Sameiningin - 01.06.1899, Qupperneq 17

61
óska eftir, að æfin og lífið og löndin líktust þessu,-—að sjá j?að
alt, sjá meira, sjá sem lengst hina dýrðlegu útsýn íslenzkrar
vornáttúru, sem þarna vaggaði oss við skaut sjtt svo dæma-
laust kærleiksrík og móðurleg. — Kærleikurinn var svo mikill,
að hann hlaut að halda fyrir manni vöku, —enda andlega. —
Skáldið kvað: ,,Ég uni mér ekki’ út í Máney“, en mér leizt
hið gagnstæða. þær stöðvar drógu mig að sér, svipað og
sagt er um málminn þar í jörðu, að hann dragi að sér og trufii
segulnálina.
Hið eina, sem ég sá ljótt og hér um bil hið eina hrygðar-
efni mitt á þessari leið minni fyrir austan og norðan land, var
mjög öldrukkinn prestur,—nokkuð, sem ég hefi aldrei séð ]?au
ár, sem ég hefi dvalið fjarri Islandi.
Að morgni hins 23. júní var komið til Húsavíkur. þar
fór ég í land ásamt dr. Lansdell og konu hans. Æðstu em-
bættismenn sýslunnar búa þar í kaupstaðnum, og fékk ég að
sjá ]?á. Nokkra hinna skrifandi þingeyinga sá ég einnig í
svip. Ég heimsótti þórð kaupmann Guðjohnsen. Fann ég,
að hann skildi sérstaklega vel ástand lands og þjóðar, ekki
sízt hina kirkjulegu hlið þjóðlífsins. Hjá honum fann ég að
máli prestinn af Sauðárkrók, séra Árna Björnsson, mjög góð-
mannlegan og prúðan prest. Hann var j?ar á ferð. Var
minst á hinn nýafstaðna prestafund á Sauðárkrók, hinn fyrsta
fund af þeirri tegund, sem svo mikið þótti koma til. Eru
slíkir fundir allrar virðingar verðir. Sauðárkróks-fundurinn
lýsti áhuga og gekk vel, þó einstök atriði hefðu verið betur á
annan veg. — Ásamt dr. Lansdell heimsótti ég Húsavíkur-
prestinn, séra Jón Arason. Hann er bróðurson séra Matthí-
asar Jochumssonar. Tók hann okkur mæta vel og veitti góð-
an beina. Dr. Lansdell var margspurull um kirkjulífið; tjáði
prestur ýmsa anmarka á ]?ví og lét í ljósi hrygð sína yfir and-
lega ástandinu ]?ar. Hann sýndi okkur kirkju kaupstaðarins
og grafreitinn, og ber hann langt af kirkjunni. Stórfurðaði
mig á, hve lítil og þröng kirkjan var og ósamboðin framfara-
anda fólksins á þeim stöðvum. þeir, sem nefnt hafa kirkjur
Vestur-íslendinga skennnur og marg-óvirt alla kirkjulega starf-
semi hér vestra, ættu að stinga hendinni í eigin barm og