Sameiningin - 01.10.1932, Qupperneq 7

243
og áttu því ekki andlega þörf á “vináttu” manns-sonarins. Þeir
smá vöndust á neikvæÖa stefnu gagnvart honum, þrátt gegn hon-
um og loks fullkomna þrjózku við hann og síðast hatur. Og eitt
ámæli þeirra gegn honum var: “Þessi maður tekur að sér syndara
og samneytir þeim.”
Þá fanst fræðimannahópnum þetta afar hörð og þýðingar
mikil sakargift gegn Jesú.—En hvað finst hinum bágstöddu og
brotlegu nútíðarmönnum um þessa fornu ákæru sjálfbirginga og
lærdómsmanna ?—Er hún ekki orðin guðspjall, oss veikum mönn-
um óviðjafnanlegur gleðiboðskapur ?
En oft verður gömul saga ný. Sízt verður því neitað, að and-
úðin gegn Kristi relci enn ætt sína til Farísea og fræðimanna, sem
Lúkas getur um. Hvort álas nútíðarinnar og neitun snýst svipað
í höndum þeirra, er nú hneykslast á Jesú, leiðir framtíðin í ljós.
En vinur syndugra manna var ekki vinur syndarinnar. Um
það efast enginn. Kenning hans um ilt og gott er enginn óákveð-
inn orðaleikur. Flann samneytti syndurum, ekki til að gera lítið úr
brotum þeirra, heldur til að leiða þá af vegi syndarinnar, hreinsa
þá og helga. Ávarp hans var: “Far, og syndga ekki framar.”
Hann gerði ekki litið úr synd mannsins,—aðeins meira úr sál
hans og sálarheill.
Og allir tollheimtumenn og bersyndugir nálguðust hann.
En leiðtogar lýðsins, er dregið höfðu sjálfa sig á tálar og því
ekki megnað að leiða aðra á veg hjálpræðis og helgunar, mögluðu,
er þeir sáu vin hinna hjálparþurfandi og fyrirlitnu safna þeim
saman sem lærisveinum í musteri kærleikans.
Hann kendi í dæmisögum, sem snildin og mildin auðkendi,
svo leiðtogunum var ógreitt um svör. Gegn kærleiksverkum hans
var þýðingarlífið að ráðast. Því mögluðu þeir gegn vináttu lians
við aumstadda, er leituðu á hans fund.
Enn eru menn syndarar,—tollheimtumenn viðskiftalífsins, er
svikið hafa sál sína og þjóð; bersyndugir og sjúkir vesalingar.—
1 sorg og synd metur mannshjartað kærleikann. Þegar líkaminn
er sárþjáður, þegar sálin harmar, þegar sonurinn glatast, þegar
afvegaleiðslan hefir stefnt lífi mannsins í strand—þá er einatt
flúið til hans, sem fyr og síðar hefir reynst vinur syndugs manns.
Eða óttast nokkur að eðli hans, sem samneytti hinurn seku forð-
um daga, sé nú breytt? Mun hann nú gleyma eða ganga fram hjá
gustukamönnum Guðs,—iðrandi hjörtum, er leita á hans fund;—
Fráfall og glötun mannsins orsakar hrygð og tjón á himni og
jörðu. Alt böl mannanna er himnaföðurnum hrygðarefni. Hann
elskar heiminn. Jesús Kristur fór með hans kærleiks erindi. Hann
gerðist vinur veikra manna. H;ver maður—eins auminginn—er