Sameiningin - 01.02.1890, Blaðsíða 13

■205—
öSrum, og svo boettist þar ofan á þaö, að um þetta leyti
voru liinir svo kölluðu „gangna-sunnudagar“; fjármarkaðir
voru þá haldnir um allar sveitir og lengst af megnasta ó-
tíö. Frá Hallfreðarstöðum lá leið okkar enn eftir Hér-
aðinu, um Egilsstaöi, Yallanes og þingmúla og aftr til
Reyöarfjaröar yíir þórudalsheiði, og komum við ekki að
Kollaleiru fyr en 3. Okt., því við töfðum þar nokkuð of-
an-íjalls hjá kunningjum og frændfólki. I þingmúla ólst
eg upp níu árin næstu áðr en eg fór í skóla, svo þær
stöðvar lít eg á með talsvert öðrum augum en fólk flest.
Eg sé enn einsog mannsandlit þar íraman í múlanum fyr-
ir ofan bœinn, einsog eg gjörði þegar eg var barn, og
það sæi eg naumast nú, hefði eg ekki uppalizt þar. Og
einsog eg tók einhverntíma fram í lausarœðu hér vestra,
minnir þetta mig ávallt á þann merkilega sannleik, að
það sjáum vér lengst og bezt og skýrast, sem vér feng-
um tœkifœri til að festa auga vort á meðan vér enn vor-
um á barnsaldri. Og verðr þetta aftr og aftr að lexíu
fyrir mig hér vestra fjarri œskustöðvum mínum um það,
hve mikið á því ríðr, að œskulýðr vor hér fái tœkifœri
til að festa augu sín á því, sem bezt er og ágætast í
hinum þjóðernislega arfi vorum, svo framarlega sem ágæti
hans á ekki að verða ósýnilegt fólkinu, þegar það er full-
orðið, og einsog það, er enginn vill við líta. Aldrei hefði
eg t. a. m. fundið annað eins ágæti í passíusálmum Hallgríms
Pétrssonar einsog eg gjöri, hefði eg ekki fengið svo gott
fœri á að verða kunnugr þessurn gimstcini í ijóðasafni
hinnar lútersku kirkju vorrar meðan eg var lítill drengr.
Og þá liggr fyrir oss á reiðuin höndum svar upp á þá
spurning, hvernig vér útfluttir Islendingar fáum varizt
því, að þjóðflokkr vor hverfi hér í þjóðlífinu einsog dropi
í sjóinn. Oss tekst sú vörn með því móti, að þeir í hópi
vorum, sem með opnum augum hafa hingað komið frá
Islandi, allir þeir, er kunna að meta það gott, sem áfast
er við þjóðerni vort, leggist á citt meö aö láta börnin sín,
eða hina uppvaxandi kynslóð vora, sjá það, sem þeir sáu
og sjá enn bezt í hinum andlega arfi sínum frá /slandi.
Eg komst í þcnnan útúrdúr út af mínuin helztu œsku-