Sameiningin - 01.06.1888, Blaðsíða 6

menn svo skapi farnir, að þegar þeim gengr illa aS aíla,
og jafnvel stundum þó að þeir fái ríkulega veiði, þá lauin-
ast þeir í annarra manna net, sem eru í sömu veiðistööinni
og þeirra eigin, og taka til sín úr þeim svo mikið af þeim
afla, er þar verör fyrir þeim, sem þeir geta eða þora. Með
því nuiti má þó æfinlega fá l>ýsna viðunanlegan atla, og
slík veiðiaðferð lcostai' svo litla fyrirhöfn. það þarf naum-
ast, eins og á stendr fyrir Islendingum í þessu landi, að vara
kirkjulýð vorn við að beita þessari veiðiaðferð; það er engin
hretta fyrir því að starfsmenn kirkju vorrar freistist tilað draga
fólk til heyrandi evangéliskum eða öðrurn kirkjudeildum hér
út úr þeirra kirkju og inn í sína. En við hinu þarf að vara
Islendinga, ókunnuga eins og þeir eðlilega eru svo mörgu í
mannlífinu hér eftir að þeir eru ný-komnir hingað að
heiman, að láta ekki veiða sig inn í þá eða þá ameríkanska
og ólúterska kirkjudeild, burt frá sinni eigin kirkju, sínum
eigin barnalærdómi, feðratrúnni, sein þeir með hátíðlegu lof-
orði við ferminguna hétu að varðveita samvizkusamlega til
æfiloka. það er auðvitað, að snúist einhverjum svo hugr af
þeim, sein á ungum aldri hefir fennzt inn í lútersku kirkj-
una, að samvizka hans eftir vandlega gjörða rannsókn knýi
hann til að segja skilið við kirkju sína, þá er það skylda
hans að fara burt. En þegjandi ætti hann að minnsta kosti
aldrei að gjöra það. Hann ætti að hafa þá virðing fyrir
sjálfum sér og sinni kirkju, sem verið hefir að undan förnu,
að gjöra opinberlega grein fyrir því, hvers vegna hann sér
sig neyddan til að fara. Vér tökuin þetta frain nú fyrir þá
sök, að búast má við eftir því, sem nú er að koina fram við
oss af hálfu presbyteríönsku kirkjunnar í þessum bœ, að
farið verði af þeirri eða einhverri annarri líkt hugsandi hér-
lendri kirkjudeild að reyna til að ná íslendingum út úr hin-
um kirkjulega hópi vorum víðsvegar um landið jafnóðum og
vinna vor fyrir uppbygging hinnar lútersku kirkju vorrar
verðr þeim áþreifanleg.
Nú, það mætti segja, að presbyteríanska kirkjan hér
hafi ekki hlaupið upp til handa og fóta meö að stofna kristni-
boð meðal íslendinga einmitt nú f y r i r þ á s ö k, að hún
sá, að nú var lútersk kirlcja loksins komin upp fyrir Is-