Barnablaðið - 01.04.1960, Blaðsíða 11

Niels tók á móti peningunum.
inn og fékk tvo spari-
bauka handa börnunum.
Þau byrjuðu strax að
spara. Allir aurar, sein
þeim áskotnaðist hurfu
niður í sparibaukana.
Stundum laumaði pabbi
þeirra einurn og einum
tíeyring í þá í viðbót og
þegar frændur og frænk-
ur komu í heimsókn,
létu þau stundum eitt-
hvað af hendi rakna í
baukana.
Með tímanum urðu
sparibaukarnir mjög
þungir. — Dag nokkurn
tók pabbi þá með sér í
sparisjóðinn.
Börnin fengu auðvitað
að fara með. — Pabbi
hvolfdi aurunum úr
sparibaukunum. Hann
staflaði þeim upp, tíu í
hvern bunka. Gauti var
svo áhugasamur að hann velti um
koll einum bunkanum eftir annan.
En loksins var pabbi búinn að
telja. Það voru tólf krónur í hvor-
um bauk. Niels í sparisjóðnum tók
á móti peningunum.
— En pabbi, sagði Ingigerður
allt í einu. Við höfum gleymt
negrabörnunum. Þau eiga að fá
sinn hlut af þessum peningum.
Það hefur þú alltaf sagt.
— Það er rétt hjá þér, góða mín
svaraði pabbi hennar. Þá leggjum
við bara tíu krónur í hvora bók, og
þá fá negrabörnin tvær krónur frá
hvoru ykkar.
Niels bankaféhirðir og hitt fólkið
leit á börnin. Það skildi ekkert i
hvaða negrabörn þau voru að
taia um. Gauti kom með skýring-
una. Hann sagði við Niels:
— Sjáðu til, í sunnudagaskólan-
um er stundum maður, sem hefur
verið kristniboði í Afríku. Hann
safnar saman peningum, sem hann
sendir þangað út. Við söfnurn pen-
ingum handa honum til að senda.
Það þarf svo mikla peninga til
kristniboðsins. Þau þekkja nefni-
BARNABLAÐIÐ 31