Tímin - 13.05.1943, Blaðsíða 3

Nr, 11. 1. árg.
TiMIN
13. mai 1943
Maskinhamre
Kløfthamre
Clubhainre
Tackshanire
Pindhamre
Slækker
atter paa Lager
P.F LIIDVI6 PODLSEN, Thorshavn
GÓLVTEPPI
i ollum støddum í stdrum lirvali.
B. A. Samuelsens eftf.
Telf. 42.. Tórshavn.
llavnín fyri um 60 árum síðani.
IV.
ilolell Djuriuilis var ein mið-
støða í teirri..tíóijii. .Djurluuis
iievði siglt suni yngri og verið vfða
iiiii í liini stðru verðini. 'l'áió
liann l<oin heim afinr, slovnaói
hann gislingarhús. Har vóru
bert nokur fá k'amn’r í tyrstuni,
men so vió og við økli liann
um liúsini, inntil tey komu at
síggja soleióis út, sam. tey ídag
ger; . í noi óurparlinum av hús-
inum lievði liann verlshús. llar
var ein slova við einnm long-
um horói vió bonkum báóu-
megin. Har sótu so menn og
drúkku og lurlaóu eflir, meðan
gan li, ið allíó var líóindafróur,
s,egci frá mongum, liann hevði
sæð og hoyrl í útheiminum.
lkki dámdi Djurhuus, at menn
blivu t’ullir. I áió hann helt, at
leir liovdu fingið nokk, royndi
hann at fáa teir heim.
Tað vóru ikki nógvir fremnT
andir í Havnini lá á døgum,
men hotell Djurhuus vár einasla-.
gistingarhús, so taó var eisipi
miðsløða hjá øllúm,’ sutii komu
higar úr úlheimiinim.
Ferðasanihandió við útlondini
var ikki lítl. Danska s'kipafelag-
ið »DFDS« lieyði likið sigling
upp milluni Købenliávn—Leith-
Foroya og íslands í 70-unum
aflau á eilt eldri skipafelag.sum
lievói siglt her í nokur ár. Um
laó inundið,ió her er greitt frá,
var hert 0 faróir farlur úr úl-
heiniinum, og ikki var pqslurin
nógvúr, siim kom. iil landið. I
90-nnum koni einaferó ein øði-
ligur; jolapostur — 11 sekkir!'
Gamli Miiller —sýsliimaðmiii
— var br-íevsamlari í Havn og
bevði poslhús niðri í Gongini.
Hvørja ferð skip var komið,
tyrplisl fólk ultan fyri, og lá
posturin var skildur, kom onkur
út á trappuna, rópti nøvnini
upp og sligiaói hrø.vini yvir
liøvdió á fólkinum íil tann, ið
álli. Eg miuujsl bæði Andrass
Pf. Trolarafelaflið „Tór“
hevur aðalfund í I órshayn. hin
-1. mai kl. 0 sp.
1) a g s s k rá :
sambærl grein 14 í felágsins
viðtøkum.
Algongtimeikj ningu veróa
heiiiiað á skrivstoyu felagsjiis j
seinast hin 21. mai 1943.
Tórslmvn, hin 1. níai 1943.
Nevndin.
Sámalsson og Mariu Mikkelsen
at havn slaóið á Irappuui við
brøv unmn í hoydini og rójit
upp nøvnini.
Táið Gamli Milller doyði í
189o, gjørdist C. (k Danieisen
poslaygreiiðari, og posthús var
tá úti í 4'inganesi. Nøkur ár
seinni varð liilt núverandi jiosl-
liúsið hygt og Danieisen gjørdur
postmeislari. Hann fóu frá í
1920, men virkaði sum . spari-
kassastjóri, eftir a,t liann var
fráfarin sum postmeistari.
Allur postur kom lil Havnar
og varð liiðani sendur úl tiltæy
einstøku hygdirnar við lílagóð-
'um monnuni. Gamli Konracl fór
í Nmóuroyggjar, Petur á Reyni
— ella Pelur í Matlalá, sum
liann varð nevndur — lil Sand-
oyar og Suðiiroyar, LuddiíDali
fór norðiir lil Eiðis, ogChristian
í Dali mundi fara veslureftir.
Tá í líðini var altur peningur
av gulli og súlvuri, og fólk vildi
' einki vita avpappírsjieningiiHiní,
•táið hann kom. Petúr í Matlaláa
kom, aftur við teirnum, " fýrstu
feró hann hevði teir við suður-
eftir, lí eingin .vildi hava i eir
Tað var- ikki fýrrenn .aflan á
aldamófið, at pappírspeningur
fór at ganga ájavnt gullinum, og
táió banki kom, livarv gullió.
*
‘Henda grein var’ bert ællað
sum nøkur luigskol í sambandi
við Ilavnar sqgu 1880—1910,
og lievur hon tessvegna einans
nomið við viss ‘ viðiirskifti frá
liesi tíóiiii. Taó hevði verið .týd-
nitigarmikið og áhugavert, u.m
gamlir nienn høvdii viljað I'ióóið
seg lil al sagt frá hendingum og
filb.urðnm á teirra líðogslíkum,
sum teimum er greitt frá úr
eldri tíðum.
Eldti blavnarmadar.
Skføshandilin
hevur stórt úrval av
dekksgløsum, í ymsum støđd-
um við metal flansum, logg-
4ínur,fiagglínur, húkar,karbid-
lainpur, eldsløkkjari við eyka-
fylling, skipsblokkar einkultir
og dupultir 9”, klódir, bluss-
kannir, oíjusproytir, dveylar
við. ;skøftpm, skípsrættur,
dekkspípur, uhdirktæðir og
yvirklæðir, oljuklæðir, patró-
nir kal. 12 og 16. _ _______
Bakaralærlinoar.
Ein drongur fær jiláss
beinanvegin.
Carl V. Fosaa.
Telff 59;
Konsertin
i Fimleikarhøllmi 2. mai 1943.
Er litið vorðið biirlur úr bqkligum
arbeiði í Havnini ley seinastu árini,
er enn vánaligari, statt við niusikldiv-
inuni sum lieild. I fleiri ár hevur tað
verið soleiðis, al fólk neyván hevur
kunnað hoyrt eina konsert um árið,
og tá bevur tað verið kór — instru-
mentalmusikkurin hevur yvi'rhøvur
ikki verið fr.ammi, uttan sjálvandi
hornmusikkurin, sum hevur spælt
úli, og hava skulu teir menflinir, ið
við hann hava fingist, al vóru teir
ikki, so lievði einki verið! Strúkikon-
sertin á Amlsbókasavninuni herfyri
eigur sjálvandi ikki at verða gloymd,
inen har er jú nógv ov lítil búsa-
rúnid til, al tað kaun verða nevnl cin
konsert íyri fólk yvirhøvui;.
Eitt mark í liesum syndarliga hroti
úr- Havnar imisikksøgu eigur tí al
vera tann konsertin, sum Havnnr
Sangfelag hevði í Fimleikarhøllini
næslseinasta sunnudag.
A fyf’s'ta sinni' í ‘íanrgar tíðir erkór-
.sangur førdur fram fyri t’ólkj, soleiðis
nl hann verulíga' cr 'VeriTiir ifnimæli
— ikki eftir mátum, su.m roknað
verður við aðrástdðni, har tað er ser-
liga húgvið fófk, siim tekur upp á seg
slíkt slarv, men eitt ummæli snm
fyrst og freinsl, áðreniynakað verður
sagt fyri ella ímóti, verðnr iagt lil
ra'ttis eftir teimum umstððum, kórið
hevur' í einufn i)ýi við illa stoddum
musikklívi.
Táið maður tekur upj) á seg áliyrgd-
ina av al leiða og syngja saman eitt
kór, er tað nátúrligt, at tað er eiii
maður, sum kennir lietta starv. Men
ikki er altíð so heinia í Føroyum, at
menn, tneinkunnigir við slikt starv,
eru al fáa fatur á bert.við at raetta
hondina út. Tá soleiðis er, er.valið:
ontin einki ella eisini tað, sum gjálv-
givin kunnleiki og góður vilji kunna
avrika.
N’ú er tað einaferð soleiðis, at summi
fólk hava so frálíka golt skil á vm-
iskum kunstgreinum, nt tey beinan
vegin siga um eina vælmeinta'kunst-
roynd: »Hatta! Nei, nei, lat tveldur
verða«, meðan 'tej' samstundis hiigsa
uni.tey mætastu kunstbrøgđini í úl-
lieiminum, men -v við ella uttan vilja
— glojima fyrst at lnigsa um fyrireik-
ingarúinstøouniar'og síðan at døma
úrslitið. Heldur eiga hesi at l'ara lil
tey, ið royna, og lata tey fáa leið-
beiningar. antin við arheiði ella við
góðum ráðum, sum tikin eruúrkunn-
leika teirra — vilja tey, ið tá fáa ráð-
ini, ikki royna.at hroyta seg til tað
heíra, tá eiga kunstkennararnir allan
rættin til einans al revsa.
Iletta seinasta var nú eitl skáklop
frá tí vit koinu frá: kórleiðaranum.
Tann maður, sum nú lievur tikið upp
'á seg at venja og leiða Havnar Sang-
felag, Gunnar Michelsen, lievur lagt
eina stóra áhyrgd á seg. Teir menn,
suin frainmanundan hava haft lietta
starvog vóru vanir við tað,erukom-
nir so mikið til árs, at teir hava
hildið, at nú kann ein yngri taka við.
Gunnar Michelsen hevur ígjøgnum
árini ikki liaft stórvegis við kórnmsikk
at gera, so ikki kann krevjast av hon-
úm, at hann skal eiga tann praktiska
kunnleiká, suiú 'máður fær eftir lang-
ari tíð í einum starvi. Men eftirkon-
serlprogranmiinum at donin, hevur
hann verið varin og ikki tikið upp ov
stórar uppgáviir., Hyldur hann fra.in
á henda hátt og Ííðandi tekur tvngri
og tyngri tøk, er úttit til hann á
rættan hátt kann fáa bæði sær og
kórinum tann kunnleika, sum krevst,
fyri at alt ariieiðið skal falla lættari,
og úrslitið verða betri.
Konsertini sjálvari viðvíkjandi:
Sum heiid kann látast væl at. Tev
hrek, sum vóru, eru ilest øll orsakaði
av tørvandi samarbeiði, sum ikki
kemur í lag, sjálvt um vant verður
einar tveir tríggjar mánaðar framm-
anundan einari konsert, táið dupult
so long tið vlla meir við ongari venj-
ing skál verða, til farið verður undir
,at skipa fyri tí næstu.
Eitt nú brekini í gongd og fylgi-
skapi. Tað er ikki tí, hesa ferðina var
hetta nógv hetri enn mangan áður
men kortini tyktist tað ofta, at sang-
ararnir ikki ansaðu nóg væl eftir,
hvussu leiðarin stýrdi teimum. Ogso,
át summatíðir var lað, sum nakrár
lieilt fáar røddir sungu seg hurturúr
heildini. lietta kann tiú eisini vera
oi'sakað av, at tað ikki er so lætt at
legna litirnar í teim ymisku røddun-
um . lvyønn eftir. øðrum, so at tær
renna saman, sum vóru tær bert ein
stór og fevnandi rødd. Men um ar-
Ijeitt verður við hesuni, er ikki at.
ivast i, at tað verður 'væl bott.'
Solosangurin, baryton við brummi-
kóri, kundi verið hetri eydnaður. Ser-
liga var tað.eitl ørindi, harsolosang-
arin og kórið tyktust rættiliga at glíða
hvørt frá øðruni. Annars var tað ikki
tann fynd í solistinum Abriam Michel-
sen, sum tað plagar at vera — men
tað er nú shleiðis, at ikki er maður
altlð eius vad upplagdur eina tíð sum
eina aðra. Al hesi.n maður annars
ikki hevur lialt høvi til ella ikki hevur
gjørl meir-við mál sítt, er slórt spell,
tí mál lievur hann. — Attur til brummi-
kórið: næstu ferð kundi tað verið eiU
litið sindur.veik.ari enn hesa ferð.
Sopransolo við klaveri: Frúgv Kra-
gesteen sang heilt væL, inen av tí at
mál henna'ra er i veikara lagi i dýpd-
ini, átti fylgispællð at verið veikari
ehn tað var — eisini kundi tað verið
liðiligári, l. v. s. lýlgt sanginum hetri.
Hesar atfinningar kunna kanska
tykjast luttakarunuui í konsertifii
nakað- liarðar, men 'eru tær einans
gjørdar fyri at vísa á, hvat áliovrarar
kundu funnist at og fvri al gera kór-,
inum moguleika at leggja dent á at
minka uin liesi hrek til næstu ferð
og'soleiðis'gleða áhoyrararnar enn
meira. Og tó eilt er vist, attannkon-
sert, ið nú er hildin, gleddi áhoyr-
arnar nógv 'meir enn teir høvdu
væntað.
Havnar Sangfelag skuldi hildið tiesa
konjsertina einaferð enn, tí fólk fer
ikki at trótá, og síðan eigur tað og
leiðari tess at halda áfram við góð-
um trevsli og stremha- mót hæddum,
sum enn einki føroyskt kór hevur
verið uppi á.
Sangui' lievur allar tíðir verið tað
fyrstu og kanska tað størsta, eitt
menniskja kann eiga- at leggja sál
sína í — sorg sum gleði — og fleir-
l'ult uggandi er tað hjá fjoldini at
hoyra mannskara syngja suman við
livandi saml.jóðum,
sgr.
Persónkoyring
\ y
máltr. 422
Maður i mauns stað.
. Nevndin í Lærm afelugmini,
Mai'ius Jotuinnesen, Z. Sørensen
og Poul E. Petersen luiva ikki
hildið at felagió kann vera Ijent
við at vera nmboðaó av Rikard
Longí Skúiahókanevnd Løgting-
sins og hava lí býlt liann uiu
við Z. Sørensen:
'Lað kann vera R.. Long ein
uggi, at uttan fyri Lærarafelagið
eru nógv,stun eru honum takk-
som fyri lnu'isara starv við bóka-
Føroyskt margarin
VITA No. 1
ei? gjøpt úp besta ráevni