Eyjablaðið - 13.03.1927, Blaðsíða 3

.KY.TABLAÐIÐ
' . 1
Besíur svaladrykkur
«•■ (»li5 frá Ólgeiðinni Egill Skallagriiuísou í Beykjavík.
Ljúffeiigaia, hollara og næringarmeira en erlendar öltegundir.
Sætasta sælgætið
er brjóstsykurinn frá Bijóstsykurgerðinni „Nói“ í Reykjavík.
«
Ljúffengasta saftin ;
er N6a-saftin, sem er búiri til úr nýjum ávaitasafa. Ailar
vandlátar húsfreyjur eru ánægðar með hana og biðja helst
um N6a-saft.

#
#
#
*
#
*
#
#
#
#
#
#
#

Peterkin
41
#
#
#
#
#
#
heitir ný tögund af gerhveiti, sem Kf. Drífandi heíir fengið. Þessi
hveititegund er framúrskavandi góð og ef tekið er tillit til þess að
ger í oitt kíló af hveiti kostar að minsta kosti 20 aura, verður liún
að mun ódýrari »n óblönduð hveiti, því ldlóið af Peterkin kostar
aðeins 72 aura (peniugaverð). Allir sem notað liafa þessa hveiti
ljúka upp einum munni um ágæti hennar. — Reynið Peterkin.
#
#
#
#
#
#
Kauptjelagið Drífandi. — Sími 85.
Smjöri líkast
er Smára-smjörlikið og auðugra að bætiefnum
önnur smjörlikistegund.
en nokkur
Minnisvarðar.
Egill, Nói og Smári
eru íslenskar verksmiðjur, sem eftir margra ára starfsemi hafá unnið
sjer ti aust, viðskiftamanna sinna. Vöi ur þeitra eru fullkomlega jafngóð
ar bestu samskonar vörum erlendum, en hafa þann kost, fram yflr, að
þær eru ódýrari og altaf hægt að ná í þær nýjar, því þæi eru búnar til á
íglandl.
Umboðsmaður í Vestmannaeyjum
Lárus J. Johnsen.
■
Peir, som liafa í liyggju að panta nilnnis-
varða fyrir næsta sumar, ættu ekkl að
draga um of að tala við mig, þar eð verk-
smiðjau þarf nokkurn tínia tii afgrelðslu
— — — — steina. — — — —
J. Johnsen.
Sainviiiiia og kaup-
fjelagsstarfsemi.
(Niftuil.)
Kaupmenn á staftnum myndu
á augabragfti selja siiia vöru jafn-
ódýrt og jafnvel fara neftar1) með-
an þsir eru að kæfa fjelagið, og
hvað myndu þeir svo gera. Auðvit
að fara upp í og fara upp fyrir
þaft verft sem áftur var.
í Belgíu hafa kaupfjelög oft selt
vörut sínár töluvert dýraii en kaup-
'menn, samt yfirgefa fjelagsmenn
þau ekki af því þeir vita að þetta
eru eigi glataðir peningar heldur
fá þeir því meir útborgað við skifti
f’etta, að greiða verð vörunnar við
búðarborðið hefir hjalpað enskum
og dönskum kaupfjelögum til þess
að öðlast, sín eigin hús og fram-
leiðslutæki til' iðnaðar. Cooperative
1) f’cssi aðterð, að selja ódýrara eu
kaupraean, var reynd í Svisslandi og
hepnaðist illa. .
Wholesale Society i Manchiester
og Fællesforeningen for Danmarks
Brugsforeninger hafa hvort um sig
aílað sjer sinna nauðsynlegustu
verksiniðja og framleiðslutækja.
Aðstaða vor Islendinga er eigi svo
að við getum framleytt eða rjett
ara sagt aflað okkur framleiðslu-
tækja á því sviði sein Danir og Eng-
iendingar, en hitt, getum við, að
eíla og styrkja kaupfjelagsstarfsem
ina svo að þau standi sem sjálf-
stæð fjelög í stað þess að múlbinda
þau á skuldaklafann. I Darimöiku
stendur samvinnan hlutfallslega
jafníætis Englandi. Samvinnnheild-
sala þeirra nær yíir öil fjelög og
standa eitt fyrir óll og öll fyrir eitt
í samábyrgð gegn heildsölutmi, enn-
fremur samábyrgð fjelagsmanna
á öllum fjárreiðum fjelagannasjalfra
að undanteknu Kaupfjelagi verka
manna í Kaupmannahöfn — Hoved
stadens Brugsforening. — tar var
samábyrgð innanfjelags afuumin,
þar eð slíkt þótti óþarfl því vara-
sjóðir fjelagsins, bæði sá er það á
í Sambandinu og svo þess eigin,
nema á aöra thilijón króna.
Til Danmerkur barst, sam.vintiu-
stefnan árift 1864 en verulegur
hráði hennár og ofling hófst um
1880—1900. fá stofnuðu Danir
hiu ötlugustu kuupfjelög og sam
vinnufjelóg svo sem smjörbú og
sláturhús og eggjasölufjtílög. Bessi
snmtök hafa átt sinn drýgsta þátt
í að lyffa dönskum bændum upp
úr skuldafeninu, og gett þá að sjalf-
stæðum rnönnum.
I bytjun reyndust danskir bændur
allóþjálir við sainvinnufjelögin. Egg
og smjör, nautakjöt og flesk eru
aftalútflutningsvCrur þeirra, mestur
hluti þeirra flyts.t, til fínglands og
selst þar háu verði. Áður fyrri, er
samvinnuijómabúin, Andels-Mejei y
bektust eigi var hið svo nefnda
herragarðssmjör eina úifluttasmjör-
ið er ’tekið var gilt. Þá varð mjolk
hinna fátækari bænda að tiltölulega
litlurn notum móts við það veið
er þeir fengu fyrir smjör sítt eltir
að rjómabúin komu til sögunnar.
Eins og við mátti búast, börð-
ust herragarðseigendur og stór-
bændur með oddi og egg gegn sam-
vinnufjelögunum, og tókst furftan-
lega að lialda í horfinu þar til er
svíinn Laval fann upp skylviuduna
er við hann rr kend. Núgátu rnenn
aðskilið rjómann frá undanrenn
unni á auðveldari hátt en áður,
þess var heldur eigi langt að biba
að inenn tæki upp vjelanotkun
við &ð skilja mjólkina og strokka
rjómann.
Nú hófust bændur til handa og
fóta. Rjómabúin þutu upp víðsveg
ar á Jótlandi og þess var eigi langt
að bíða að Sjálendingar fetuðu 1
sömu sporin. Stóibændur sáu sitt
óvænna og gáfust upp og gerðust
meðlimir þá er þeir fundu það að
i jómabússmjörið stóÖst fyllilega
samanburð þeirra smjöis hvað þrifn
að og gæði snerti, á erlendum
markaði.
Framh.
Samvinnumaður.