Brautin - 27.07.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
fciov/öfe ov/oiov/oiov/oiov/o ov/oiov/o
J L -- ;x J U JL-'iv JL -'♦s- J L —'
-ronnnn«/i/i^
,4»o\
§/?*
^ JL J fc* U b b ^jr •* ♦* zTJ- JL^.^ JL JL^
0;,\Q|0;Vv0'0/Vv0]0;VvQ!6mÖÍ07,T0lðmÖ;6mÖtó7,Tö;ðmQ‘0máÍömÖ
(30(30
IHUSMÆSIIR! I
^Vi l/UU uu V
•^ASHBURN-CROSBYC0,
yP^ÐlO Medal Fiouí,j\
Biðjiö kaupmann
yðar altaf um
GOLD-MEDAL
HVEITl.
PA'Æíov/ojov/o.ov/ojov/o
^ JL ”^tv' ^ b -'4S- JL-'NJL^
OmQ 0/,vQíð;,v0'0„vQ!0„v0307,'vQ^l0m0l0m0!0m0 OmOtO;,'0!O;VvO
StraDdarkirkja i Selvogi.
Síðastliðinn vetur var ég með
fólki sem átti fé svo tugum þús-
unda skifti í stað, sem margir
töldu óvissan. Eg stakk upp á
því, að það skyldi heita á
Strandakirkju þá mundi fjár-
heimtan varla bregðast, fólkið
tók ckki óliklega undir það en
bjóst við að upphæð sú er heitið
væri yrði að vera nokkuð há,
þar sem svo mikið væri í húfi.
Ekki þyrfli það að vera, sagði
einn af þeim sem viðstaddir
voru, því Strnndakirkja er eng-
inn okrari.
Nú Jeið og beið. Eg vissi ekki
hvort áheitið var framkvæmt og
hugsaði ekki meira um þetta,
þangað til nú fyrir skömmu að
ég las það i „Morgunblaðinu“
að Alþingi hafi ákveðið að
verja nokkru af sjóð Stranda-
kirkju til að fegra og bæta
landið kringum hana og sé þess
mikil þörf en héraðsfundur Ár-
nesinga mótmælti því, að
nokkru af fé krikjunnar væri
varið til þess.
Mér brá í brún og ég spurði:
er verið að reyna að gera
Strandakirkju að okrara? Á að
láta hana glenna greyparnar
utan um peningana eins og
hann Jón heitinn greypaglennir
utan um spásagnarandann.
Mundi þá ekki ef það tækist
fara eins fyrir henni og fór fyr-
ir honum að hún yrði til als
góðs verks óhæfileg eins og mig
minnir að standi einhversstaðar
i kverinu minu. Auðvitað liggur
sú hugsun bak við að það sé
landsjóður sem eigi að bera
kostnaðinn. Það sé sanngjarn-
ara að fátækir gjaldendur i fjar-
lægur héruðum taki þátt i hon-
um heldur en hin rika kirkja
þó daglega liækki í buddu henn-
ar af framlögum frá þeim.
Þó er eins og héraðsfundur
finni að eitthvað sé veilt í þessu
því hann kemur með það sem
nokkurskonar afsökun að gef-
endur muni ekki hafa ætlasl til
að fé kirkjunnar væri varið á
þennan hátt, en það hýgg ég
að sé áreiðanlegt, að fæstir af
gefendunum hugsi um þegar
þeir festa heitið, heldur láti
forráðamenn kirkjunnar eina
um það. Þeir ganga varla með
uppdrátt af kirkjunni í hugan-
um svo þeir geti ákveðið hvern-
ig þeirri og þeirri krónunni
skidi varið; en væru nú samt
sem áður einhverjir svo for-
sjálir þá sæju þeir sjálfsagt hver
fegurðarauki henni væri í því
að hafa girt og ræktað land
kringum sig og mundu varla
amast við því. .
Héraðsfundur gerir ráð fyrir
málshöfðun en það er hættuleg
leið, mætti þá svo fara í því
brauki og bramli að kirkjan
misti hinn undursamlega kraft
sem hún hefur lengi haft, auk
þess er alls eigi víst að dóm-
ararnir hittu á hið rétta, þeir
eru þó aðeins menn, sem getur
skjátlast eins og sést best á þvi,
að æðri dómstólar ónýta þrá-
sinnis gerðir hinna lægri og geta
þá varla báðir haft rétt fyrir
sér, öðrumhvorum hlýtur að
skjátla.
öruggasta ráðið væri eflaust
að lofa kirkjunni sjálfri að
skera úr málum ef henni þókn-
aðist að taka það að sér, sem
er alls ekki ólíklegt, hún hefur
áður velt þyngra hlassi og þeir
liafa ekki allir kembt hærurnar
sem hafa verið lienni andvígir.
1«
af hennar hálfu, og hann fyltist af nýju bljúgrar lotningar
fyrir móður sinni, er honum hafði verið svo töm, áður en
þessi samræða þeirra hófst.
Ekki voru tilfinningar hans það ljósar, að þeim yrði með
orðum lýst, en þó þann veg vaxnar, að þær slóu hann af
laginu. Hann hætti því með öllu að deila við móður sina
um ástæðurnar fyrir breytni hennar.
— Hvernig hefir þú hugsað þér að svara honum, mamma?
spurði hann eftir stundar þögn.
— Eg mundi taka hoði hans fyrir ykkur öll þrjú. Hún
hafði tekið hréfið i hendur sér og reyndi nii að greiða úr
brotunum. Þag Var auðsætt, að jafnvel um þessar ósjálf-
ráðu handatilteklir hennar þótti honum miður. Honum þótti
of mikið haft við bréfið.
Eg fyrir mitt leyti skorast undan að veita viðtöku ein-
mn eyri af þeim manni, mælti hann ákveðið, en stillilega.
* " Um það þurfum við ekki að ráða neinu til lykta mi
þegar. Viltu ekki hugsa málið — og tala við guð um það?
Síðustu orðin mælti hún með innilegri ástúð, og það var
ekki laust við, að henni fyndist full djarft að mæla þau
fram. Því að hana grunaði, að gremja hans við Gissler hefði
raskað, ef ekki glatað með öllu lífssambandi hans við guð.
Með þvi aö spyrja hann, eins og áður er á vikið, hugðist
lnin að geta komist eftir því„ hversu þessu væri háttað.
— Eg er ekki bænarinnar maður, svaraði hann með þráa,
og nokkurri hörku.
Hefir þú lagt bænirnar fyrir óðal, Vilhelm?
Eg hygg að eg hafi aldrei getað beðið, svaraði hann,
13
Hún leit framan i hann rannsóknaraugum, til þess að
reyna að sjá af útliti hans, hvort honum gæti með engu
móti skilist það sem hún var að halda fram. En hún gat
ekki ráðið neitt af útliti hans. Þótt hann horfði beint fram-
an í hana, gat hún ekki giskað á, hvað hann hugsaði. Hún
hafði engin önnur ráð en halda áfram i fullkominni óvissu,
þótt hún svo fengi engu um þokað.
— Eg hugði mig vera komna það áleiðis, að eg gæti fyrir-
gefið, já, jafnvel á vissan hátt elskað hann, sem breytti illa
við okkur----------
Þar þagnaði hún, því að Vilhelm tók ósjálfrátt snögt við-
bragð. Hann kiptist allur við, svo sem væri hann stunginn.
— Elska þann mann! hrópaði hann, og varð hreimnum
i röddinni ekki með orðum lýst.
— Já, svo að skilja,- að ég ann honum góðs, í stað þess að
vilja honum ilt, svaraði hún, án þess að jafnvægi hennar
raskaðist hið minsta. Á þann hátt fékk hún yfirhöndina i
svip, og hann setti hljóðan. Eg hugðist vera búin að ná fullu
valdi yfir mér i þessa átt. En er ég fékk þetta bréf í hendur,
varð mér ljóst, hve langar leiðir ég var i rauninni frá því
marki, er ég þóttist hafa náð. Nú er ég gat gert honum gott,
brast mig viljann.
Vilhelm starði á hana með óumræðilegri undrun.
— Þig furðar, hvað gott ég ætti að geta gert honum. Það
er ofur einfalt; gefa honum færi á, að bæta með nokkru úr
böli því, er hann hefir bakað okkur.
Vilhjálmur snaraði bréfinu, er hann hafði lialdið saman-
bögluðu í hendi sér, á borðið, og rak upp stuttan hlátur.