Samtíðin - 01.03.1962, Page 16

12
SAMTÍÐIN
hverju sundurlaus bréí' og komst þar
þannig að orði:
„Þetta er eins og nýr lieimur, læknir,
eins konar aldingarður á borð við Eden,
svo kyrrlátur,. að ég get sofið ...!“
Mánuðir liðu, og Ivarl var nærri því
búinn að gléyma öllum skelfingum sín-
um. Einu sinni fór ég upp i sveil að beim-
sækja bann. Þá var bann alveg bættur
að ótlast Róbert beitinn.
„Ég var alveg orðinn niðurbrotinn,
læknir,“ sagði bann, „en liérna er ég
öruggur. Hérna þrífast engar afturgöng-
ur. Stjörnubjartar nætur og tré ...“
Tré, endurtók dr. Gilmour. Það gerð-
isl þannig, að i ágúst jietta sumar geis-
aði ofboðslegt þrumuveður. Mestar voru
eldingarnar þarria kringum hæðirnar,
þar sem Karl átli beima. Það lítur út
fyrir, að hann liafi hlaupið eins og fæt-
ur toguðu lil þess að komast í búsaskjól.
Nokkrir aðrir verkamenn sáu hann
hlaupa eins hratt og skaddaðir fæturn-
ir gátu borið liann. En rélt í þvi að
hann var kominn undir eik eina, laust
stærðar eldingu niður í hana, svo að all-
ur börkurinn sviðnaði af trénu.
Karl fórnaði böndum, og mennirnir
heyrðu, að hann rak upp langt örvænt-
ingaróp.
Þegar bann fannst, var allt bár svið-
ið af böfði lians, og augun ...
Nei, ég get ekki sagt yður það. Þau
voru hreinlega brunnin til ösku. En nú
loks hafði kötturinn gengið af músinni
dauðri, því að i þetta sinn var bann ör-
endur.“
★
Búðarstúlkan vnr voðalega sein að
öllu. Eitt sinn ofbauð kaupmannimim
seinlæli hennar svo, að hann sagði:
„Erln bara ekki fljót að neinu, Sigríð-
ur?“
„Jú, að þregtast,“ svaraði stúlkan.
óöýuir
NIRFILL nokkur færði sóknarkirkju
sinni 100 þúsund krónur að gjöf og sagð-
isl þar með vera að tryggja sér eilífa
sáluhjálp.
„Engu lofa ég yður um, að þessir pen-
ingar nægi til þess,“ anzaði prestur, „en
við tökum við þeim til reynslu.“
STÚLKA giftist svellríkum kaupmanni,
sem hún vann hjá. Þegar unnusti stúlk-
unnar heyrði það, kom bann á vettvang
og spurði bana, livað þelta uppátæki
ætti að merkja. Þá svaraði kvenmaður-
inn:
„Ef salt skal segja, elti karlskömmin
mig á röndum, bvert sem ég fór og lét
mig aldrei i friði, svo ég neyddist bara
til að giftast honum til að losna við
bann.“
HERFORINGI, sem ekki liafði liunds-
vit á fjármálum, var í stríðslokin gerður
bankastjóri i heiðursskyni. Daglega
lagði aðalgjaldkerinn status bankans fyr-
ir bann, og alltaf dró karlinn út sömu
skúffuna í skrifborðinu sínu, leit þar á
eittbvert plagg, bar það saman við stat-
usinn og kinkaði þvi næst þegjandi kolli
til merkis um, að allt væri i lagi.
Eftir 10 ára dvöl i bankanum, dó ber-
foringinn. Gjaldkerinn rauk þá óðara til,
fullur eftirvæntingar, og opnaði skúff-
una frægu til að ganga úr skugga um,
bvað stæði á hinu merkilega skjali. En
á þvi stóð þá ekki annað en þetta: Dálk-
urinn nær glugganum beitir kredit.
Bílar okkar bregðast yður aldrei.
Borgarbúlastöðin
SÍMI 22-4-40. Hafnarstræti 21.