Sameiningin - 01.05.1890, Qupperneq 12

—44—
höfiSum mötstorm frá fyrsta til síöasta dags þessai’ar sjó-
feröar, svo hræöilegan storm stundum, aö allt gat þá og
þá virzt vera á förum, enda ýmist fórust eða stórlöskuð-
ust mörg skip, bæði gufuskip og seglskip, um þetta sama
leyti á Atlanzhafí. þegar við stigum í land í Halifax, þá
var veðr liiö fegrsta. Og það var þannig eins og Arner-
íka brosti á móti okkr eftir hina erviðu og hroðalegu
sjóferð. En hve vel eg skil það nú, þegar á máli kristin-
dómsins lífí voru hérnamegin er líkt við sjóferð. Tak-
markið er að komast í liöfn á ströndinni hinum megin.
því torsóttari og meir þreytandi sem sjóferðin er, því meir
þráir maðr að komast í höfnina, slíka höfn, sem oss er
þar heitin.
Af j árnbrautarferð okkar vestr um land gegnum St.
John í New Brunswick og Montreal og svo þaðan hing-
að alla leið með Canada-Kyrrahafsbrautinni ætla eg ekkert
að segja. Hún gekk vel. Við komum hingað til Winni-
peg 3. Febr. um hádegi og vinir okkar tóku við okkr á
stazíóninni.
ANHLEGR SAUÐAþJÓFNABR.
Maðr er nefndr Trandberg, upphafiega ríkiskirkjuprestr
danskr, gáfaðr rnaðr og andríkr prédikari. Arið 1863 sagði
liann á ijölmennri opinberri samkomu á Borgundarhólmi,
eynni þar sem hann var fœddr, hátíðlega skilið við þjóð-
kirkju Danmerkr, og fœrði þar sem ástæðu fyrir þessu það,
að kirkjan gæti ekki sér án syndar staðið undir verald-
legri ríkisstjórn, að söfnuðirnir væri í slíkri kirkju sviftir
réttindum til aö kalla sér sína eigin presta, og að kirkju-
agi sá, sem drottinn sjálfr (Matt. 18, 15—18) Jiefði fyrir-
skipað, væri í svona lagaðri kirkju gjörðr ómögulegr. það
segir lítið af prédikara þessuin síðan og þangað til 22 ár-
um síðar. Hann stóð í rauninni einn á þessu tímabili, það
er að segja hallaði sér ekki að neinu kirkjufélagi, en vann
þó jafnt og þétt að vekjanda prédikunarstarfi ýmist í Dan-
mörk eða \æstan Atlanzhafs í Bandaríkjunum. En árið
1885 fékk hann tilboð frá prcstaskóla nokkrum, sem Kon-