Sameiningin - 01.02.1890, Qupperneq 7

—199—
tindarnir voru hvítir e'oa gráir af nýföllnum snj<5. Nátt-
úran var eyöileg og ömrlega kuldaleg. Mér Jxítti vænt um
landiS og sérstaklega þetta pláz og allt þess nágrenni,
austrlandið, en það var einsog einhver rödd hrópaði í
mínum innia manni: „Nei, hér get eg nú ekki lengr átt
heima. Eg get ekki annað en unnað þessari byggð og
þessuin héruöum, en nú er al-slitinn strengrinn, sem eitt
sinn batt mig hér fastan." Svo sté eg í land, og einliver
fyrsta fregnin, sem eg fékk, var um lát föður míns. Eg
frétti, að hann hefði andazt 3. Agúst — daginn fyrsta et'tir
að eg var kominn út- úr Belle Isle sundi og út á Atlanz-
haf. Eg hafði fremr búizt við því, að eg myndi enn sjá
hann á lííi, en það átti eigi svo að fara. Hann var mörg
ár búinn að stríða viö þungbæran og seigpínanda sjúkdóm,
og nú gat eg lofað guð fyrir lausn hans. Hann á einn
sálm í „Sam.“ (3. árg., 3 nr.), sem byrjar svona: „Yertn
hjá mér, herra minn“, út af bœn hinna tveggja lærisveina
á leið þeirra með Jesú til Einmaus, sem ber þess vott,
hvernig hann hugsaði í sínu stríði. Séra Bjarni Sveinsson,
faðir inirm, haföi hugsað mikið og lesiö mikið um dagana,
Hann kenndi mér vel undir skóla, og að svo miklu leyti
sem eg hefi ofr-lítið komizt inn í anda hinna klassisku
bókrnennta Rómverja og Grikkja, þá á eg honum það lang-
niest að þakka. Eg er viss um, að enginn Islendingr á
síðasta mannsaldri hefir eins þaullesið rit Platons einsog
hann. Og í elli sinni Ias hann aöra eins rithöfunda eins-
og Gibbon og Thiers á f'rumtungunum. Hann hafði megna
ótrú á íslenzku nútíðar-pólitíkinni og hinni ráðandi mennta-
stefnu nútíðarinnar á Islandi. þar á móti trúði hann því,
að vestrfararhreiíingin myndi verða þjóðinni til góðs, og
var löngu áðr en hinar eiginlegu vestrfarir fólks vors
hófust farinn að hugsa um það mál. Hann var síðast
prestr að Stafafelli í Lóni og andaðist í Volaseli í sömu
sveit hjá Sveini bróður mínum.
I Seyðisfirði dvöldum við ekki nema einn dag í þetta
skif'ti. Idéldum á næsta degi landveg til Eskifjarðar, og
þaðan degi síðar inn að Kollaleiru við botn Reyðarfjarðar
til séra Lárusar Iialldórssonar, eina prestsins á Islandi, sem,