Bjarmi - 01.09.2005, Qupperneq 21

Ég hef t.d. bent vinnufélögum mínum á að til væru
karlar og konur sem leggja á sig ymislegt án þess
að fá kaup fyrir og að sjálf hafi ég notið þess.
félagsráðgjafi með mörgum öðrum
starfsstéttum, sem fór fjölgandi
með árunum; sálfræðingum, tal-
meinafræðingum, iðju- og sjúkra-
þjálfurum. Sem teymi unnum við
með foreldrum við að ráða bót á
högum barnanna. Ég aflaði og veitti
upplýsingar og reyndi að finna
úrræði, hagnýt og fjárhagsleg, sem
gátu létt á fjölskyldunni í þeim
erfiðleikum sem hún stóð frammi
fyrir. Mér líkaði vel við þetta starf
en það var erfitt. Ég stóð frammi
fyrir fólki sem glímdi við mjög
mikla erfiðleika sem og sorg. Það
skipti máli að ég skyldi vera til
staðar og að ég hjálpaði þeim að
leita lausna til að festast ekki í
sorginni heldur horfa fram á við og
út á við og takast á við lífið og gera
það betra.
Ég hóf störf þegar ég kom til
íslands í þyrjun árs 1980 og var í
fullu starfi fram undir 1994, þá
byrjaði ég að minnka við mig og
lauk síðan launuðu starfi 1998. Þá
var ég orðin nokkuð fötluð og var
búin að vera i hjólastól að hluta í
starfi mínu. Stundum var gott að
geta sýnt foreldrum og börnum að
það að vera I hjólastól færi vel
saman við að sinna starfi eins og
mínu. Vinnan reyndi á það sem var
í lagi hjá mér, höfuð og talfæri, ekki
á fætur og hendur. Mér fannst ég
geta verið góð fyrirmynd fyrir börn
sem sjálf voru að glíma við það að
reyna að ná göngugetu en notuðu
staf, hækjur eða hjólastóla. Ég
kunni vel við að vera félagsráðgjafi
sem ferðaðist um I hjólastól að
vinna með fjölskyldunum.
Þegar ég lauk launastarfi var ég
strax búin að hugsa mér að nú
hefði ég ráðrúm til að nota tíma
minn sem ég hefði aukalega I
félagsstörf. Ég hafði reyndar fram
að því unnið heilmikið við
félagsstörf hjá Öryrkjabandalagi
íslands og fyrir MS-félagið. Þegar
hér var komið sögu langaði mig til
að vinna fyrir KFUM og KFUK. Ég
hafði frá því ég kom heim sótt
samkomur og félagsstarfsemi en
langaði til að styrkja það frekar. Fór
ég strax í stjórn KFUK og síðar ein-
nig hjá landsambandi KFUM og K.
Þetta var orðið býsna mikið starf
þegar ég lauk því við ákveðin skil
sem urðu á starfsemi okkar þegar
stjórnir KFUM og KFUK samein-
uðust. Ég hafði mjög mikið gagn
og gaman af því að fá að kynnast
innviðum félagsstarfsins að nýju
sem stjórnarmaður, starfsgreinun-
um öllum og því viðamikla starfi
sem við rekum, og sjá allan fjöld-
ann sem notar hæfileika slna ýmist
í barnastarfi, söngstarfi, eða öðru
skipulags- og stjórnunarstarfi.
Þessi þátttaka mín og að kynnast
starfinu og fólkinu var mjög
skemmtilegt, eiginlega ríkidæmi
sem ég hef verið að ylja mér svo-
lítið við og tala um út á við, hversu
dýrmætt það sé. Ég hef t.d. bent
vinnufélögum mínum á að til væru
karlar og konur sem leggja á sig
ýmislegt án þess að fá kaup fyrir
og að sjálf hafi ég notið þess. Laun
lífsins eru meiri en peningarnir sem
við fáum i launa- og bótagreiðslum.
Þegar ég var hætt félagsstörfum
þar tók við annar áfangi sem er sá
að vera meira og minna í dagvistun
hjá MS-félagi íslands. Vaxandi
fötlun olli því að ég þurfti að leita
mér hjálpar þar. Um leið hef ég líka
farið að skipta mér meira og meira
af starfseminni þar og taka þátt í
því sem þar er að gerast og þarf að
gerast. Þar hef ég verið I stjórn á
þriðja ár og glimt við krefjandi verk-
efni, eins og erfiðleika við rekstur
félagsins og ég er mjög sátt við að
geta verið meðí því áfram. Það
dregur augljóslega úr virkninni
smám saman, en samt er ég að
nota þekkingu mína og hæfileika í
þágu MS-félagsins. Mér likar vel að
geta verið áfram virk.
Það er greinilegt að Hafdís er
hugsjónamanneskja með ákveðnar
skoðanir og hefur séð hugsjónir
verða að veruleika.
Hvaða tilfinningar komu upp á yfir-
borðið við sjúkdómsgreininguna og
hverjar voru þær gagnvart Guði?
Undrunin var mikil, markmiðið með
náminu var að fara út I heim og
boða trúna! Ég spurði sjálfa mig;
„Hvaö er Guð að hugsa?“
Sjúkdómurinn htýtur að hafa reynt
á trú þína. Hvar finnst þér Guð vera
i þeim miklu erfiðleikum sem þú
hefurþurft að ganga í gegnum?
Guð hefur alltaf verið með mér í
gegnum erfiðleikana, sérstaklega
við að takast á við sívirk veikindi.
Ég hef aldrei hafnað Guði vegna
veikindanna eða annarra erfiðleika.
Ég hef alltaf getað haldið i Guð. En
á vissu tímabili í lífi mínu þegar ég
þurfti meiri huggun fór ég i Laugar-
neskirkju á kyrrðar- og fyrirbæna-
stundir. Einnig hefur mín góða
vinkona Þórdís Klara Ágústsdóttir
ávallt verið til staðar fyrir mig. Hún
og Hrönn Sigurðardóttir hafa beðið
fyrir mér svo og aðrar úr lofgjörð-
arhóþi KFUK. Þessar fyrirbænir veit
ég að gerðu og gera mér gott.
Þegar ég átti erfitt með að biðja
sjálf var svo gott að aðrir skyldu
biðja fyrir mér og það gaf mér
styrk. Það var mér erfitt að stíga
þetta skref, að þiggja fyrirbæn
þeirra, en ég fann fljótt að það varð
mér til blessunar.
Hver finnst þér
staða þín vera í dag?
Ég veit ekki hvað skal segja. Eftir á
að hyggja finnst mér ég ekki hafa
vitnað nóg um trú mína á Guði.
Það hefur verið tekið við mig viðtal
i blaðinu okkar hjá MS-félaginu og
þar kom ég inn á mina trú. Hvort
MS-félagið sé vettvangur fyrir minn
vitnisburð veit ég ekki en ég vil
gera eins og ég lagði af stað með í
upþhafi, ég vil boða trú á Jesú Krist
og segi það óhikað að trúin gefur
styrk til að lifa lifinu með gleði þess
og sorgum.
Hafdis er kona með smitandi
trú og það skín af andliti hennar að
trúin er grundvöllur að öllu hennar
lífi. Við kveðjum Hafdísi og óskum
þess að hennar vitnisburður hreyfi
við þér til trúar.
Viðmælandi Hafdísar er hjúkrunar-
fræðingur með djáknamenntun
ethar@hvippinn.is