Brautin - 17.08.1928, Side 3

BRAUTIN
3
Komið á Prjónastofuna Malín
og skoðið framleiðsluna. Gerið fyrirspurnir, eða pantið
eitthvað til reynslu og þér munuð sannfærast um að
þar gerið þér bestu kaupin á öllum prjónavörum.
Stúlkur teknar til kenslu á öllum tímum.
STVÐJIÐ ÞAÐ SEM ÍSLENSKT ER AÐ ÖÐRU JÖFNU.
Prjónastofan Malín.
Laugaveg 20. — Reykjavík. — Sími 1690. — Box 565. v
Hafnarstræti 18
leysir af hendi allskonar
smáprentun.
Sanngjarnt verð. — Sími 2170.
Kjötfars,
Fiskfars,
Kjötbúðingur
Fiskbúðingur,
margar tegundir.
Fiskmetisgerðfn,
Hverfisgötu 57. — Sími 2212.
er bræður Dínu, þeir Sínion og
Leví, komu heim frá fjárgeymsl-
unni, fréttu þeir þetta, og lögðu
þá á ráð, að komast inn í borg
Síkeins með undirferli, og drápu
þar, með svikum, Síkem og alla
karlmenn, sem með honum
voru, en fluttu Dínu heim með
sér, ásamt öllum auðæfum Sík-
ems. En er faðir þeirra, Jakob
Isaksson, vissi nm þetta, ávitaði
hann syni sína harðlega fyrir
þetta örþrifaráð. Eú þeir svör-
uðu: »Átti hann að fara með
systur okkar eins og skækju«.
Svo hátt var sómi kvenna met-
inn á dögum Gamla-Testament-
isins, að karlmenn urðu að af-
má hvern blett með blóði sínu.
Og líkt var þessu variö hér á
landi á gullaldartímabiiinu. Þá
voru Norðmenn vegnir fyrir þær
sakir, að sitja á tali við bænda-
dætur.
En nú er öldin önnur. Út-
lendingar geta nú á tímum af-
vegaleitt ungar stúlkur, án þess
svo mikið sem þeir séu löðr-
ungaðir fyrir.
Síðastliðinn vetur gekk ég
suður Bergstaðastíg. Par voru
þá nokkrar smátelpur að syngja
á götunni: »Gæti ég krækt í
danskan dáta, sem dálítið borða-
lagður er, myndu þær Rúna og
Ranka grála, og rauðeygðar
stara á eítir mér«. — Ég veitti
sárstaklega eftirtekt lítilli hnyðju
með rauðgult hár, sem kross-
lagði höndurnar og söng með
af öllum kröftum. þegar hlé
varð á söngnura, spurði ég hana
hvað hún béti. »Unnur«. Og
hver æíti hana. Hún sagði þá
nafn móöur sinnar. En pabbi
hennar — hvað hét hann. Rá
fór að vandast málið, það vissi
hún ekki. Þá sagði stór telpa í
hópnum, að Unnur ætti engan
föður, eða hann væri útlend-
ingur á einhverju skipi.
Ég þekki fjögur lítil systkini,
sem öll eru föðurlaus; eitt er 6
ára drengur; leiðir hann mörg-
um geturn um, að þessi eða
hinn sé, ef til vill, faðir hans.
Og þegar ég segi honum, að
spyrja mömmu sína um það,
roðnar hann og segir, að hún
vilji ekki segja það. Móðurást-
inni er mikið hælt bæði i ræðu
og riti, en ekki reyndist mér
föðurumhyggjan neitt síður. —
Þar að auki hlýtur það að vera
tómlegt, að vera einættaður, svo
það er ekkert smáræði að ræna
hvítvoðunginn faðerni og föður-
ætt. Og þó er þetta athæfi heim-
ilað með lögum, og er það ein-
hver sá fáránlegasti lagabálkur,
sem karlmenn hafa samið og
samþykt. Þvi að ekki virðist
þurfa neitt sérlega mikla stjórn-
málaskarpskygni til að sjá, hví-
lík hætta stafar af þessum lög-
um, sú, að hálfsystkini giftist
eða eigi börn saman, og jafnvel
aö dætur eigi börn með feðr-
um sínum.
Ég var einu sinni út í Vest-
mannaeyjum, boðin til miðdeg-
isverðar með mörgu fólki, sessu-
nautur minn við borðið — út-
lendur fiskikaupmaður, sagði
mér strax ágrip af æfisögu sinni.
Fyrst hafði hann verið sjómað-
ur, svo snéri hann sér að því
að kaupa fisk, nú var hann bú-
mmsmwmm
og
fæst alstaðar.
mmmmmmm
Aðalumboðsmenn
Storlaagur Jónsson £ Co.
Reykjavík.
settur í hafnarbæ á Englandi,
og átli dálítinn sumarbústað
uppi í sveit. En honum likaði
illa sveitalííið, hann kvaðst blátt
áfram verða veikur af sveita-
loftinu, með líkum hætti og
fólk, sem væri sjósjúkt. En
hann sagðist leggja á sig með
ljúfu geði, að vera sumarmán-
uðina í sveit, vegna barna sinna,
sem yndu þar svo ágætlega, og
spryttu upp eins og gras í haga.
Ég spurði hann þá hvað hann
ætti mörg börn, og svaraði hann
þá tafarlaust með kankvíslegu
brosi: »Prjú, sem ég þekkfa. —
Mér varð orðfall af undrun. —
Þessi húsfaðir, sem talaði með
svo miklum innileik um heimili
sitt og börnin þar, gat á sama
augnabliki sagt frá því með
kærulausu háði, að hann vissi
ekki hvað hann kynni að eiga
mörg börn, sem hann þekti
28
— Hvað áttu við með skýrara svari?
— Eg á við skarpara svar.
— Er ekki nægileg skerpa fólgin í þvi einu, að þú neitar
hjálp hans?
—- Ekki eins og þú orðar það. Hann hlýtur að skilja það
svo, sein mér hafi opnast einhver úrræði, og ástæðan lil þess,
að ég neiti hjálpsemi, sé sú, að ég þurfi hennar ekki. Nú
þarfnast ég hennar ákaflega, en ég tek ekki móti hcnni af
honuin. Þetta vil ég að honum verði ljóst.
— Það er ég, sem skrifa bréfið, Vilhelm, og' ég hlýt að
orða það á þann hátt, er mér þykir best fara.
Augu hans skutu leiftrum.
— Er það mögulegt, að þú getir sýnt þessum manni
mildi og sáttfýsi?
— Já. y
— Einnig þá, er þú minnist pabba, og dauða hans?
— Einkum og allra helst þá, svaraði hún rólega. Því að
þá ryfjast upp fyrir mér, hversu hann fyrirgaf. Eina nótt-
ina, skömmu fyrir andlátið leit hann til mín; augu hans
vörpuðu geislum og hann mælti: „Nú get ég loks fyrirgefið
Gissler, svo sem ég og vona, að guð fyrirgefi mér“. Nokkru
siðar sömu nóttina fól hann mér, að flytja honum kveðju
sina og fulla fyrirgefningu, þegar er ég yrði þess vör, að
hann iðraðist. I þessu boði Gisslers sé ég fólgna iðrun, en
ekki kemur hún þó svo skýrt i Ijós, að ég geti flutt honum
kveðju löður þíns, en nægilega skýrt til þess, að ekki ber að
sýna stygð í móti.
Vilhehn hafði hlýtt á með slikum alvörusvip, að móðir
25
—•• Eg vil ekki vera kenslukona, eg vil vera listakona.
—- Ertu nú viss um, að þú hafir meiri hæfileika en svo,
að þú verði aðeins léleg listakona. Og hversu hyggur þú þá
að framtíðarhorfurnar verði?
— Eg er ekkert að hugsa um framtíðina, nema þessa
ára dvöl í París. Að hugsa sér að komast til annara landa!
Margt getur að borið á þremur árum!
— En hvað þú ert mikið barn, Cecilía. Það er líkara því,
að þú sért yngst, en ekki elst barna minna.
—• Mamma, hvað segir Vilhelm um þetta bréf? spurði
Elsa alt í einu.
— Hann vill ekki taka við einum eyri.
—■ Vill hann ekki það? Sagðir þú honum ekki ástæður
þínar?
—■ Jú, en hann skildi þær ekki.
• Vill hann ekki taka við peningunum? Hvernig hugs-
ar hann sér þá að halda áfram námi sinu? Ætlar hann sér
að verða strætasópari? spurði Cecilia.
—■ Hann hefir í hyggju að bjargast á eigin spýtur.
— Hversvegna vill hann ekki taka við peningunum?
—• Hann getur ekki fyrirgefið Gissler.
—* Það er alls engin þörf á að fyrirgefa honum, þótt pen-
ingar hans séu þegnir. Mér dettur ekki í hug að fyrirgefa
honum, þó ég ætli mér til Parísar á hans kostnað.
—• Finst þér Vilhelm breyta rétt í þessu, mamma? spurði
Elsa.
— Eg skil hann. Og mér geðjast betur að framkomu hans
i þessu máli, en Cecilíu.