Sameiningin - 01.03.1915, Page 8

4
<1ey,ja í frifti. “ÖSruni hjargaði bann; bjargi bann riú
sjálfum sér. Iliiini treysti (íuði; hjálpi liann honum uú.
ef liann befir niætur- á honuin. Stígi liann nú niður af
krossinuni, og vér skulum trúa á hann!”
\rér erum alvanir brópnm og liáði og brig'/lyrðum.
sem kveða við seint og snenmia gegn trú vorri úr hópi
v'antrúarmanna—storkuuar-orðum um lijátrú og bimlur-
vitni. uni skaðlegar siðferðiskenningar, um úrelta guðs-
bugmynd, um öfgar, villur og mótsagnir. Ö11 þessi
biigzlyrði rökstvðja þessir óvinir trúar vorrar svo vel,
að þeir falla í stafi yfir sinni eigin vizku. Þó er það
víst, að aldrei hafa komið fram eins sterk rök gegn meg-
inmáli kristindómsins, — mótbárnr eins gersamlega ó-
hrekjanili, að ])\rí er virðast mætti — eins og hrópin, sem
þarna kváðu við úr öllum áttuni nmhverfis krossana
þrjá á Golgata. ílvaða svar befði mannleg liugsun get-
að fundið við hrópi þessu, þegar liann, sem sagðist vera
kominn til að bera sannleikanum vitni, svaraði þeim
engu orði framar. Þegar hann, sem isagðist hafa sigrað
heiminn. virtist þarna vrera búinn að bíða algerðan ó-
sigur fyrir óvinuin sínum; þegar liann, sem kvaðst. vera
kominn til að frelsa aðra menn frá dauða, hékk þaraa
sjálfur algerlega lijálparlaus í dauðans greipum ? Tíafi
kristindóminuni nokkurn tíma verið hrundið algerlega
með ómótmælanlegum rökum, þá var ]»að þarna.
Og þó, þegar betur er að gáð, sjáum vér teikn af
himni þarna mitt í myrkrinu andlega, sem virtist grúfa
vfir staðnum; vrér fánin svar, skýrt og iskorinort; guðleg
rök, en ekki mannleg, borin fram af devjandi vrörum
lausnara vors.
Aður en eg skýri frekar frá svari þessu, vil eg snúa
mér að öðrum atburði til hliðsjónar, atburði, sem gerð-
ist mörgmn öldum áður, í heiðindóms-fráhvarfinu mikla
á dögum Akabs konungs. Eg á vrið undrið dásamlega á
Karmel-fjalli, þegar ispámaðurinn Elías færði fullar
sönnur á tilveru Drottins með teikni af himnum í augsýn
lýðsins. Svo sem lesarann sjálfsagt rekur minni til, þá
gerði spámaðurinn Baals-dýrkendum þennan kost :
“fáið oss nú tvö naut; skulu þeir velja sér annað nautið,