Sameiningin - 01.03.1887, Qupperneq 14

—10—
athugaSu : frelsarinn er öldungis eins og hann væri einn, einn
af mönnum, í Getsemane, þó að þessir útvöldu vinir væri þarna
hjá honum. þeir sofnuSu út af frá honum. þeir gátu ekki
vakað eina stund meS honum. Vildu þeir ekki vaka ? Vildu
þeir ekki vera honum til huggunar ? Jú, þeir vildu, en máttr-
inn var enginn. „Andinn er reiðubúinn, en holdið er veikt“,
segir Jesús.
„Dvínar og dregst í hlé
á dauðastundunni
vinskapr, frændr, fé ;
fallvalt hygg eg það sé.
þó vildi vinirnir
veita hjálp nokkra þér,
vörn þeirra ónýt er,
enginn dauðanum ver.
Lífinu hjúkrar hönd,
þá herðir sóttargrönd,
hjáipa þó engin önd
upp hugsuð ráðin vönd“ (Pass. 47).
Og ef ástvinahjálpin ekki dugar í Getsemane, hví skyldi þá
nokkuð annað af jarðneskum gœðum duga ? Hugsum oss auð-
nianninn í sínu dauðastríði, eða mann, sem staðið hefir í hárri
jarðneskri tignarstöðu, manninn, sem allir hafa beygt sig fyrir,
spekinginn hálærða, sem safnað hefir sér óteljandi ijársjóðum
frá fyrri og síðari öldum. Sál hans er nú hrygg ailt til dauöa.
Hann heldr dauðahaldi í lífið, í heiminn. En hann finnr, að
hann er að verða slitinn frá því öllu. Hvert lítr mannssálin
líðandi, kvíðandi, áhyggjufull þá ? Vér vitum, hvert hin kristna
sál lítr, og lofum guð fyrir, að hún má líta þangað sem hún
lítr, af því þar er ljós, tindranda, bjart og blessað á miðri kol-
dimmri dauðanótt. Hún lítr til hans, sem háði dauðastríöið
fyrir alla líðandi, angistarfulla, deyjandi í Getsemane. Sá, sem
nú einskisvirðir kristindóminn, hvert mun hann líta á þeirri
stund ? Mun iiann ekki ósjálfrátt mpena þá til himins ? Ó, að geta
þá líka á þeirri stund mœnt til himins í von og trú guðs barnanna.
Fyrst sofnuðu hinir þrír útvöldu lærisveinar út frá Jesú
í Getsemane. Seinna, eftir að Jesús er handtekinn, yfirgáfu
allir lærisveinarnir hann og flýðu. Og enn harðnar: þá er