Sameiningin - 01.05.1890, Blaðsíða 3

■35—
liún lætr ekki betr ljósaskifti heiðindómsins og kristindóms-
ins koma í'ram eu hún gjörir í bók þessari. En þegar
niaðr les barna-smásögurnar hennar, sem komu út í Reykja-
vík rétt á eftir þessari ,.Elding“, sérstaklega hina fyrstu
þeirra út af nýársdeginum, þá kemr það svo greinilega fram,
að kristindómrinn kemr ekki betr út hjá henni í þessari
kristnitökusögu hennar en hann gjörir fyrir þá s"k, að
kristindómrinn er í augum hennar ekkert annað og ekkert
meira en mannúðar-tiltinning heiðindómsins á háu stigi.
Og með þeirri skoðan á kristindóminum var ekki að bú-
ast við, að hún gæti ineð bók sinni veitt hinni kristnu
trú mikið liðsinni, þótt allt annað liefði verið í góöu lagi.
Slíkir talsmenn fyrir kristindóminn grœða næsta lítið sár-
in, sem kristna trúin fær frá öðrum eins vantrúar-víking-
um eins og Björnson og hans líkum.—Fleiri bœkr hafði
eg líka til að stytta mér stundir þennan tíma og
seinna á sjónum, t. a. m. bœkrnar eftir Max Orell, hinn
frakkneska ritsnilling, urn Ameríku, England, Skotland og
Frakkland, og þótti mér stór uppbygging og nautn að rit-
vim þessum. það má fjarskalega mikið grœða á því, sem
Max Orell segir um trúarlíf Englendinga, Skota og Amer-
íkumanna, enda þótt liann að líkindum sé ekki milcill
kirkjumaðr sjálfr. Sá maðr hetir svo makalaust opið auga
fyrir vanköntunum á kirkjulífi liinna ýmsu dokka reform-
eruðu kirkjunnar, að maðr, sem tilheyrir lútersku kirkj-
unni, hversu mai-gt sem nú að kann að vcra einnig inn-
an hennar, fær af lestri bóka lians hvöt til þess að elska
og virða sína eigin kirkjudeild miklu meira eftir en áðr.
Eg neita því ckki, að mér var hálfvegis forvitni á,
að sjá Kaupmannahöfn, sem um svo margar aldir hefir
verið aðalmenntabrunnrinn, sem leiðandi menn vorrar íslenzku
þjóðar hafa drukkiö af, meginuppsprettan fyrir þá andlegu
strauma, sem öld eftir öld hafa gengið út ytir þjóðlíf Is-
lendinga. Og þegar til kom, þótti mér bœr þessi hið ytra
vfir höfuð heldr fallegr, eins og hann vitarfiega í mörgu
tilliti er stór-merkilegr. íþróttin í hennar ýmsu greinum
stendr ákallega liátt í Kaupmannahöfn. „Konunglega leik-
luisið“ er ciuhvcr frægasta stofnan í sinni röö, sem nokk-