Brautin - 14.06.1929, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
Epli DELIANS.
„Grape“
Bláar þrúgur,
Perur, fullþroskaðar,
Glóaldin 4 teg,
frá 10 aurum.
Rauðaldin,
Gulaldin.
iÆlsl/uIdi,
Þar var gert leikhús undir ber-
um himni, við suðurhalla Akro-
polis hæðarinnar, sætin voru
höggvin í bergið (sjást þess enn
menjar) og tók leikhúsið um
30 þús. manns. Sagt er að sjón-
leikjaskáldskapurinn eigi þangað
rót sína að rekja. Á samkomum
þessum flutti söngflokkur ungra
manna vínguöinum helga söngva,
en maður einn í gerfi guðsins
8tóð upp á þar til gerðum palli
og svaraði söngflokknu'm.
Auðmenn kostuðu leiki þessa,
og var svo um tíma að fátæk-
lingar fengu ekki einungis ó-
keypis aðgang, heldur var þeim
jafnvel borgað fyrir að kotna,
ef þeir urðu fyrir vinnutapi við
það. Þær ráðstafanir voru gerö-
ar til þess, að þessir fátæku
menn færu ekki á mis við þau
mentandi og siðbætandi áhrif,
er leikarnir áttu að hafa á á-
heyrendur.
Kjöt-fisk-sósan
Biðjið kaupmann yðar um hana
Established
1812.

ffi 0. Johnson & Kaaber. «
ffi ffi
CpvWUJCPWCDtStiljtJJcþtDtVQKpUJflJwtDCPQUIJCPlt)
oeto«soðooo»oðacfaooaoo«»o
j Nýkomið! |
Mjög mikið úrvai "if allskon- §
ar Sælgæti mjög hentugt í **
nesti. Konfektkassar alt
frá viðurkendum verksmiðjum.
Verslun w
Guðrúnar ]ónasson |
> Aðalstræti 8.
>00000000000000000000000
o
o
o
Leikhús með líku sniði og
tilgangi voru bygð víða í Hellas
og nýlendum þeirra.
Hornyrkjuhátíðir.
Sérstök hátíðahöld höfðu
Hellenar til vegsemdar akur-
yrkjugyðjunni Demeters. Þeir
trúðu að hún hefði kent mönn-
um jarðyrkju, að plægja, sá og
uppskera. Pegar þjóðirnar fóru
að stunda jarðyrkju stöðvaðist
flökkulíf þeirra, menn tóku sér
bólfestu, tóku að byggja sér hús
og eignast heimili, fjölskyldulíf
myndaðist, bjónabönd, borgir
og héruð tóku að byggjast, þjóð-
líf að myndast og félagsskapur.
Frh.
ötund.
Heflr þú heyrt að K. hefir
unnið í happdrætti? Nei, —
hvað ætli öfundarmenn hans
segi ? Já það er nú einmitt það,
sem ég ætlaði að spyrja þig um.
Prentsmiðjan Gutenberg.
186
— Komdu nú, Vera Gripenstam, mælti hann, er alt var
komið í lag, og leiddi hana að borði.
Fyrstu máltíðarinnar sem hjón neytum við i borðsal, sera
vert er um að tala, mælti hann, er hann bauð henni af rétt-
unum.
Gleðibragurinn á honum greip hana, dapurleiki hennar
varð að þoka, og sælurik tilfinning fór um hana alla.
Hún fann undirstraum ástárinnar birtast i hverju við-
viki hans og hverju einasta orði, og hún sá, hversu hann
með glöðu yfirhragði hélt í skefjum, enn sem komið var,
ákafa elskunnar, er undir bjó. Hún sá Ijómann í stóru,
fögru augunum hans, og vissi vel, að sá ljómi var sprottinn
af þvi, að nú var hún hans eigin, einkaástmey. Hún fann,
hversu hugur hans og hjarta vafði hana að sér fastar og
fastar, lil þess að hún yrði með honum einn hugur og
ein sál.
PRIÐJI ÞÁTTUR.
I.
— Vilhelm, gcrðu það ekki!
Frú Gripenstam leit alvarlega, nærri þvi heitum bænar-
augum til sonar síns.
— Ef þú vissir, hversu jeg hefi þráð þenna dag, mundir
þú ekki biðja mig þessa.
Gleðin ljómaði úr stóru augunum hans, en hún bar ekki
vott um neina sáttgirni. Hann var mjög hreifur í bragði, en
móðir hans gat ekki tekið þátt í gleði hans.
— Vel unnið starf, góður efnahagur og sjö ára haniingju-
* 187
ríkt hjónahand, eins og þitt hefir verið, hefir þá ekki megn-
að að gera þig svo sáltfúsan, að þú getir gleyint gömlu rang-
læti. Hvilíka refsingu muntu að lokum hljóta, ef þú kann--
ast ekki við guðs gæsku við þig!
— Refsingu? Er það þá refsingarvert, að vilja gera sér og
sínum rélt lil?
— Það er ekki það sem þú hefir i hyggju með þessu, það
er hefnd. Hefir þú þá ekki gert Gissler nægilega gramt í
geði ineð því að taka frá honum dóttur hans; þarftu^ nauð-
synlega að ónýta fyrir honum það, sem hann hefir gert til
að hæta fyrir brot sín?
— Þú talar, eins og eg ætlaði að gera honum eitthvað til
miska; eg ætla ekki að gera honum neitt lakara en það, að
senda honum peninga.
— Það er móðgandi, að endurgreiða gjöf, svo sem lán
væri.
— Ánægjubros brá fyrir á andliti Vilhelms.
— Þá fær hann móðgunina mcð í kaupbæti.
— Þú gerir líka systrum þínum rangt til, að endurgreiða
Gissler það, sem hann gaf þeim. Þær tóku við gjöfinni af
honum, og þú hefir engan rétt. til að móðga hann undir
þeirra nafni með þvi að endurgreiða liana.
— Eg geri það ekki í þeirra nafni. heldur mínu eigin,
mælti Vilhelm, innilega ánægður, sem fyr.
— En hún Vera þá, hugsar þú ekkert til hennar, spurði
móðir hans, og þóttist viss um, að þarna kæmi hún ineð
veigamestu mótbárupa.
— Jú, eg man vel, að faðir liennar hefir útskúfað henni,
/