Brautin - 08.02.1929, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
oaoaaacfoaoooooaoooDoaoao
o a
1 BRAUTN §
o o
o keinur út á föstudögum. — O
jj Mánaðargjald fyrir fasta á- gj
O skrifendur er 50 aura; einstök O
0 blöð kosta 15 aura. 0
g AFGREIÐSLA blaðsins er á g
O Lokasttg 19, O
^ uppi. — Opin kl. 5—7 daglega. §
O O
000000000000000000000000
gefa gætur, því lán á lán ofan
er heimska. Því smærri og fleiri
sem lánin eru, því dýrari eru
þau og lánskjör verri. Þetta er
algild regla. Þessvegna eigum
vér, ef vér tökum lán á annað
borð, að hafa það svo stórt, að
við þyrftum ekki þegar á næstu
árum að byrja á nýjum lántök-
um.
Hefir stjórnin ákveðið að
járnbrautarlagningarlánið sé
innifalið í þessu láni eða ekki?
Þessu þarf stjórnin að gera
sér ljósa grein fyrir, hvort sem
þingið afræður járnbrautar-
lagninguna í ár eða næsta ár,
þá er vist að hún verður að
koma. Frestur bændastjórnar
á þessu mesta landbúnaðarmáli
íslands væri slíkur smánarblett-
ur á þessari fulltrúastjórn is-
lensks landbúnaðar, að hún
fengi aldrei undir því risið lil
lengdar. Hér er um lán að
ræða til samgöngumáls, sem er
beint lífsnauðsynjarmál fyrir
Sunnlendingafjórðung að fá
þegar i stað komið í fram-
kvæmd.
Er miljónalán stjórnarinnar
ætlað meðal annars til fram-
kvæmda þessa máls eða ekki?
Brautin óskar eftir ákveðnu
svari við því.
Sé það ekki, verður lánið að
verða hærra, því lán til full-
komnustu samgöngubóta við
austursveitirnar verður að vera
bandbært þegar á næsta ári.
Þvi þá verður verkið óhjá-
kvæmilega að byrja. Þetta
verður stjórnin og austanþing-
mennirnir að ábyrgjast að sé
í lagi. Ef þeir svíkja þetta eða
láta reka á reiðanum um jafn
mikilsvert mál, sem varðar
þeirra eigin kjördæmi, jafn-
framt sem það varðar hag al-
þjóðar, þá mega slikir óheilla-
og ógæfumenn aldrei framar
eiga sæti á Alþingi, sem full-
trúar austanbænda.
En svo er fleira. Ætlar
stjórnin að verja nokkru af
þessari fjárfúlgu til fyrirhleðslu
Þverár? Búist er við að hún
kosti nokkurt fé, ef samþykt
verður. Þarf ekki lán til þeirra
framkvæmda? Og er ekki betra
að fá það um leið og með sem
bestum kjörum?
Þá eru Flóa- og Skeiðaáveitu-
lánin. Væri ekki austanbænd-
um betra að fá þeim breytt i
löng lán með mjög-vægum af-
borgunum og sem lægstum vöxt-
um, en að vera að pina þá með
þræla víxillánum, sem gerir
þeim alveg ófært að greiða jafn-
vel vexti, hvað þá heldur af-
borganir. Væri ekki rétt að
stjórnin athugaði hvort þeir
gætu ekki fengið sinum lánum
breytt í hlutdeild í þessu láni,
án nokkurs bankamilliliðs, þvi
þetta væri þeim þó nokkur
lijálp í erfiðleikum þeirra.
Einnig þurfa bændur að fá
þannig bein lán ódýr til bygg-
inga flóðgarða sinna, svo á-
veitan komi þeim að verulegu
gagni sem fyrst.
Þetta er alt alveg nauðsyn-
legt, alveg óhjákvæmilegt. En
þá á stjórnin líka að athuga
það og hjálpa til að gera bænd-
um þetta sem allra léttast, því
með því móti rétta þeir sig
fyrst úr kútnum.
Menn einblína oftast á „óbil-
gjörnu klöppina“, þegar talað
er um stórfrakvæmdir austan-
bænda. En menn vara sig ekki
á, að .óbilgjarnasta ldöppin* hjá
okkur íslendingum er og verður
altaf hvað við erum smásálar-
legir, smáhuga og óframsýnir
og tökum aldrei óhikandi á
sjálfu málinu, án útúrdúra, ó-
þarfa umstangs og aukakostn-
aðar. Þess vegna vinst alt svo
seint hjá okkur og þess vegna
verður alt miklu dýrara hjá
okkur en þyrfti annars að vera.
Frh.
Stórkostlegur
járnbrautaráhugi
austanbænda.
Aldrei hefir járnbrautaráhugi
austanbænda verið jafn mikiil
sem nú.
Nýlega voru margir þing-
málafundir haldnir í Rangár-
vallasýslu og á þeim öllum var
samþykt tillaga um skjóta
framkvæmd járnbrautarlagning-
ar austur. Tillagan var sam-
þykt með öllum atkvæðum
austanbænda, sem fundina
sóttu. Þökk sé austanbændum
fyrir framsýni þeirra, áhuga og
ættjarðarást. Það hefir hér i
einu dagblaði verið reynt hvað
eftir annað að níða austan-
bændur fyrir framsóknaráhuga
þeirra á sviði samgöngumála.
Þessar svivirðilegu niðgreinar
hafa engan ávöxt borið enn, og
munu vera þeim mest til
skammar, sem flytja slikar
níðgreinar undir svikadulnefn-
um.
Járnbrautar niðbæklingi eft-
ir afturhalds-Björn, hefir
verið reynt að dreifa út meðal
austanbænda, til að reyna að
tæla þá til að svíkja sjálfa sig
og málstað sinn. — En niðrit
auðkýfingsins mikla, sem mest
hefir barist alla æfi gegn sam-
göngubótum austanbænda, hef-
ir engan árangur borið.
Bændur austan fjalls vita
hver meiningin er hjá haturs-
mönnum járnbrautarlagningar-
innar. Meiningin er að reyna að
nota kákbílveginn rándýra og
ónothæfa, til að dreifa og
sundra áhugamönnum járn-
brautarinnar hér og austan
fjalls. Fá svo öllu slegið á frest
og ekkert gert. Þetta hefir altaf
vakað fyrir Birni gamla og öll-
um framfarafénduin. Þetta sést
best á því, að þessir afturhalds-
birnir hafa aldrei minst á sam-
göngubætur austan fjalls, fyrr
en járnbrautaráhuginn hefir
verið orðinn svo mikill austan
fjalls og hér, að þeir hafa bú-
ist við að málið næði fram að
ganga. Þá hafa þessir framfara-
óvinir risið upp alt í einu og
farið að heimta alt annað; yfir-
bygðan kerruveg, bilveg, loftför
o. s. frv. Alt til þess eins að
spilla af öllum mætti fyrir
járnbrautinni.
120
stóð á uppskurði, og við það komst sóttkveikjan inn í
hlóðið.
— En hvað þér hefir hlotið að liða illa, meðan tvísýnt
var um handlegginn, mælti móðir hans með innilegri hlut-
tekningu.
— Já, ekki voru það skemtilegir dagar.
— En það hefir þó ekki verið þér að kenna? Eg trúi þvi
ekki, að þér farist neitt klaufalega við uppskurði.
— Það held eg ekki, mælti hann og brosli lítið eitt við.
Það var hreint og beint slys, en engu að síður tók eg mér
það afar nærri, líka sjálfs mín vegna.
— Veslings drengurinn ininn, það skil eg ofur %él. Og
þú hefir ekki minst á það einu orði, hvað þú áttir bágt.
—Það gat eg ekki um þær inundir.
— Varst það þú sem sást um handlegginn?
— í rauninni var það prófessorinn, en eg batt um, og
vitjaði hennar milli heimsókna prófessorsins. Hún lá i her-
bergi sínu í þesari deild.
— Eg kom mér saman um við systur Veru, að halda
dálitið kaffisainkvæmi næsta fimtudag inni í salnum, þar
sem hún starfar. Má eg það?
Hann brosti.
— Máttu! En hvernig er það, þú ætlaðir að bjóða kven-
sjúklingunum, mælti hann í spaugi.
— Ja, það verður að bíða annars tíma. Eg byrja hjá
systur Veru. Það er nú eins og eg hefi sagt þér áður, þú
verður að sætta þig við úr þessu, að sjá mig hér af og til.
117
— Við eruð farin að búa alt undir nóttina; það er
snemma farið að hátta hérna i sjúkrahúsinu, mælti Vera.
■— Ef til vill þá snemma farið á fætur á morgnana?
— Klukkan sex. Þegar klukkan fimm hefja næturverð-
irnir starf sitt, sakir sjúklinga þeirra, sem þá eru vakandi.
— Er það ekki of snemt fyrir sjúklingana?
— Þeim leiðist oft að bíða morgunsins. Hérna er dag-
stofan.
í þetta skiftið var hún tóm, þvi að þeir sjúklingarnir
sem verið höfðu á fótum, voru farnir að hátta.
Frú Gripenstam gekk þangað inn og tók sér sæti, en ■
Vera stóð fyrir framan hana. Vilhelm var eftir i salnum.
Frú Gripenstam tók eftir þvi, live Vera var bljúg og
auðmjúk i allri framkomu við hana, og jafnframt, með
hve mikilli forvitni hún virti hana fyrir sér, er hún hugði
að ekki væri eftir sér tekið.
— Ætli ég tefji ekki fyrir yður, systir Vera?
— Nei, engan veginn. Námsmeyjarnar og aðstoðamenn-
irnir sjá um þau störf, sem enn eru óunnin.
Það leyndi sér ekki, að frú Gripenstám féll Vera mjög
vel í geð, og Vera fann það sér til mikillar ánægju, enda
mintist hún nú orða doktorsins um móður sina þá fyrir
skemstu.
— Eg get vel skilið, að slíkt starf sem þetta hljóti að
veita lijartanu fullnægju, mælti frú Gripenstam i samúð-
arróm.
— Það er hara þetta, að kröfurnar, sem það gerir til
manns, eru svo háar, þegar því skal sinna af alhug.