Sameiningin - 01.08.1893, Blaðsíða 5

-85—
Og í'rá bákmenntalegu sjánarmiði skoðað, virðist það nærri
því of-lítilfjörlegt starf fyrir einn biskup að þýöa smásögur —
þann af ölluin embættismönnum kirkjunnar, sem bezt tœkifœri
heíir til að liefja bókmenntir hennar til vegs og sóma og mesta
skyldu til að rœða og rita um þau kirkjulegu spursmál, sem
stœrst eru og þýðingarmest. Ritað í Júní.
-------G~~' v^
SÁLMR.
Eftir séra Lárus Halldórsson.
Sem ár í ægi falla,
en aldrei fylla þó,
svo íiytr æfin alla
í opinn dauðans sjó.
Sem alda öltlu rekr
um öll hin miklu höf,
af kynslóð kynslóð tekr
við kransi lífs og — gröf.
Hvað er þá æfin manna ?
Eitt öldu lítiö brot
er samlíkingin sanna
við sérhver æfiþrot.
Hvað fegrð, heilsa, friðr ?
livað í'relsi, heiðr, gniítt ?
Einn Ijúfr lækjarniðr,
sem líðr, hverfr skjótt.
Svo æfin ótt fram líðr
sem alda berst á sand,
og lækr fagr, fríðr,
sem fer um blóinlegt land.
Svo óöan enda tekr
það allt, sem lifir hér.
Ó, maör synda sekr,
það sjá, og gæt að þér.
I dag þig drottinn styðr;
en dauðinn kemr greitt;