Íslendingur


Íslendingur - 14.12.1917, Blaðsíða 3

Íslendingur - 14.12.1917, Blaðsíða 3
40. tbl. ISLENDINOUR 190 • • • •••••»» • • » •- • • •• ••• ••••,• ••• ••••••••••-•• • •••• ••«••• • •• • • •• • • meðal Guðs útvalda lýðs, þá geta þó eigi allir Gooks frábæru mannkostir endur- speglast í Davíð konungi. Getur Gook því eigi látið við svo búið standa. Svipast liann nú um meðal stórmenna heimsins í ver- aldarsögunni. Finst honum sennilega að glæsimennið mikla og sigurvegarinn frægi, Júlíus Cæsar, helst nái sjer — þó »heims- ins barn« væri. Þessvegna er jeg nú hálf- hissa á þessu vali Gooks. En einu gildir: Það sem Gook einusinni hefir valið, því á hann erfitt með að sleppa, þvíað fátt mun hann þekkja fyrirlitlegra en að breyta skoð- unsinni. »Teningunum er kastað,< er haft eftir Cæsar, þegar kosti hans var þröngvað. HefirGook, má vera, flogið líkt í hug, er hann las »Gook< I. Annað sinn sýndi Cæsar og snarræði mikið og lauk hernaðarleiðangri með frægum sigri á 5 dögum. Varð honum þáaðorði: »Jeg kom, jeg sá, jeg sigraði.c Virðist mjer eitthvaðsvipað hafi vakað fyrir Gook, er hann sveiflaði biturri atidans skálm sinni yfir höfði mjer í 49. tbl. >lslendings«. En ennþá lield jeg höfðinu, sjö dögum síðar. Gook telur eftir mat, sem hann segist hafa gefið mjer að jeta. Kom mjer það eigi svo mjög á óvart,— því sinkari mann en Gook hefi jeg ekki þekt. Gook fjargviðrast útaf því, að jeg hafi verið almennilegur við sig til hinstu stund- ar samfunda okkar. Jeg hjelt, að Gook væri ekki það barn í trúarefnum sem hann nú reynist vera: Jeg elska Gook — en hata synd hans. Gook segir, að hann hafi orðið samvisk- unnar vegna að slíta samfjelag við þá, sem brutu á móti tilskipunum nýja testamentis- ins. Það er nú svo. En er það nú alveg víst, að Gook geti með góðri samvisku borið á móti því, að hann hafi sjálfur sagt á Sjónar- hæðarfundinum 7. septbr., að hann, Gook, hhfi ekki fylgt tilskipunum nýja testameni- isins einsog vera bœri, og hafi hann, safn- aðarforstjórinn, brotið reglur nýja testa- mentisins, er ósköp eðlilegt, að söfnuður hans hafi gert það líka, því eftir höfðinu dansa limirnir.— En því sjer þú, Gook minn, flísina í auga bróður þíns, en tekur ekki eftir bjálkanum í auga sjálfsþín? Meða! annars hefir trúboðinn brotið lög Guðs orðs, með því að vilja ekki fyrirgefa einum safnaðar- lim sínum, það sem Gook ímyndaði sjer, að hann hefði syndgað. F*að má benda á marga ritningarstaði, — þó Gook þekki þá ekki, eða geti ekki skilið mælt mál ritning- arinnar, —þar sem okkur er boðið að fyr- irgefa hver öðrum. Kemur hann með langt skjal, með áteiknuðum syndaspurningum, sem trúboðinn krefst, að hann verði beðinn fyrirgefningar á. Var honum þá bent á týnda soninn, livort hann hefði þurft að telja fjölda synda sinna. Vildi Gook ekk- ert heyra um það, því það passaði ekki í hans »kram*. Það er brjóstumkennanlegur trúboði, sem gerir Guðs orð að þjóni sín- um, í staðinn fyrir að þjóna því. Snerust þá fjórir bræður í söfnuðinum á móti hon- um. Peir sögðu, sem rjett var, að Gook hefði enga heimild til, að hafa rjettarhald yfir stúlkunni. — Vegna hvers ber trúboð- inn sig svo aumkvunarlega, þegar hans eigin yfirsjónir koma fram í dagsljósið ? Pað eru þó einmitt kenningar hans, að ekkert óhreint megi fela í myrkrinu. Grein mín í 48. tbl. »íslendings< er því í fitllu samræmi við kenningar hans; hefi jeg lært það af honum, að opinbera yfirsjónir annara. Byrjaði jeg á trúboðanum sjálfum, þvíað hann hafðt mest til matarius unnið, þó eigi sje hann svo hygg- inn, að játa synd sína í sekk og ösku, því jsað eitt gæti forðað honum frá verri hrakförum. Þessa auðmýkt vantar Gook, en aftur á móti reynir hann að þvo sig, með því að Ijúga svo firnum sætir a fyrverandi vini sína og safnaðarbörn. Gook scgir, að hann leggi alt útá betri veg. Hann ætti að líta í hina svo nefndu fundargerð sína frá 7. september.— Af skiljanlegum ástæðum liafa bræðurnir 4 ekki viljað verða fyrstir til að fletta gær- unni af Gook ög gera hann að skrípi frammi fyrir almenningi. Aftur á móti segist trúboð- inn ekki vilja verða fyrstur til að opinbera syndir þeirra, sem hann hafi staðiö í svo nánu sambandi við. Það væri fróðlegt að lieyra, hverjar þessar syndir hafi verið, sem hinir útskúfuðu eiga að hafa drýgt, í stað þess að fara stöðugt með staðlausar dylgjur. Það virðist vera kynleg óvild, sem Gook ber til þessara nefndu bræðra, þar sem þeir hafa ekki ritað eitt einasta orð viðvíkjandi þessu æðislega framferði trúboðans, nema yfirlýsinguna um það, að hann sagði sig úr söfnuðinum. Er það mesta fall Gooks í öllu þessu máli.—Það var synd, í augum Gooks, að opinbera úrsögn hans úr söfnuðinum. Eftir því er það synd, að láta sannleikann koma fyrir augu og eyru almennings. Ætti, eftir því að dæma, að banna almenningi að lesa Guðs orð í nýja testanrentinu. Svona er nú samkvæmnin og rökfimin hjá Gook. Eða er hann svo steinblindur á báðum augum, að hann sjái ekki, að þetta hlaut að vitnast iyr eða síðar, þó hann hefði sig allan við, að fela það, án þess það væri birt í opinberu blaði, en, vel að merkja, afbakað og rang- snúið, einsog flestar aðrar fregnir, sem berast á skotspónuni manna á milli. — Gook hikar ekkert við að segja, að úrsögn sín úr söfnuð- inum hafi orsakast af óhlýðni hinna þverr btotnu viö keuningar nýja testamentisins, en væri hann fáanlegur til að bera sannleikan- unr vitni, segði liann, aó aðalástæðau fyrir úr- sögninni væri sú, að hann hefði ekki fengið sínuin eigin vilja framfylgt, sem var alt ann- ars eðlis eu kenningar nýja testamentisins. Jeg nenni ekki að þrátta við Gook unr það, hvort þessir fjórir meðlimir eldri safnaðarius hafi fyllilega að sínum hluta borið hita og þunga safnaðarins. Vita þeir það best sjálfir, og svo náttúrlega Gook, en flogið hefir það fyrir, að þeir hafi verið honum til styrktar og aðstoðar með ýmsu móti, t. d. með því að útbreiða bækur og blöð fyrir hann, aðstoða hann við svo nefndan sunnudagaskóla o. fl. o.fl. Einn þessara manna gerði hann t. d. að umboðssala sínum og ráðsmanni meðan trú- boðinn dvaldi á Englandi síðast, 1 'h ár. Þetta alt fiiist mjer benda í þá átt, að Gook hafi borið talsvert traust til hinna útskúfuðu fjögra. En hvað rjettir Gook svc^að þessum inönnum, fyrir,trúa og óeigingjarna þjón- ustu, í 49. tbl. »lslendings«? Er það ekki ein- mitt samskonar eðlis og skáldið segir að heimurinn hafi rjett að sjer: »Krækiber af þrældóms lúsa-lyngi« ? Þá virðist Gook mæðast undir þungri byrði, þar sem hann er að kveina undan 'kvenfólkinu. Það rhun nú mörgum finnast, að þar leggist lítið fyrir kappann, en ves- lings maðurinn virðist gera sjer flest að rellu. Hann volgrar sárt yfir því, að tveir kvenmenn hafi fundið upp á því, að skjanna upp á mannorð sitt (sem ekki virðist þó vera gustuk). »Ólyginn maður sagði mjer,« er haft eftir Gróu á Leiti. Skyldi nú ekki þetta hjal eiga eitthvað skylt við sögurnar hennar Grón? Þá virðist nærvera þessara tveggja við bænasamkomurnar á »Sjónarhæð« hafa verið sár þyrnir í auga Gooks — haft rauðrar dulu áhrif á hann og hinn nýja, sem hann virðist vera búinn að gera að öllum sínum finim skilningarvitum. Virðist Gook þetta háttalag hans vera í fullu samræmi við gerðir þess, sem tók að sjer tollheimtumenn, og ber- synduga og samneytti.þeim? Gook virðist ekki horfa svo hátt. Ovildin og þrákálfa- skapurinn virðist hafa náð svo föstum tök- um á honum. Trúboðimi kannast við yfirsjón sína, að hafa borið traust til mín og þeirra manna, sem hann segir að hafi gert mig að full- trúa sínum. Má það undrum sæta, hve Gook skilur illa það, sem hann les, þar sem jeg hefi opinberlega lýst því yfir, að enginn annar eu jeg hafi átt nokkra hlutdeild í framkomu greinar minnar, og enginn gert mig að fulltrúa, nema Gook. Kitháttur hans auglýsir sig átakanlega, því við hvert orð, sem hann úthræmir aðra og lygur á þá, skrifar hann altaf annað orðið til að rjett- læta sjálfan sig og slá sjer gullhamra. En má vera að hann gleynti þessu: Hver sig sjálfan upphefur, hann mun niðurlægjast. Þá minnist Gook á það, að tvisvar hafi mjer hrotið tár af auga í nærveru hans. Líkir hann tárum þeim við krókódílstár, sem hann er vel kunnugur. Er Gook að gera sig þarna að dómara yfir mjer? Veit hann ekki, að í ritningunni er kristnum mönnuni bann- að að dæma aðra menn ? Er Góok hjer að brjóta sitt eigið siðalögmál ? Eða finst hon- um að framkoma sín benda til þess, aö al- menningur geti tæplega litið á hann sem sannkristinn mann? Þá er nú tilvísunin hjá Sakaríasi (11, 17) hvorki meira nje minna en orðin að böl- bæn, seni ekki er hægt að taka til greina. Skilst mjer því, að hjer bíti sök sekan. Jeg bið menn að athuga, hvað trúboð- inn talar hjer virðulega um Guðs orð. — Þá lýsir Gook því yfir í grein sinni, að allir sauðirnir sjeu komnir inníSjónar- hæðarsöfnuð. Hvað skyldi það nú vara lengi, að þeir haldist þar kyrfir, blessaðir ? Rekur Gook nokkuð minni til þess, að safnaðarlimir hans af og til hafi viljað týna tölunni, — verið að smáfjara út ? Og ef enn skyldi svo fara, að einhverjir af þess- um útvöldu, kæru sauðum hans, einhverra orsaka vegna slæddust úr sauðahópnum, — hvað skyldi trúboðinn segja þá um slíka frávillinga ? Ekki vænti jeg, að hann nefndi þá hafra ? Sorglegast væri þó, ef þessir umskiftingar skyldu einhvern góðan veður- dag fá það >inufall«, að þjóta inní Sjónar- hæðarsal, þegar sem hæst stendur á em- bættisrekstri trúboðans, og troða illsakir við hann, tvístígandi á ræðupallinunr, bað- andi út öllum öngum og veifandi hirtingar- hrísinu í kringum sig, Iíkt og þegar belja ber frá sjer íslenskan mývarg, enda þótt varnartækin sjeu ekki þau sömu hjá báð- um, meðal annars af því, að beljan er ekki eins sköpuð og Gook, og getur því ekki neytt annara vopna í flugnabardag- anum en þessa eina, sem allir kannast við og verður því ekki nánar getið hjer. — Margt er enn ósagt af því, er jeg vildi víkja að Gook mínum. Veit jeg hann virðir það vel, þó jeg láti að sinni hjer staðar numið, því jeg kann ekki alnrennilega við, þó fyrirmyndin sje fögur, að feta í fótspor Gooks með það, að meina ritstjóranum að rita í blað sitt, einsog Gook þóknaðist að gera seinast. Á Magnúsarinessu Eyjajarls 1917. Oddur Björnsson. Jarðarför konu minnar, Jóhönnu Ant- onsdóttur, sem andaðist 12. þ. m., fer fram frá kirkjunni föstudaginn 21. þ. m. kl. 12 á hád. Akureyri 14. des. 1917. Þorsteinn Steinþórsson. Svar til Odds Björnssonar. Svo kvedur sálmaskáldið H. P. >Oft má af máli þekkja, manninn, Hver helst hann er >sig mun fyrst sjálfan blekkja, sá með lastmælgi fer >góður af gleði hreinu, góðorður reynist víst >fullur af illu einu, illyrðin sparar síst<. Gott er þegar' menn fara úr dular- klæðum stnum, og koma berlega fram Oddur Björnsson hefir nú klætt sig úr dularklæðum þeim, sem hann var í mitt á meðal okkar, en kemur nú fram eins og hann er. O. B fer sem sje að lastmæla Mr. Gook og söfnuðinum á Sjónarhæð, með svo gróíum orfum og rithætti, að slikt mun varla sæma menntuðum manni. O. B skýrir svo frá, að »Arthur Gook hafi samið útskýringuna f 41. tbl. íslendings, og kúgað okkur til að gefa vottorðið«. Við finnum okkur knúð til að mótmæla þessu, og lýsum þvf þessi ummæli tilhæfulausa lygi, þar sem söfnuðurinn átti eins mikinn þátt f samningu útskýringarinnar, eins og Mr. Gook. O. B. segir: »að trúboðinn hafi auglýst útskýringuna á ábyrgð fleiri eða færri meðlima safnaðarins, en á sinn kostnað, án þess þó að nokkur maður áræddi, að setja nafn sitt und- ir hana til sannindamerkis, og sje þvf vaíafje, hvaðan sje eða hver eigi«. Það munu þó allir hafa sjeð, sem hötðu augun opin þegar þeir lásu út- útskýringuna, að söfnuðurinn á Sjón- arhæð var skrifaður undir, eða skyldi mönnum hjer vera ókunnugt um, hverj- ir eru í söfnuðinum, við höfum þó ekki farið í launkofa með það. Eða líklega veit þó O. B. hverjir eru í söfnuðin- um, þar sem hann f hálft annað ár hefir setið á samkomum með okkur, sem haldnar hafa verið bæði á virkum og helgum dögum, og hafi hann nú ekki lekið eltir því, eftir allan þenna tfma, hverjir vóru í söínuðinum, þá verðum við að álíta hann eftirtektalít- inn mann, og er ekki að furða, þó samkomurækni hans bæri lítinn á- vöxt. — Ennfremur segir O. B., að »Gook hafi láiið nýa söfnuðin gela sjer trausts- yfirlýsingu«, v!ð mótmælum því, að hann hafi látið okkur gera það. Okk- ur var fyllilega Ijóst hvað við vórum að gera, og gerðum það með góðri samvisku, að votta það, að við hjeld- um sömu stefnu og áður, og vildum af fremsta megni fylgja boðum Jesú Krists og postula hans, sem er að finna í Nýja Testamentinu. O. B. segir það »gjörómögulegt, að nokkur maður með fullu viti og sjáffstæðri skoðun á, hvað hann er að gera, geti með góðri samvisku skrifað undir útskýringuna, til þess þurfi safn- aðar meðlimir sjerhver og allir, að hafa borið hvert kenningarorð trúboð- ans, bæði fyrir og eftir 7. september, nákvæmlega saman við alt Nýja Testa- menti*. — þessu ætlum við ekki að svara öðru en því, að Oddur hfir aldrei neitað því, meðsn hann var með okk- ur, að kenning Mr. Gooks væri sam- kvæm Nýja Testamentinu, en við höf- um vitnað og vitnum enn, að kenn- ingin er sú sama síðan, enda munu þeir, sem komið hafa á samkomur, hafa heyrt það, að kenuingin er sú sama. Þá fer O. B. með þau ábyrgðar- miklu orð, »að safnaðaröldungurinn Arthur Gook hafi þarna hlaupið í gön- ur með sjálfan sig, og alla halarófuna í blindni á eítir sjer í glötunina«. Við þökkum Guði fyrir, að svo er ekki. Það er ekki Oddur Björnsson, sem dæmir á þeim mikla degi, því Faðir- inn hefir falið Syninum á hendur allan dóm Jóh. 5. 22. Þá verður Oddur Björnsson ásamt öðrum, að standa reikningsskap af sínum orðum og gerð- um. Róm. 14. 12. Hvað því við víkur, að »trúboðinn hafi bannaó nýja söfnuðinum, að hafa nokkurt samfjelag við, eða jafnvel tala við gamla söfnuðinn«, þá eru þessi um- mæli ein aí hinum mörgu rakalausu ósannmdum, sem grein O. B.. er full af. —Eii nig neitum við því, að »Gook hafi gert andlegan þrældóm, að inn- tökuskilyrði í söfnuð sinn«. — Sömu- leiðis leyfir O. B. sjer, að fara með þau stórkostÞgu ósannindi, sem hann hefir hlotið að rita á móti betri vit- und, og sem samviska hans áklagar hann fyrir, ef hún annars er vakandi, »að í fjármálum safnaðarins, sje Gook sömu praktisku trúar, og safnaðar öld- ungurinn Mormona f Utha, að sam- kvæmt Guðs orði í Nýja Testament- inu, beri hvjerum safnaðarlim að leggja, — svona til að byrja með, — tíunda hluta af andvirði aleigu sinnar í föstu og fríðu í Guðskistuna á Sjónarhæð, og svo þurfi safnaðarlimirnir árlega, aðeins að leggja í sömu hirslu Vio hlutann af öllu því, sem þeim áskotn- ast«. Þessu mótmælum við algerlega, með því, að það hefir aldrei verið gert að skyldu, að sjerhver safnaðarlimur legði neina sjerstaka upphæð til. Hitt er annað mál, að hver safnaðarlimur er frjáls, að gefa eftir því, sem hann hefir löngun til. O B. spyr: »hvort söfnuðurinn kalli það bróðurlega samúð, að neita að taka í hendina á trúarsystkinum sínum, þeg- ar þau kveðja, að stökkva út úr sam- komusalnum til þess, að komast hjá að biðja undir sama þaki, og að gera uppreisn á bænasamkomu (sem hann kallar), til þess að neita þeim um sambæn«. — Við höfum ekki neitað neinum trúar- systkinum okkar um samfjelag, nema þeim, sem haldið hafa því stíft fram, að sumir meðlimir safnaðarins væru svikarar og færu með lygi. Þessvegna vildum við ekki hræsna með þeim, því öll hræsni er bönnuð kristnum mönnum. Annars er ýmsu enn ósvarað í þéss- Fryst dilkakiöt verður selt úr íshúsi Tuiiniusar dagana 15., 18., 22. og 29. þ. m. kl. 12-^2. Verð 1.12 kr. kílóið. Bjargráðanefndin.x

x

Íslendingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingur
https://timarit.is/publication/675

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.