Íslendingur

Tölublað

Íslendingur - 09.04.1937, Blaðsíða 1

Íslendingur - 09.04.1937, Blaðsíða 1
LENDINGU Ritstjóri: Sig. Ein. Hlíðar. — Sími 67. Afgreiðslum.: Lárus Thorarensen, Strandg. 39. XXIII. árgangur.l Akureyri, 9. Apríl 1937. | 14. tölubl. Um hvað er bar- istoáhvertstefnir hvíli nú á hverju baki landsmanna. Prátt fyrir öll kosningaloforð Jafn- aðarmanna um gull og græna skóga, hefir atvinnuleysi aukist f landinu síðan að þeir komust til valda, — Prátt fyrir alla skipulagn* ingu stjórnarílokkanna virðist af- komumöguleikar þegnanna lítið batna- — Úrræðaleysi og vonleysi eru höfuðeinkennin á daglegu lát- bragði fólksins. En það er fyrir- boði þess, að skammt muni að bfða, að það kasti sér í faðm kommúnismans, eða sú hefir raun- in orðið á með öðrum þjóðum. — Ef ekki verður viðnám veitt af lífs og sálarkröftum, þá verður þjóð- inni steypt fram af þeim skugga- björgum, sem hún nú er stödd á, alla leið fram fyrir svörtuloft, þar sem auðn og myrkur ríkja. Ef Sjálfstæðisflokkurinn og stefna hans er ekki megnug að breyta hinu ömurlega ástandi í bætt og Kennaraemliættið í guð- fræði vlð HáskóUnn. Stra Bjövn Magnússon, sóknar- '-p^estur aö Borg á Mýrum, er settur docent við guöfræðideild Háskólans frá 1, aprtl þ. á þar til öðru vísi kann aö verða ákveðið. Um kennarastöðu þessa var fyrir skemmstu keppt, eins og menn sjáll- sagt rekur minni til, og varð síra Björn hlutskarpastur. Var almennt álitið og enda talið víst, að embætti þetta væri ætlað síra Sigurði Einars- syni, En margt fer öðru vísi, en ætlað er, ; betra horf, þá eru sízt aðrir flokkar hér á landi Ifklegir til þeirra hluta. í þeirri trú og von fylkjum vér oss undir merki Sjálfstæðisflokks- ins, þess flokksins, sem öðrum fremur er treystandi til að geyma fjöregg íslenzku þjóðarinnar og fyrra það grandi. Nokkur orð um samstarf Síldarút- vegsnetndarossíldarframleiðenda í því moldviðri íslenzkra stjórn- má!a, sem menn daglega verða varir við á einn eður annan hátt, eru eiginlega allt of fáir, sem gera sér glögga grein fyrir, hvað sé að gerast. Menn verða þess áþreifan- lega varir, að í stjórnmálum eru menn allt anriað en á eitt sáttir. Pað er ríkt í eðli íslendingsins, að þykjast bera gott skyn á alla skap- aða hluti og þá ekki hvað sízt á stjórnmál. — Allir tala og álykta í þeim efnum alvag eins og stjórn- málahæfileikar séu þeim í merg runnir eða í blóð bornir. Reynslan sannar þetta að því leyti til, að hér á landi eru áreiðanlega, frekar en í nokkru öðru Iandi, stór-hópar manna áilega að fást við hin tor- veldustu viðfangsefni sljórnmálanna, án þess að hafa þar frekar öðrum neit! til brunns að bera. Vér eigum sem sagt of marga stjórnmálamenn að nafni til, en of fáa kunnáttu- eða vitmenn á því sviði. Sundrung og flokkadrættir hafa alltaf legið hér f landi, frá því fyrsta að sögur hófust og fram á þenna dag. Til forystu hafa margir þótzt vera kallaðir, en fæstir hafa verið góðum foringjahæfileikum gæddir. Svona hefir þetta lengst af verið og svona er það í raun- inni ennþá. Um hvað er nú barist? í jafn litlu þjóðfélagi sem voru, er alltaf hætta á, að dægurmál og eiginhagsmunarnál slétta og ein- staklinga skyggi á stefnumálin og villi mönnum sýn, að minnsta kosti í bili. En hver eru þá stefnu- málin, munu margir spyrja. í rauninni eru aðalstefnurnar að- eins tvær. Annarsvegar eru þeir, sem viðurkenna núverandi stjórn- skipulag og vilja vinna að alhliða umbótastarfsemi á grundvelli stjóm- skipunarlaga lar.dsins. En hinsvegar eru aðrir, sem vinna að því með odd og egg að kollvarpa núverandi skipulagi, og telja það með öllu óhafandi, bæði úrelt og ómögulegt. En í þess stað vilja þeir byggja upp á rústum þess nýtt þjóðskipu- lag á ssmeignarhugmynd Karls Marx. Milli þessara megin-stefna skiptast. menn svo í flokka, er starfa með mismunandi viðhorf fyrir augum. Aðiir stefna til hægri, hinir til vinstri. Mægri flokkarnir viðuikenna fram- tak einstaklingsins og vinna að því, að hver einstaklingur fái að njóta sín og sinna hæfileika innan þeirra, laga, sem þjóðin setur sér. Frjáls- ræði einstaklingsins til orða og at- hafna hyggja þeir, að sé heilbrigð- asta undirstaðan til viðhalds og viðreisnar þjóðfélagsins. Kemur sú skoðun heim og saman við ummæli, er einn helzti stjórnvitring- ur heimsins hefir nýlega látið sér um munn fara. Lét hann svo um mæft, að engar verulegar eða var- anlegar framfarir væru mögulegar, nema að framtak einstaklingsins fái að njóta sín og, að að því sé hlúð. — Vinstri flokkarnir sumir hverjir viðurkenna að vísu einstaklings- framtakið, en spyrna þó fótum við eða gera aitt til, að það fái ekki að njóta sín. Aðrir vinna beint á móti því og reyna á allan hátt með höftum og hömlum og hverskyns reglum og lagasetningu að hefta persónulegt athafnafrelsi einstaki- inganna, en í þess stað reyna að koma á opinberum rekstri í hverriat- vinnugrein. Pannig hyggja þeir, að þjóðinni muni bezt verða borg- ið. Hitt mun þó sanni nær, að með þeirri stefnu og með þeim vinnubrögðum, sem þar eru þekkt, muni brátt síga á ógæfuhlið. — Undir handleiðslu vinstri flokkanna síðari árin er nú svo komið, að þjóðin fær varla risið undir skatta- byrðunum og öðrum álögum, Ríkis- skuldirnar aukast ört með hverju ári, svo að nú er fullyrt, að 1000 kr. skuldabaggi við önnur lönd KRISTÍN SÆMUND8 trúboði, sem þekkt er fyrir starf sitt meðal fanga í Reykjavfk, dvelur nú um tíma hér í bæ.ium og hefir kiisti- legar samkomur og fyrirlestra um fangatrúboðið. Fyrsta samkoman verður á sunnudaginn 11. þ. m kl. 5 e. h. í Verzlunarmannahúsinu, Allir velkomnir á samkomuna. Ég heíi verið að velta þvl fyrir mér hvernig rnenn þeir, er Síldar- útvegsnefnd skipa, frarnkvæmi trún- aðarstörf þau, er þeim hafa verið falin af mönnum, er kosið hafa þá í nefndina, og eftir slíka athugun finnst mér, að þeir hafi unnið til þess að fá nokkrar athugasemdir, þó aö margt haíi þeir reynt að lag- færa frá því sem áður var, Samt hafa orðið nokkur mistök á síldar- sölunni. — Pá hefir aldrei1 verið boðað til aðalfundar, þar sem síld- areigendur gætu átt kost á að sjá reikningsskil eða ræða áhugamál sín við nefndina, og í þriðja lagi fást sjaldan eða aldrei nein skýr svör hjá hverjum einstökum nefnd- armanni við þvf, sem spurt er að, svo sem söltun, söluhorfum eða söluverði. Svörin eru vanalega þessi: »Get ekki sagt neitt ákveðið að svo stöddu«. Þetta er mín reynsla, en má vera, að aðrir hafi betri sögu aö segja, en bagalegt er þetta ásamt lltiru, að mínum dómi. Nú slcal ég gera grein fyrir mínu áliti á störfum nokkurs hluta nefnd- arinnar. Það hefir verið svo, aö neíndin hefir ákveðið hvenær söltun skuli hefjast, og þá um leið ákveð- ur hún, hve margar tunnur megi salta af hverju skipi, en til hvaða lands síldin eigi að fara fær enginn eða fáir að vita, fyr en útskipun fer fram. — Afleiðing verður oft sú, að hending ein ræður, hvort síldin fellur í geð manni þeim, sem ætlar að kaupa, því síldarmarkaðslöndin vilja ekki öll sömu meðferð síldar, en ef hver söltunarstöð fengi aö vita til hvaða lands síld sú, er hún verkar ætti að fara, þá mundi minni ósætti og þref koma upp á milli kaupenda og seljenda, við móttöku síldarinnar, en átt hefir sér stað. Ég, sera þessar línur rita, hefi slæma sögu að segja frá sfðasta sumri, og finnst mér rétt að segja hana eins og hún varð til Síðastliðið sumai komu tveir kaupendur á söitunarstöð þá, sem verkaði fjrrir mig, til þess aö taka á móti 334 tunnum Matjessíld. Eftir að hafa skoðað liæfilega margar tunnur og aðallega fundið að því að tunnurnar væru ekki nógu »stramrapakkaðar«, en samkomulag fengiö um að bætt yrði á tunnurnar eftir því sem þær gáfu »prufu« fyrir, var »partíinu« velt úr húsi á bryggju til ápökkunar, því síldin átti að fara næsta dag. En svo, þegar öllum fyrirskipunum þessara manna hafði verið hlýtt, neituðu þeir að taka sfldina og töldu hana ekki fyrir Éýzkalandsmarkað. Öll þessi vinna og óþægindi, sem af þessu leiddi hlýtur þá að vera því að kenna, að síldin verður að meðhöndlast öðru- vísi til Þýzkalands en til dæmis til Ameríku, en þangað fór þessi um- rædda síld, og móttakandi hennar lýsti því yfir, að allt umrætt »parti« væri fyrstaflokks vara, enda var síldin svo stór og feit, að í tunnuna fóru aðeins 250 —260 st. Allt þetta bendir til þess, að tilviljun ein hafi ráðið því, að umrætt »partic var prima til Ameríku en óhæft til Þýzkalands- markaðs, því að eins og áður er sagt vissi söltunarstöðin ekkert um það í byrjun söltunar, hvert síldin yrði seld. Þá kem ég að verðinu fyrir um- ræddar 334 tunnur að viðbættum 77—J—411 tn. sem til Ameríku fóru frá þessari söltunarstöð. Verðið fob

x

Íslendingur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Íslendingur
https://timarit.is/publication/675

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.