Brautin - 14.12.1928, Blaðsíða 2

BRAUTIN
Hefi fyrirliggjandi fallegar Hörfljettur við ís-
lenskan og útlendan búning.
Sömuleiðis unnið úr Rothári.
Verslun Kristólínu Kragh
Bankastræti 4. — Sími 330.

■— ------—~~---------------------------->
Jólaskór.
Fallegt úrval lakk og brocade,
einnig mjög fallegar tegundir í /jósu
og brúnu skinni. — Yfirstígvél og
skóhlífar. Notið Fg-gu skóáburðinn.
STEFÁN GUNNARSSON
SKÓVERSLUN AUSTURSTRÆTI 12.
HINIR MARGEFTIRSPURÐU &
PEYSUFA TA FRAKKAR evu komniv í
FA TABUÐINA
3._____________________________!2
götur malbikaðar, og munu
R'-ykvikingar ekki láta á sér
standa með að mála og prýða
hús sin. Þá ætlar þjóðin ekki
að vera mjög illa til fara við
hatiðahöldin. Br allmikill við-
búnaður hafinn um fatatilbúning,
sitja hannyrðakonur við að út-
sauma hátíðaíöt kvenna og karia.
Gullsmiðir eru önnum kafnir,
að smiða skrautgripi úr gulli
og siifri, að prýða klæðnaðinn
með, fyrir utan alia aðra skraut-
tnuni, nælur og hringa. Br það
mikil von að islenska þjóðin
vilji kosta kapps um að koma
sem myndarlegast fram við þetta
hátiðlega tækifæri, þúsund ára
afmæli A þingis, sem þar að
auki er einsdæmi í veraldarsög-
unni.
Verða tslendingar 1930 for-
gönguþjóð heimsins, og mun
jafnan siðar verða á það bent,
að lslendingar héldu slikt af-
mæli fyrstir allra þjóða.
Er búist við mikilli aðsókn
útlendra gesta hátiðasumarið auk
Islendinga frá Vesturheimi, sem
munu koma fjölmennir, svo
skifti þúsundum. Br áætlað að
afmælishátiðina á Þingvötlum
sæki um 20 þúsund manns. Geta
má nærri að hinir útlendu gest-
ir, og þá einkum landar frá
Ameríku gefi gætur að fleiri
framkvæmdum i landinu, en
húsabyggingum og fataskrauti,
og þætti ef til vill ekki minna
um það vert hvern smekk fs-
lenska þjóðin sýnir í því að
klæða og skreyta landið sitt.
Væri leitt að Fjallkonan yrði að
ávarpa gesti sfna á þnsund ára
afmæli Alþingis, með likum
hætti og Bolu-Hjdmar lét benni
farast O'ð við Kristján konung
IX. á þúsund ára hátíð lands-
ins. »Sjá nú hve ég er beinaber,
bjóstin visin og fölar kinnara.
Bitthvað mun vera unnið að
þvi, að rækta og prýða landið
kringum Þmgvöll, og er það á-
gætt og mjög nauðsynlegt, en
það má telja alveg víst, að út-
lendu gestimir fara viðar um
landið en til Þingvalia, og dæmi
þjóðina og landið engu siður
eftir þvf, sem þeir sjá annar-
staðar en þar. í Reykjavík er
árlega unnið nokkuð að ræktun
túnbletta kringum bæinn, eru
þær jarðabætur allar mjög erf-
iðar og kostnaðarsamar.
Inni í bænum heíir reynst
mjög erfitt að koma upp skóg-
viðai hríslum, deyja hrislurnar
er þær hafa náð nokkrum þroska.
Kenna margir þvi um, að mal-
argrjót og klappir séu undir öll-
um Reykjavikurbæ, og nái trén
því aldiei að festa verulega
djnpar rætur. Er öll jarðrækt i
Reykjavík og nágrenninu bæði
stopui og dýr, getur brugðið til
beggja vona —hvern mælikvarða
erlendir menn leggja á þá fram-
takssemi, að fámenn þjóð byrji
á þvi með ærnum kostnaði að
brjóta upp grjóturðir og leir-
mold, en láti mjúkan jarðveg
og frjósaman liggja óhreyfðan.
Bílasamgöngur austur yfir
Hellisheiði eru nú mjög lofaðar,
og hvað sem kann að vera til
i þvf hve öruggar og notadrjúg-
ar þærsamgöngur séu, koma þó
bílferðir oft að sæmilegum not-
um á sumrin. Þar að auki eiga
margir Reykvfskir borgarar eig-
in bfla, og ættu þvf bægt með
að nota landið austan Hellis-
heiðar fyrir sumarbústaði. Lands-
lag sunnan undir Ingólfsfjalli er
mjög fagurt, og beggjn megin
við vpginn ofan aö Öltusáibrú
er landið einkar vel fallið til
ræktunar, og liggur að tveim
höfuð þjóðvegum, vegurinn aust-
ur i Þrastaskóg, Giimsnes og
Biskupstungur, er fram með
Ingólfstjalli. Má búast við mikl-
um terðamannastraum á hverju
sumri austur að Sogi, i Þrasta-
skó og um Ölfusárbrú austur á
Niálu-slöðvar, Rangárvelli og
F'jótsblið. Væri ánægjulegt ef
fyrir 1930 yrði risið uppsmekk-
legt þorp af sumarbústöðurn
með ræktuðum túnbiettum og
bióma og matjurtagörðum við
veginn að Ölfusárbrú og alla
leið að Iogólfsfjalli. Er víða fyr-
ir vestan veginn mýrlendi, væri
auðvelt og kostnaðarlítið að búa
þar til tjarnir fyrir endur og
svani — mætli eflaust koma þar
upp álitlegri alifuglarækt. Emn
fésýslumaður i Reykjavik, Sig-
urþór Jónsson úrsmiður, hefir
komið sér upp myndarlegu býli
á þessum stöðum, allnærri veg-
inum, eru heitar laugar þarna
víða. Ættu fyrirhyggjusamir
dugnaðarmenn í Reykjavfk að
fara að dæmi hans og gefa Fjall-
konunni fögur skrautklæði fyrir
1930. Þykir jafnan mest um vert
að vera vel til fara á manna-
mótum, er þarna mjög fjölfarið,
en góð tilbreytni gæti verið að
auðvelt er að ganga upp á Ing-
ólfsfjall, er þaðan víðsýnt ogstór-
kostleg náttúrufegurð.
Að Selfossi flytur næsta vor
Sveinn Jónsson, alþektur dugn-
aðarmaður. Tekur hann að sér
jaiðabótavinnu með þúfnabana.
Er veittur styrkur til ræktunar,
250 kr. á hektara, þar að auki
fæst lán úr ræktunarsjóði 700
kr. til 20 ára. Myndi heyfengur
af túnblettum og uppskera úr
matjurtagörðum gefa alitlegan
arð, fyrir utan alt það andlega
heilnæmi og líkamlega vellfðan,
sem fæst með dvöl i fögrum
sveitum.
P. P.
Kristín Sigfúsdóttir.
Gömut saga, Akureyri.
Fyrri og síöari hluli 1927-28.
Það verður ekki annað sagt,
en að Kristín Sigfúsdóttir sé
dugleg að skrifa. Þetta er víst
5. bókin, sem komið hefur út
eftir hana á fáum árum. Áður
eru útkomnar: Tengdamainma,
Óskastundin, Gestir og Sögur
úr sveitinni.
Það er fljótt séð af skrifum
K. S., að það er ekki „listin
fyrir listina“, sem knýr hana
fram á ritvöllinn, heldur, að
hún vill nota listina í þjónustu
göfugrar kenningar, sem hún
hefur tekið ástfóstur við, og vill
fræða lesendur um, sem er í
fæstum orðum þessi:
í insta eðli sinu eru menn-
irnir góðir, en vegna þess, að
þeir hafa fæstir vaknað ennþá
til meðvitundar um sjálfa sig,
koma ýmsir gallar fram við
störf þeirra, áform og eftir-
langanir. Menn sækjast eftir á-
liti, völdum og auði, og til þess
að öðlast þessi ytri veraldlegu
gæði, beita þeir öllu viti sínu
og kröftum án lillits til þess
hvaða afleiðingar það hefur fyr-
ir aðra, þótt það skapi náung-
anum sorgir og illa æfi. Þeim
er það alt að komast áfram
sjálfir. Þeir eru ekki síður eig-
ingjarnir i vináttu og ástarmál-
um en til álits, valda og auðs.
Þeir, sem hraðast fara í þessu
kapphlaupi, reka sig oftast á,
eða þótt þeir nái takmarki sínu
á þessum grundvelli, færir það
þeim enga fullsælu. Þvi sú sæla,
sem bygð er á veraldlegri, en
kærleikslausri velmegun, er
blekking. En þann sannleika
sjá menn oftast ekki fyr en þeir
hafa rekið sig á og allar þeirra
glæsilegu veraldar hallir hrynja,
en við árekstrana og lirunið
finna inenn fyrst sjálfa sig (ef
þeir hafa náð þeim þroska) og
hina guðlegu köllun sína, að
veita öllu lifandi ástúð sína,
blessun og þjónustu, og það að
þjóna öðrum, er í raun réttri
æðsta embættið í ríki lífsins,
hin guðlega köllun, sem ein
getur veitt varanlega sælu.
Þessi gamla saga Iv. S. flytur
og þessar kenningar, hún er
„eins og mæðurnar hafa sagt
hana börnum sínum og ömm-
urnar barnabörnunum, sagan
um ástir og hatur, sjálfúð og
fórnir“, eins og höf. kemst að
orði.
Bræðurnir á Hnjúki, sem eru
aðalpersónur sögunnar, eru
engir hversdags Islendingar,
byltingarnar í sálarlífi þeirra
eru snöggar, þeir eru peð í
höndum örlaganna, sem ýmist
sundrar þeim eða sameinar, eft-
ir vild sinni. Áslaug, ástmey
þeirra beggja, er heldur engin
hversdags sveitastúlka frá þján-
ingartímum þjóðarinnar, hún
líkist oftar en einu sinni, í ásl-
leitni sinni, meira dutlunga-
samri nýtískudrós á Ieiksviði,
sem er lærð í að ná ástum pilta.
Þó er þessi kona göfug i eðii
sínu og vill engum rnein gjöra.
Áslaug og Helgi verða að hin-
um bersyndugu börnum sveit-
arinnar, sem vægðar litið eru
dæmd til fyrirlitningar, þau
verða fyrir hverju áfallinu eft-
ir annað. Við óeinlægni af
beggja liálfu rís tortrygnis alda
upp á milli þeirra og þau hylja
sitt besta hvorl fyrir öðru, en