Sameiningin - 01.02.1890, Qupperneq 15

—207—
eru einsog einbúar lengst úti á eyðimörk; en þegar mað'r
lítr þessa lmúka svona ljómandi silfrtyppta eöa gullroöna
a£ hinni hnígandi kvöldsól, ]?á getr maðr fengið ástœðu til
að hugsa um kristna einbúa og kristna pílagríma og lcristna
menn yfir höfuð deyjandi. Aldrei er birta kristindómsins
eins dýrðleg yfir manninum eins og þegar hin andlega sóf
nær að skína í heiðu yfir honuvn rétt áðr en nótt dauð-
ans rennr upp.
UVERNIG MESSÍASÁB-VONIN ÞROSKAST.
Eptir Christopher lírimn í „For frisindet Christendom".
(Ni'Srlag.)
Erv svo kom langt vandræða-tímabil í æfisögu Israels-
þjóðar. Itíkið skiftist í tvennt og við það lamaðist hinn
þjóðernislegi rnáttr, og af veldi og frægð þjóðarinnar frá
dögum Davíðs og Salómons var innan skamrns ekkert eft-
ir nema ofr-litlar leifar. það hvarf hvorttveggja um leið
og trúarlífið, sem það hafði af sér getið. því að áhuginn
á Jehóva-trúnni, sem Samúel kveikti lijá mönnum og sem
eftir sig hefir látið ódauðlegt minnismark í Sálmum Da-
víðs, varð að þoka fyrir sívaxanda aðdráttarafli útlendra
trúarbragða. A dögum Davíðs var alls ekkert örðugt að
hugsa sér, að Jehóva-trúin og með henni fylling allskonar
bJessunar myndi útbreiðast um allan lieim frá liinni göf-
ugu og voldugu ísraelsþjóð með þeirn trúareldi, er þá brann
í hjörtum hennar. það leit út fyrir, að verlc Messíasar
þyrfti ekki að vera stórt annað en beinlínis áfrainhald af
verki Davíðs föður lians. En það fór á annan veg. Heims-
ríki komu nú fram í Assúr og Babel, sem voru svo vold-
ug, að jafnvel ríki Davíðs var einsog barna-leikfang í
samanburði við þau. Og Israelsþjcið lá við fœtr þeirra og
var í andlegu tilliti jafnvel enn þá fremr en i líkamleg-
um efnum ekki annað en niðrbrotnar rústir af því, sem
hún hafði áðr verið. Syndir Israels voru rauðar sem purp-
uri. Og eigi duldist það skarpskyggnu auga, að sá, sem
ræðr liimni og jörð, hafði uppvakið þessi hin voldugu