Sameiningin - 01.02.1890, Qupperneq 21

—213—
hér hjá Messíasi er Jieirri nýung bœtt viö, að þaS, að hinn
réttláti þjónn Jehóva verðr þjáningarnar aS þola einsog
þolinmótt laxnb, er eigi fyrst og fremst honunx sjálfurn. t'
fullkoinnunar, heldr öilu fremr fyrir syndir fóllcsins. Og
sál hans ber fram þá syndafórn, sem útheimtist fólkinu
til hreinsunar. Hér iyftir spádómsandinn sér svo hátt, aS
hann eygir hjartað sjálft í leyndardómum hins nýja sátt-
mála. Og frá sjónarmiSi þessa háíieyga spádóms Esajasar
tala hinir seinni spámenn, Daníel og Salcarías, svo greini-
lega, enda þótt í leyndarfullum orðum sé, um líðanda Messí-
as, sem Sakarías einnig lætr koma fram sem friðþœyj-
anda œðsta-prest.
MeS þessu erum vér þá komnir að dyrum hins nýja
sáttmála, þar sem Jóhannes skírari, í nákvæmri samhljóð-
an við Esajas, stendr og bendir á það lamb guðs, sem
ber synd heimsins. Og með þessu getum vér þá sagt að
Messíasar-hugsan hins gamla sáttmála hafi náð sinni full-
þroskuðu inynd. Sá hluti af ritsafni Gyðinga, er liggr á
milli spámannanna og Jóhannesar skírara, bœtir í aðalefn-
inu engu nýju við í Messíasar-uppdrátt þann, er nú hefir
sýndr verið. í „apokrytísku" bókunum, sem vér höfum í
biblíu-útlegging vorri, ber varla neitt á Messíasar-trúnni.
I hinum gyðinglegu „opinberunarbókum“, er svo eru kall-
aðar, kemr hún aftr á inóti skýrt fram. En að slepptum
viðbótum þeirn, sem þessi rit hafa síð'ar fengið frá hönd-
um kristinna manna, þá benda þau miklu frernr í áttina
til kappanna, sem tóku þátt í hinni miklu styrjöld, þá er
Jerúsalem var að velli lögð, og í uppreisninni, sem Bar
Kokba hleypti á stað, heldr en til hans, er liélt innreið
sína í Jerúsalem á ösrmfolanum.
GUÐSÞJÓN U S T U R Y O R A R.
Eftir Friðrik J. Bergmann.
Kristindómrinn leitast við að kenna mönnunúm að vera
einlægir við sjálfa sig, einlægir hver við annan, einlægir
við drottin sinn og guð. Hann talar hörðum orðum um
hrœsni og hálfvelgju. Hann vísar þeim út úr musteri drotj,-