Sameiningin - 01.02.1890, Qupperneq 4

—19(3—
einsog víðasthvar hafa í öSi'um ríkiskirkjulöndum mynd-
azt; því að hvort sem stefna þeirra aefir veriö í nákvæmri
samhljóöan viö heilaga ritning eða ekki, hafa þeir ávallt
gefið hinni ríkjandi kirkju hvöt til þess að halda sér vak-
andi. Einsog vonlegt er botnar almenningr á Islandi enn
næsta lítið í því, þegar öðruhverju í seinni tíð þar heima
er verið að minnast á aðskilnað rtkis og kirkju. En á hinn
bóginn er það víst, að tueðal þeirra, sem ’nelzt hugsa um vel-
ferðarmál þjóöarinnar, eru þeir langtum fieiri nú en fyrir svo
sem einutti ái-atugi, sem trúa því, að íslenzka kirkjufyrir-
komulagið sé fjarri hugsjón kristindómsins og dugi ekki fyrir
framtíðina. Og þessir menn halda því eðliiega fram, að það
þýði ekkert að vera að senda alþingi bœnarskrár í þá átt að
breyta því eða því smáatriði í hinni kirkjulegu löggjöf. því
þó að slíkar breytingatillögur frá þinginu næði konunglegri
staðfesting, yrði það ekki annað en að leggja nýjar bœtr á
gamalt, útslitið, ónýtt fat. Ailt löggjafarkák kirkjunui ís-
lenzku til umbótar sé þýðingarlaust svo lengi sent hiin er
bundin á kiafa ríkisstjórnarinnar. þetta fannst mér liggja
efst í mörgum vitrustu vinurn kristindómsins þar heima.
En þó að engin kirkjuleg hreiíing bærði á sér á þessu
síðasta þingi, þá var þó greinileg kirkjuleg hreifing í
Reykjavík um þessar mundir. Sú hreifing var út af veit-
ing dómkirkjuprestakallsins — eða dómkirkju-„brauðsins‘-
eins og það lieitir á tnngumáli ríkiskirkjunnar íslenzku.
það prestakall losnaði, einsog kunnugt er, við það að
séra Hallgrímr Sveinsson var gjörðr biskup. Prestskosn-
ingarlögin nýju, sem eftir varð að fara við veitinguna,
urðu til þess, að Reykvíkingar hafa nú fengið annan prest
en þeir eflaust hefði fengið, hefði þau ekki verið til. Séra
Sigurðr Stefánsson, alþingistnaðrinn, setn áðr er nefndr,
var fyrst kosinn; en þegar hann svo sagði af sér, varð
að stofna til nýrrar kosningar, og þá varð séra Jóhann
þorkelsson íýrir kosning. það hljóp heilmikill hiti í inenn
meðan þessar kosningar voru í undirbúningi. Alþýða vildi
með engu móti hafa þann mann fyrir prest, sein hún
ímyndaði sér að landshöfðingi og biskup hefði fyrirhugað
söfnuðinum. þeim, sem leiddu flokk alþýðu, var borið á