Sameiningin - 01.03.1915, Qupperneq 17

hvað hel'ir svo skynsemsku-stefna nútimans gert við það
erindi? Hún liefir numið kjarnann burt, og heldur
jafnvel ekld hisminu eftir, nema upp á von og óvon. Því
nú má enginn vera viss í sinni sök um nokkurt atriði
kenningarinnar lengur; það er afturhald. Og hvað á
svo efasjúkur almúgamaður að sækja til kirkjunnar,
þegar svo er komið ? Þarf hann að láta boða sér ó-
vissuna, sem liann á sjálfur og vill feginn losna við?
(fuðstrúin, eilífðarvonin, sem þar er boðuð hefir mist
kraft sinn, af því hún hvílir ekki á sannleik guðlegrar op-
inberunar lengur, heldur á hugboði, “trúarvitund”, sem
ekki má slá neinu föstu. Eða á hann að sækja þangað
siðferðisstyrk, eða hvöt til lífernisbetrunar! Nei, fagm-
aðarerindið er ekki lengur kraftur (fuðs, þegar efa-
hreimurinn heyrist í hverju orði. Þegar ekkert aðhald
er lengur til, hvorki frá himni né helvíti — því hvort-
tveggja er horfið út í sama óvissu-myrkrið, — hvaðan á
þá kirkjan að fá nokkurt það siðferðis-afl, er hún eigi
umfram aðrar stofnanir jarðneskar. Garnla guðfræðin
hefir sínar ógnir og sinn huggunar-boðskap, og í þessu
hvorutveggja liggur kraftur hennar. Nýja guðfræðin
hefir hvorugt.
Og svo þegar kirkjan hefir ekkert sérstakt erindi til
manna lengur, þegar boðskapur hennar er ekkert nema
væmið kærleikshjal; þegar trúarhitinn hefir rýmt fyrir
vlvolgri dánumensku, er þá nokkur furða, þótt prestur-
inn verði vatnskarl og vikadrengur jarðneskra drotna,
og jafnvel leiksoppur þjóðlvginnar á stundum, eins og
séra Keli segir um prestastéttina íslenzku?
O. G.
Úr bréfi
frá presti á fslandl.
“Lítið ber á nýguðfræðinni hér heima, og óvíða
hefir hún náð tökum á mönnum. Jafnvel algerlega ó-
kirkjuræknir menn telja hana ómögulega. En ef satt
er, sem talsmenn hennar segja, að hún sé aðallega ætluð
þeim, sem fjarri standa kirkju Krists, þá hefir hún ekki