Sameiningin - 01.03.1923, Blaðsíða 19

83
er hundruö þúsunda kristinna raanna á Indlandi- hafa gert a'ö fram-
sóknarmerki sínu.
ÁÖur en endi er bundinn á þessi atriöi úr æfisögu þessa ein-
kennilega manns, vildi eg leyfa mér aö láta fylgja hér með áeggjun-
arorð hans til ungra manna. En þau eru á þessa leið:
Ungu menn! Vaknið til starfs. Umhverfis yður á báðar hend-
ur eru þeir, sem lifa og deyja án þess að þekkja Jesúm. Hlutverk
yðar er, að gera hann kunnan. Áfram til starfs og stríðs! Guð
leggur gullin tækifæri að fótum yðar. Ef þér ekki sinnið þeim, koma
þau ekki til baka. Kalli skyldan til starfs, til stríðs, þá hlýðið
henni nú!
Sláið ekki á frest góðu áformunum. Yður verður aldrei aftur-
kvæmt á þessar stöðvar. Sá dagur nálgast, að þér sjáið píslarvott-
ana, sem liðu og dóu fyrir málefni drottins, sjáið þá í eilífri dýrð
Tíminn lýður. Drag ekki sjálfan þig á tálar.
“Vinn, því að völt er stundin
vinn þú að morgni dags.”
---------o--------
MONIKA.
Eftir séra Sigurð S. Christophersson.
ýEramh.)
Monika er fædcl árið 332 e. Kr., í hinttm forna bæ Tagaste,
í Ntunidia héraði í Norður-Afríku. Sá bær kallast nú Souk
Arras. Móðir hennar hét Faconda. Ekki er getið um nafn
föður hennar. Mbnika naut mikils ástfósturs móð'ur sinnar,
líka var hún undir umsjón þjónustustúlku þar á heimilinu, sent
hafði fóstrað föður hennar.
Litlar sögur fara af Moniku fyrri hluta æfinnar; þó tóku
rnenn eftir ýmsum einkennum í fari hennar, sem komu betur í
ljós með aldrinum. Var hún snemma trúhneigð, er mælt að hún
hafi stundum læðst inn í kirkjuna til að biðjast fyrir. Fremur
var hún einræn og tók sig út úr barnaleikjum og fór einförum.
Góðfús var hún við fátæka og útbýtti þeim sælgæti því, sem
henni var gefið. tlversdagslega var hún blíðlynd og jafngeðja.
Hin eiginlega æfisaga Moniku byrjar með giftingunni :
gekk hún að eiga Patricius, heiðinn mann af háurn stigum, en
lítið hafði hann annað til síns ágætis; hann var bráðlyndur og
riðinn við óreglu. Moniku var ráðahagur þessi mjög móti skapi.
Hið nýja heimili var henni til sárra vonbrigða. Hiö mikla bráð-
lyndi manns hennar, kaldlyndi tengdamóðurinnar og jtjónustu-
fólkið, sent tók sér snið af húsbændunum,—alt jjetta gerði Mon-
iktt lífið lítt ltærilegt.
En M'oniku skildist, að köllun sin væri á heimili þessti; á-
setti sér að láta ekki hugfallast, heklur reyna til að vinna mann