Brautin - 06.07.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
Til lesendanna.
Um leið og Brautin þakk-
ar fyrir þær ágaetu viðtökur
sem hún hefur fengið jafnt
hjá konum sem körlum, leyf-
ir hún sér að vekja athygli
kvenna á auglýsingum í blað-
inu og treystir því að kónur
láti þá kaupmenn sitja fyrir
viðskiftum sínum, sem styðja
silja mál vor með því að
auglýsa í blaðinu.
Brot.
Þ;ið var komið kvöld. Húmið
læddist hægt um jörðina og
breiddi blævæng sinn yfir láð og
lög. Hlutirnir óskírðust ineir og
meir og dagurinn dró sig í hlé.
Það var eitt af þessum indælu
vetrarkvöldum, þegar þakklætið
i hugum mannanna tvöfaldast
við það, að þeir búast við því
gagnstæða. Það blaktaði ekki
hár á höfði manns og það var
eins og öll náttúran stæði á önd-
inni af ótta við að rjúfa hina
hátíðlegu kyrð. '— Jafnvel nið-
urinn i ánum var ekki eins há-
vær og venjulega, en heyrðist þó
endrum og eins, — eins og nið-
urkæfður ekki frá harmþrungnu
hjartra, eða stundum eins og
þakkarávarp þess, er finnur
kraftinn hjá scr og er ánægður
með hlutskifti sitt.----Himin-
inn var víða hulinn þokuskýj-
Ungmennaskólinn í Rvík
starfar frá 1. okt. næstk. til 1. maí.
Skólanum er ætlað að veita almenna, hagnýta fræðslu, bóklega
og verklega, bæði piltum og stúlkum.
Námsgreinir verða þessar:
íslenzka, danska, enska, bókmentafræði: saga, landafræði, náttúru-
fræði, hagfræði, félagsfræði, reikningur, söngur, íþróítir og eftir því,
sem við verður komið, smíði, netabæting, saumar og matreiðsla.
Inntökuskilyrði í 1. bekk er fullnaðarpróf samkv. fræðslulögunum.
Ef nægilega margir nemendur óska að cetjast í 2. bekk, verður
þeim gefinn kostur á að ganga undir próf í haust til að svna, hvort
þeir eru færir um það.
Skólagjald verður ákveðið og auglýst innan skamms.
Umsóknum sé skilað sem fyrst, en í síðasta lagi fyrir 15. sept,.
til mín, og gef ég allar nánari upplýsingar. Verð fyrst um sinn til við-
tals á Laugavegi 44 uppi kl. 12V2—U/2 og kl. 8—9 sími 763.
Æskilegt, að þess sé getið í umsókn, hvort nemandi óskar frem-
ur eftir kenslu fyrri eða síðari hluta dags.
Reykjavík, 2. júlí 1928.
Ingimar jónsson
settur skólastjóri.
um, er þyntust eftir því sem nær
dró norðrinu, og tunglið svam
í þokuþykninu og horfði hreik-
ið til jarðar, eins og það vildi
segja við skýin: „Eg er nú eldri
en tvævetur og varla munuð þið
verða mér þrándur i götu, ef
mig Iangar til að skína“. En þó
horfði það með áhyggjusvip til
suðurs, því þar hnöppuðu ský-
in sig saraan, eins og vel skipað
herlið í orustu og sveipuðu
himininn ógagnsærri slæðu,
myrkri eins og skilrúmið inilli
lífs og dauða. Haflæðan læddist
um fjallsræturnar, grunsamleg
og reikandi, eins og óvissan á
heiðríkum hamingjudegi lífs-
ins.
Hugurinn laugaði sig i 1 jós-
bylgjum hins deyjandi dags-
roða og sál mín kraup í auð-
mýkt frammi fyrir hinni dá-
samlegu náttúru.------
En, þey! — Hvaða þytur var
þetta? Jú, þarna sé ég það. —
Vetrarrjúpa ryður sér veg gegn-
um loftið og sveiflar vætigjun-
um örugg og ákveðin, eins og
maður, er gengur áhyggjulaus
um baðstofugólfið heima hjá
sér. Eg horfði öfundaraugum á
mjallhvíta vængina, sem báru
hana óðfluga áfram. Ef ég ætti
mér slíka vængi, vissi ég hvert
ég myndi stefna í kvöld. — —
En, hvað er þetta? Alt i einu
kastaðist rjúpan til í loftinu og
steyptist þráðbeint niður. Hvað
gat það verið, sem hindraði
hinn frjálsa loftfara? Eg flýtti
mér þangað sem hún datt. Hún
hreyfði vængina lítið eitt, en
gerði enga tilraun til að flýja.
Á bi-jóstinu var blæðandi sár og
nú lá hún þarna í dauðateygj-
unum. Án þess að hugsa um
nokkra hættu, hafði hún flogið
beint á simavír, sem þannig
varð henni að aldurtila. Vesa-
lings rjúpa! Þú varst fórnardýr
óvissunnar, og það erum við öll.
Gálaus göngum við veginn, en
vitum aldrei hvað hin komandi
stund hefir að færa okkur. —
Kyrlátur skógur geymir úlfaþyt
og yndisleg náttúra ótal hættur,
en á myrkustu stöðum Ieynist
lýsigull gleðinnar. Dularfulla ó-
vissa! Mig langar ekki til að
skygnast inn í leyndardóma
þína, en uppfyltu eina ósk
mína: „Gefðu mér vængi, hvíta
vængi, svo ég gæti svifið burt
með kvöldroðanum og geislarn-
ir yfirgefi mig ekki“. Þá væri
mér sama hvað yrði á veginum,
því þá gætu örlög rjúpunnar
jafnvel ekki ógnað mér, þvi að
myrkrið næði ekki til mín.
H. S. Þ.
Sannleikanum er likt farið og
korktappa. Báðum má halda í
kafi, en upp koma þeir fyr eða
siðar.
4
einlæg ósk hans að hlaupa undir bagga með þeim, einkum
af því að hann harmaði rnjög fjármissi þeirra, og lét sér nú
enn miklu annara um efnahag þeirra, og kom með nýjar
tillögur og ný ráð.
Hann sá ný. ráð til að auka eignina í verði, og lagði
fram fé til endurbóta, er hann hafði stungið upp á, gegn þvi
að fá frekari hlutdeild í námunum.
En með því að það hlaut að líða nokkuð á löngu, þangað
til endurbæturnar gætu gefið nokltuð af sér, fór efnahagur
majórsins sífelt versnandi og varð hann því æ háðari Gissler.
Loks var svo komið, að Fallsta var eign hans aðeins að
nafninu til, en Gissler sanni eigandinn. Um þessar mundir
fór majórinn að furða sig á, að alt gengi niður á við, og
hann sem til þessa hafði trúað vini sínum svo vel, fór nú
i fyrsta sinn að gruna, að fláttskapur og eigingirni lægi að
baki hjá honum.
Frú Gripenstam mundi vel samræður þeirra hjóna um
þær mundir, er þetta var að gerast, og ekki var löngu um
liðið. Hún inundi, hversu þau höfðu reynt að hrinda frá sér
þessari bitru grunsemd, hversu þau höfðu lagt sig fram um,
að halda dauðahaldi í trúna á það, að óhöppin ein, en ekki
Gissler, væru orsök þess, hvernig nú væri komið fyrir þeim.
En er Gissler fór að sýna þeim fram á, að sjálfur mundi
hann geta gert jarðeignina og námurnar miklu verðmætari,
fengi hann fullan eignarrétt, og þess vegna væri það ætlan
sín að kaupa alt saman, brast traust Otto Gripenstams að
fullu á ósérplægni vinar hans.
Söluna gat hann ekki komið í veg l'yrir; svo gersamlega
Guð hennar mömmu.
Eftir Elísabeth Beskow.
I.
Frú Gripenstam sat í litlu herbergi, er vissi út að húsa-
garðmum, i íbúð sinni við Málmgötu. Hélt hún á bréfi í
hendi sér og var mjög óróleg í skapi.
Bleikan sólarglampa lagði inn í herbergið og varpaði
daufri birtu yfir íjörlegt andlitið, þar sem hún sat í fullum
sorgarbúningi. Hún var 40 til 50 ára gömul, en hárið, sem
lá lauslega og snyrtilega yfir enninu, var þegar orðið al-
grátt, en augnabrúnirnar voru enn dökkar. í þungum hugs-
unum rendi hún augunum niður á bréfið, en þó mátti vel
greina að augun voru stór, og að augnaumgerðin var ó-
venju fögur og sviphrein.
Þótt hún væri í órólegu skapi að þessu sinni, duldist ekki,
að hún var í fullu jafnvægi. Væri munnurinn athugaður,
mátti ólíklegl virðast, að hún mundi nokkru sinni slöngva
frá sér hvassyrðum, eða láta út úr sér auvirðilegt þvaður;
sjálfir drættirnir um munninn lýstu mildi, góðmensku, liugg-
un. Ekki þurfti annað en líta hana augum, til þess að sann-
færast um, að hún var ein þeirra, er jarðneskur missir
auðgar að innra lifi og krafti.
Sorgarbúningurinn einn benti þegar á, að hún hafði orðið
fyrir inissi. Og væri búningurinn athugaður, mátti renna
grun í, að hún hefði mist fleira, en ástvininn, er hún syrgði.
*