Sameiningin - 01.12.1899, Blaðsíða 4

kosti af trúarlöngun í sömu átt. En hinsvegar getr það orðið
til góös, ef rétt er með farið, að líka heyrist á fundum þessum
annarlegar raddir; því við það kemr í ljós vöntunin og veik-
leikinn, sem fyrir er í safnaðarlífinu á þeim eða þeim staðn-
um, bending um það, hve fjarri því vér enn erum innan safn-
aða vorra, að allir sé komnir til fullkominnar einingar í trúnni;
en jafnframt býðst þá og ágætt tœkifœri til þess að vitna um
sannleik kristindómsboðskaparins og kryfja til mergjar ýmsar
af kenningum þeim, sem fara í gagnstœða átt.—Yfir höfuð
má segja, að trúarsamtalsfundir þeir, sem hér er um að rœða,
hafi heppnazt vel. Vonanda, að þeir verði kristindómslífinu
á hinum ýmsu stöðum að meira eða minna leyti til stuðnings
og glœðingar. Og ef nokkuð má ráða af hinum hjartanlegu
viðtökum, sem aðkomnu prestarnir fengu við þetta tœkifœri
bæði í söfnuðunum í Norðr-Dakota og Minnesota, hvernig
fólki gezt að þessum fundahöldum, þá má fullyrða, að það sé
einkar vel.
Kirkjuvígsla.
Sunnudaginn 3. Desember, fyrsta sunnudag í aðventu,
vígði séra Jón Bjarnason, forseti kirkjufélagsins íslenzka, raeð
aðstoð þeirra séra Friðriks J. Bergmanns og séra Björns B.
Jónssonar kirkju safnaðarins í Lincoln county í Minnesota.
Vígsluathöfnin fór fram samkvæmt kirkjuvígsluformi því, sem
endr fyrir löngu er prentað í ,,Sam. “II, 11 (Jan. 1888). Og
hefir ávallt eftir því formi verið farið, þegar kirkjur tilheyr-
andi söfnuðum kirkjufélags vors hafa verið vígðar. það er
injög fagrt og hátíðlegt. Séra Jón Bjarnason prédikaði og
við það tœkifœri og lagði út af Lúk. 14, 27—30. Talaði
hann um köllun þá, sem allir kristnir menn hafa fengið af
drottni til þess að uppbyggja guðs hús í tvöföldum skilningi,
— guðs hús í sjálfum sér og guðs hús félagslega í söfnuðinum
—, og sérstaklega um það, hvers þeir allir verða að gæta, sem
ineð blessunarríkum árangri eiga að geta unnið að uppbygg-
ing guðs húss í hinum síðar nefnda skilningi þess orðs.—Nokk-
ur hópr af söfnuðinum var til altaris við guðsþjónustu þessa,