Sameiningin - 01.03.1915, Síða 7

3
(xorgón-höfuð í þeii ri skuggsjá og þoli ekki sjóniua. En
hún deyr ekki; hún er lífseigari en svo. Hún fellur að
éins í ómegin, en raknar óðar við aftur og lifir þaðan í
frá til þess eins að réttlæta illverkið. Það er því vel
skiljanlegt, að jafnvel “höfðingjarnir” sem Lúkas talar
um, lia.fi runnið kalt vatn milli skinns og hörunds á þessu
augnabliki, þegar hann, sem þeir ofsóktu, hafði tekið út
alla þá smán og kvöl, sem þeir í heiftaræði sínu liöfðu
hrópað yfir hann. Þeir gátu ekki annað en þagað.
Hér bar líka annað til þess, að “fólkið stóð og
horfði á” það, sem fram fór, og höfðingjarnir líka, að
því er virðist. Allir þektu þeir hann, sem þarna hékk á
krossinum fyrir augum þeirra. Kraftaverk hans voru
þeim öllum í fersku minni. Og kenning hans líka. Hún
var ólík öllu því, sem þeir höfðu lievrt áður. Guðssonar-
tignin, sem hatm hafði tileinkað sér, og það jafnvel undir
eið í heyranda hljóði frammi fyrir ráðinu—þetta guð-
Jast. sem honum var gefið að dauðasök—, sú endurminn
ing mun háfa verið efst í hugum allra, bæði vina og ó-
vina, á þessarri stund. Hvorugir munu hafa getað var-
ist hugsuninni uni það efni. Myndi hann nú sanna orð
sín þárna,, með guðlegu teikni frá himnum, stíga niður
áf krossinum, ef til vill, og hefnast harðlega á óvinum
sínum? Þarna, sem oftar, leynist sama hugboðið hjá
trúuðum og vantrúuðum. Hjá trúmanninum er það
von, en ótti hjá hinum.
Svo líður drykklöng stund, og ekkei-t ber til tíðinda.
Hann,- sem þeir eru allir að hugsa um, hangir þarna á
krossinum á milli tveggja illræðismanna, eins átakanleg
mynd mannlegrar eymdar og niðurlægingar og hjálpar-
leysis eins og þeir geta hugsað sér. Hann er nú bók-
staflega orðinn “líkur manni þeim, sem menn byrgja
fyrir andlit sín”, því margir snúa sér undan, af því þeir
þola ekki að horfa á þessa hrygðarsjón.
Alt í einu kveða við hróp og brigzlvrði höfðingj-
anna. Þögnin er rofin; óttinn vikinn á bug; heiftin
roknuð úr roti aftur. Þetta teikn, sein þeir liöfðu kviðið
fyrir, er hvergi sjáanlegt. Sigurinn er þeirra. Grimd-
ar-æðið færist aftur í aukana; þeir geta ekki látið hann