman, ekki með afgerandi hætti
þannig að ég geti visað í ákveðna
dagsetningu. Ég átti trú þegar ég
gekk til fermingar og fann að ég var
að játa það sem ég vildi játa. Síðan
á kristilegum skólamótum og fund-
um hjá Kristilegum skólasamtökum
(KSS) í húsi KFUM og KFUK við
Amtmannsstíg var ég að reyna að
trúa því að á einhverju augnabliki
hafi eitthvað breyst en ég greindi
það ekki, heldur var trúin þarna til
staðar og styrktist með aukinni
þekkingu á Orðinu sem ég hafði
ekki lesið sjálf fyrr en ég kynnist
því hjá KSS. Á unglingsárunum
starfaði ég mikið fyrir KFUK, á
veturna i barna- og unglingastarfi
hjá KFUK á Amtmannsstígnum,
m.a. með Kristínu Jóhannesdóttur
og fleiri góðum konum. Síðan á
sumrin fór ég að starfa í Vatna-
skógi, fyrst árið 1968, þá 18 ára
„kerling” eins og strákarnir sögðu.
Ég var spurð heima hjá mér hvort
ég vildi ekki færa lögheimili mitt yfir
á Amtmannsstíg því þar var ég
öllum stundum á þessum árum,
brennandi af áhuga og á kafi í
kristilegu starfi.
Veikindi hafa sett mark sitt á lífþitt.
Hvenær veikist þú og hvernig
breytist lífið við veikindin?
Strax við 25 ára aldurinn varð ég
vör við máttleysi i fótum og önnur
einkenni sjúkdómsins MS sem hjá
mér hefur síðan þá alltaf verið
virkur, en virkni sjúkdómsins er
mismikil hjá MS-sjúklingum.
Á námsárunum í Noregi hafði ég
hugsað mér að fara til Ástralíu til
starfa fyrir sjómannatrúboðið,
ásamt vinkonu minni. Til þess
þurfti vottorð um fullkomið heil-
brigði sem ég hafði ekki. Sjúkdóm-
urinn lokaði öllum dyrum út i heim.
Ég kom því heim til fjölskyldunnar
og hóf að starfa sem félagsráð-
gjafi.
Hvað beið þín þá?
Ég kom heim til íslands og réði mig
til starfa við Öskjuhlíðarskóla. Það
er skóli fyrir seinfær börn, sem þá
voru kölluð vangefin börn (sem
mér finnst fallegt orð). Nú er talað
um þroskaheft börn (sem mér
finnst Ijótt orð). Auk þess var starf
við sérfræðideild skólans sem óx
síðan upp í að vera Greiningar- og
ráðgjafarstöð ríkisins. Ég vann hátt
í 20 ár við Öskjuhlíðarskóla og
síðan Greiningarstöðina og var
afskaplega ánægð. Ég starfaði sem
20