Samtíðin - 01.10.1950, Blaðsíða 12

SAMTÍÐIN
8
in öll af sálmum, Ijóðum og lausa-
vísum úr öllum áttum. Passíusálm-
ana kunni hún að sjálfsögðu utan
bókar og flestöll kvæði Jónasar Hall-
grímssonar. Margir kunningjar henn-
ar léðu henni bækur, en aldrei sá ég
hana lesa, nema hún væri jafnframt
að prjóna. Mannna las alltaf hús-
lestra sjálf, en þegar ég var orðin
12 ára, lét hún mig gera það. Eftir
að clztu systkin mín fóru að heiman,
söng mamma ein við húslestra á há-
tíðum. Á missiraskiptum söng hún
alltaf sálminn: „Guðs gæzku prísa
geimar, höf og storð“. Ég hygg, að
segja megi, að foreldrar mínir liafi
mátt teljast trúræknir. Á hverju
hausti fóru þeir til altaris, og fékk
ég að fara með þeim, þegar aldur
leyfði. Áður en við fórum til kirkj-
unnar, gerðu foreldrar mínir bæn
sína innst i baðstofunni. Alla tíð,
meðan ég var heima, sagði mamma
mér að lesa, áður en ég færi að heim-
an: „Bænin má aldrei bresta þig“ og
„Ot geng ég ætíð síðan“.
Oft kom það fyrir, að við mamma
vorum einar að næturlagi. Var ég
þá stundum myrkfælin og smeyk við
fíökkukarla, sem þá voru einlægt á
ferðinni. Þá varð mömmu oft að
orði: „Nú lesum við bænina, kross-
um á hurðina, háttum svo og felum
okkur- Guði.“ Svo sofnaði ég ótta-
laust og vaknaði endurhresst. Ekki
segi ég þetta mér til hróss, heldur
vegna þess, að við þessa heimilis-
guðrækni eru tengdar dýrustu
bernskuminningar mínar. Mannna
var vel lesandi, en kunni ekki að
skrifa. Skrift gat bún þó lesið. Pabbi
kunni heldur ekki að skrifa. Þá list
lærðu einkum heldri manna börn
um þær mundir og fá börn önnur.
Þá var ekki lærdómsöld i landi eins
og nú. En mikil áherzla var lögð á
iðkun guðrækni. Mamma bafði alizt
upp hjá merkishjónunum Narfa Ás-
bjarnarsyni á Brú og Þórelfi, konu
hans. Þar var siður að lesa biblíuna
alla jólanóttina og síðan Jónsbókar-
lestur í dögun. Manúna var mjög
biblíufróð.
I
| STEKKHOLTI átti ég heima í 10
^ ár. Þar voru lítil og fátækleg húsa-
kynni. Baðstofa var lítil, og í henni
moldargólf utan til. Þar voru þrjú
rúm, tvö meðfram vesturvegg, en
eitt við austurvegg. Þar stóð einnig
fatakista foreldra minna. Þar voru
dyr, er vissu að löngum og dimmum
bæjargöngum. Á baðstofunni var
lítill 6 rúðna gluggi, og var glugga-
tóftin að sjálfsögðu úr grjóti og torfi.
Lítið standþil var kringum bæjar-
dyrnar, en frá þeim lágu göng beint
inn í eldhúsið, en úr þeim til vinstri
handar voru löng göng til baðstofu.
Stór steinn var í eldhúsinu, líkur
stól í lögun, og sat mamma oft á
honum með prjóna sína, þegar hún
var að elda matinn. Matargeymsla
eða búr var örlítið skot aftur af bað-
stofunni. En austast í bæjai’röðinni
var fjós, sem tók 5 nautgripi. Voru
tveir básar við hvorn vegg, en sá
fimmti gegnt dyrum, og var hann
kallaður hlöðubás. Fjósið var flórað
með stórum hellum. Heygarður var
bak við hæjarhúsin, sem gátu naum-
ast færri eða smærri verið. Foreldrar
mínir voru mjög fátækir, meðan
þeir bjuggu í Stekkholti, höfðu þar