Barnablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 9

Bengta var orðin mjög hrædd um
drenginn sinn. Hún hélt að eitt-
hvað hræðilegt hefði hennt hann.
Hún var búin að fara til tréskó-
smiðsins og spyrja eftir honum,
árangurslaust. Enginn hafði séð
Þórð. Hún var búin að hlaupa
fram og aftur í skóginum og hafði
hrópað nafn hans svo að undir tók,
en enginn Þórður sást eða heyrðist.
En þetta kvöld lærði hún að biðja.
Hún féll á kné á þúfu við veginn
og hrópaði og bað til Guðs af öll-
um rnætti sálar sinnar. Þá var hún
alit í einu vafin örmum Þórðar.
Hann hafði komið eftir skógargöt-
unni og fundið mömmu. Hún varð
svo glöð að hún vissi varla af sér.
Hún grét hljóðlega litla stund
þangað til hún gat komið upp orði.
„Elsku mamma mín,“ sagði Þórð-
ur blíðlega og strauk henni um
hárið. „Láttu þér nú ekki leiðast
lengur. Ég er hérna heill á húfi og
hef fréttir að segja þér.“
En hvað móðirin gladdist að
heyra rödd kæra drengsins síns. N ú
náði hún sér alveg og varð inni-
lega glöð. „Ég mun frelsa þig og
þú skalt vegsama mig,“ ómaði stöð-
ugt í huga hennar.
Ó, hvað hún var þakklát sínum
himneska föður. Nú vildi hún
aldrei oftar efast um bænheyrzlu
hans.
Nú varð Þórður að segja frá
öllu, sem fyrir hann hafði komið,
og það entist bæði á heimleiðinni
og þangað til þau voru háttuð.
Mömmu hans fannst það líkast
draumi. Loksins sofnuðu þau, og
af því að þau voru bæði þreytt,
sváfu þau langt frarn á morgun.
Það fyrsta sem móðirin gjörði
þegar hún vaknaði, var að spenna
greipar og mæla hljótt fram versið
sem kvöldið áður hafði þreytt hana
mest að heyra: „Akalla mig á degi
neyðarinnar, ég mun frelsa þig, og
þú skalt vegsama mig.“
Þá var barið að dyrum. Hún fór
á fætur í skvndi, fleygði einhverri
flík yfir sig og flýtti sér að opna
dyrnar. Það var vinnustúlkan hjá
herragarðseigandanum, sem komin
var með matarkörfu og bréf til
Þórðar. Bengta bað að heilsa með
þakklæti fyrir gjafirnar og gekk
inn. Þórður hafði vaknað og sat
uppi í rúminu. Hann braut upp
bréfið með óstyrkum höndum.
Fyrst kom úr því tíukrónaseðill og
síðast það bezta: vingjarnlegt bréf
frá herragarðseigandanum með
þakklæti fyrir hjálpina, og loforði
um að Þórður skyldi fá að lrafa
áfram íbúð þeirra á eigin nafni,
með því skilyrði að hann yrði öku-
maður Iijá bréfritaranum. „Því að
læknirinn hefur alveg sérstaklega
mælt með þér,“ stóð þar að end-
ingu. Þórður las bréfið margsinnis.
En síðan spennti hann greipar tii
lofgjörðar og þakklætis eins og
móðir hans.
„Ákalla mig á degi neyðarinnar,
ég mun frelsa þig og þú skalt veg-
sama mig.“
Þýtt. Sigr. Halld.
barnÁblaðið 29
I