Samtíðin - 01.03.1962, Qupperneq 18

14
SAMTÍÐIN
Sorgirnar KOMU MÉR Á ÚHÖFLEGA svefnpilluneyzlu
ÚTLENDUR PÍSLARVDTTUR
SEGIR FRÁ
NÝLEGA lásum við í útlendu blaði at-
liyglisverða frásögn brjóstumkennanlegs
eiturlyfjanotanda og birtum hana hér
lauslega þýdda.
Jc Taugarnar biluðu, og geysiörðugt
reyndist að hætta við eitrið
Á svefn- og pilluglösum stendur: 1-—2
pillur. Istöðulitlar sálir, sem sofna ekki af
einni pillu, taka því tvær. Fyrst sofnaði
ég vært af einni, en nú þarf ég orðið tvær
í viðbót; þá sef ég.
Maður er ekki fyrr lagztur út af á
kvöldin en meiri eða minni áhyggjur taka
að stríða á mann, jafnvel verri en að deg-
inum, þegar svo margt dreifir huganum.
Eftir langan og væran svefn'vaknar mað-
ur, að því er virðist hress og endurnærður
og telur sig færan í allan sjó. En reyndin
verður því miður öll önnur.
Þótt maður sé ánægður yfir löngum
og værum nætursvefni, má ekki gleyma
binu, að svefnmeðul eru eitur. Því gleymdi
ég. I lífi mínu rak bvert óhappið annað.
Við mótlætið þurfti ég að striða á daginn,
svo að á nóttunni varð ég að liafa frið.
I flestum svefnlyfjum er sérstök sýra, sem
getur farið út í blóðið eins og áfengi.
Ahrifin eru ísmeygileg, þvi að í fyrstu
gætir þeirra lítið, en þau aukast jafnt og
þétt, vertu viss. Menn fara að taka sér
nærri hversdagslega smámuni. Verða þá
sumir önugir, sínöldrandi og óþolandi fyr-
ir þá, sem afskipti verða að hafa af þeim.
Aðrir eru sígrátandi. Þannig fór um mig,
og það liafði þau áhril', að ég herti svefn-
pillu-neyzluna.
En þá fer nú illa
TVÆR PILLUR dugðu mér ekki lengur.
Með hálfum huga reyndi ég þrjár. Ég vissi,
að það var óleyfilegt, og þær verkuðú
ekki! Ég svaf óvært og var alltaf að vakna.
Þá varð ég fyrir miltilli sorg og fór að
taka svefnpillumar í megnasta óhófi,
þangað til ég steyptist um koll í garðinum
mínum — til allrar hamingju! Ég hefði
nefnilega allt eins vel getað dottið á götu.
Þá var mér komið til ástúðlegs tauga-
læknis, sem sagði, að ég yrði að leggjast
á taugahæli. En þá kom nokkuð fyrir. Frá
þeirri stundu sem ég hafði fallizt á að fara
á hælið, varð mér ljóst, að eftir meira en
árs óhófsneyzlu svel'nlyfja, yrði ég að
steinhætta við þau. Ég get ekki útskýrt,
hvernig á þessari ákvörðun minni stóð,
og lengi vel vantreystu allir mér í þessum
efnum. En ég vissi, að nú hafði ég öðlazt
nægilegt viljaþrek til að hætta við eitrið.
Fyrstu vikuna i sjúkrabúsinu virtist mér
allt vera í bálfgerði þoku. Þá hélt ég, að
allir þessir furðulegu draumar mínir á
nóttunni og stundum einnig á daginn
væru veruleiki. Svo fór ég að veita því
athygli, að hinir sjúklingamir horfðu eitt-
hvað skrítilega á mig. Ég ákvað að halda
sem mest kyrru fyrir i stól og lesa spenn-
andi skáldsögu. Ég gerði þá ekkert verra
á meðan! Og þegar vel lá á mér, æfði ég
mig á að labba frá rúminu mínu inn i
borðsalinn, baðherbergið o. s. frv. til þess
að vera ekki að hringsóla um svefnsalinn.
Það lcit út fyrir, að eitrið væri að hverfa
úr heilanum á mér.
Dásamlegt að geta sofið án þess að
taka pillur
ÞAÐ, SEM mestu máli skipti, var