Sameiningin - 01.02.1900, Blaðsíða 9

i85
jaröarförina var mælt fyrir skálum og meöal annars höfö fyrir
texta þessi hending: ,,Hva8 er svo glatt sem gó5ra vina
fundr? “ Skömmu síöar var eg staddr viö útför, þar sem allt
þótti í hófi fara, en bæöi sá menn veröa ölvaða og heyrði þar
,,skála-rœöur“. Meöal Vestr-Islendinga eru vínveitingar að
vísu úr sögunni við allar jarðarfarir og nálega allar veizlur, en
hve nær skyldi oss verða þaö ljóst, aö allar erfisdrykkjur eru
óviðeigandi og af heiöinglegum uppruna ? — Eg sá eitt skifti
kínverska útför í Chicago, og hún var ekkert nema átveizla.
Og hún var í sannleika óskemmtileg. En þótt einhverjum
þyki það illa sagt, þá er þaö sú eina veitinga-athöfn, sem eg
man eftir að hafa séð við jarðarför utan íslendinga, — án
þess eg vilji líkja þeim þjóöum saman aö öðru leyti, því það
er mjög fjarri mér.
Sú var einnig tíöin, að Ameríkumenn héldu erfisdrykkjur.
Á þeirri tíð var víndrykkja og trúleysi mjög ráðandi hér,
einkum nokkru eftir frelsisstríðið. Prestarnir voru þá einnig
fyllilega wíT og drukku sig ölvaða við jarðarfarir.—En eftir
það fráhvarf kom aftrhvarf. í stað trúleysis kom trú.
Prestarnir sáu að sér og prestaköllin fylgdu. í staö erfis-
drykkjunnar kom altarisgangan. Og þanrig er það enn í
þessu landi eftir ioo ár.
Hjartans feginn vildi eg óska, að þannig fœri hvervetna
meðal vor íslendinga, —• að þessi aftrhvarfssaga yrði hjá oss
ítrekuð.
þessi fundr prestanna í Húnavatnssýslu, sem er nálega
einn í sinni röð, og þeim til sóma, stóö of stutt. I rauninni
var ekki setið á fundi nema hálfan dag. En þegar prestar
hafa komiö langa leiö, ætti þeir aö dvelja lengr saman og
rœða mál sín og kirkjunnar, ekki sízt þegar svo margt and-
legt starf er í óefni komið og sjaldan er unnt að finnast.
Hinn lögskipaði héraðsfundr hafði misheppnazt greinilega.
Prestrinn, sem faliö hafði verið að prédika, kom ekki, og
lögmætr varð hann ekki, auk þess að hann var illa sóttr úr
héraðinu, þar sem hann skyldi haldinn.
Aftr verðr það ekki sagt um prestafundinn. Mér þótti sjálf-
um vænt um hann, og man eg vel eftir þeim degi sem einum