Íslendingur - 13.07.1955, Síða 7

Miðvikudagur 13. júlí 1955
ÍSLENDINGUR
7
Crépenylonhanzkar Kiiíft lóroft Saumlausir Poplin
Nylonhanzkar nVIU ICÍCJ1 nylonsokkar rykfrakkar
Perlonhanzkar tvíbreitt. Perlonsokkar kvenna,
Bómullarhanzkar Verð f:á kr. 23,00. Aðeins kr. 12,99 metrinn. Nylonsokkar með samlitum saum. nýkomnir.
Brann«-vprzlun Braun«-vorzlun. Brauns-verzlun. Brauns-verzlun.
Margs konar taubútar.
Mjög ódýrir.
Brauns-verzlun.
Bltasala

lerðatöskur
margar stærðlr.
Vöruhúsið h.f.
Tekatlar
3 stærðir.
Vöruhúsið h.f.
EPLASÝRÓP
nýkomið,
lækkað verð.
Vöruhúsið h.f.
RÚSÍNUR
með eteinum
og án.
Vöruhúsið li.f.
Hvítlauksbelgir
Þaratöflur
Jurtakraftur
Þurrger.
Vöruhúsið li.f.
Eldurinn stráði flöktandi bjarma yfir ásjónur þeirra. Þetta voru
Osló greifi, S'ambul og einn hinna tryggustu, sem enn hafði ekki
svikið Nihlislaforingjann.
— Misheppnað, sagði Osló greifi, •— bölvuð óheppni, hábölvuð.
Þegar furstinn fréttir þetta, verður hann gætinn, og Lemberg, cem
ég iðrast nú eflir að hafa ekki sko'ið, er vís til að segja honum, að
hann hafi hitt okkur við trjástofninn. Það var heppni að við vorum
honum óþekkjanlegir, af því við s'óðum undir trjánum, meðan
hann staðnæmdist í tunglskininu. Fjandinn hirði þetta strákfífl,
sem settist á trjástofninn.
— Og hvað ætlið þér nú að gera, Osló greifi? spurði Stambul.
Osló greifi þagði og starði inn í móglæðurnar.
— Við erum kannske ekki óhultir hér, sagði maðurinn, cem
hingað til hafði þagað.
Osló greifi leit til hans með fyrirlitningu.
— Þú þarft ekki að vera hræddur, sagði hann. — Hingað kem-
ur enginn né þorir að koma.
— Þorir? spurði maðurinn.
— Ég er fæddur hérna í byggðinni, sagði Osló greifi. — Skammt
héðan stendur höll, — höllin mín. Nú er hún seld og orðin eign ó-
kunnugs manns, en ég þekki sögu þessa torfkofa. Fyrir mörguin ár-
um bjó hér böðull héraðsins, en verk hans var að skipta hnúta-
svipuhöggum og kaðalspottum milli manna, sem ýmist höfðu verð-
skuldað slíka hluti eða ekki. Þegar hann loks dó, á aldur við Metú-
salem, fullyrti fólkið í sveitinni, að hann gengi aftur. Menn þóttust
hafa séð hann s'.anda úti fyrir kofanum á tunglskinsbjörtum nótt-
um og veifa hnútasvipunni. Til þess að binda endi á þetta kerlinga-
þvaður var gamli kofinn rifinn niður, en nokkrir Tatarar á flæk-
ingi byggðu þenna í staðinn. En því er svo farið með hjátrúna eins
og lygina, að hún er lífseig, og enn þann dag í dag þorir enginn að
nálgast kofann. Við erum áreiðanlega óhultir hér í draugakofanum.
— En eigum við þá að vera hér framvegis? spurði maðurinn.
— Ef þér leiðist lífið, þá skaltu fara eins og hinir, svaraði Osló
greifi og bætti við í gremjutón:
— Mér myndi ekki koma á óvart, þótt þið yfirgæfuð mig báðir
eins og hinir úr bræðralaginu. Hinir, sem í hvorugan fótinn þorðu
að stíga fyrir Sjakalnum og hyski hans. Ég veit, að ég er einstæð-
ingur. Ég treys’i engum framar, og er að því leyti ásáttur með,
hvort ég lifi eða dey, en fyrst vil ég tryggja mér hefnd. Sarkas
fursti og Ivan Disna skulu deyja, og Irene skal ég fá, annaðhvort
með illu eða góðu. Það er ófrávíkjanlegt iakmark mitt.
Hann þagnaði og kveikti sér í vindlingi.
— Hm. Þú spyrð, hve lengi við eigum að dvelja í draugakof-
anum, liélt hann áfram. — Ég býst við það verði nokkrir dagar.
Það er sök þessarar déskotans vítisvélar, er sprakk á menn furstans
í s'að furstans sjálfs. Bölv.uð óheppni. Við erum því neyddir til að
haIdai.okkur leyndum- Annars var gott, að við fengum að vita, að
Lemberg er í heimsókn hjá furstanum. v :
Stambul og hinn maðurinn kinkuðu kolli.
— Auðvitað væri bezt að safna bræðrunum saman á ný, 6agði
Osló greifi. — Ennþá eru margir í Innsiglaða bandalaginu, sem
þyrstir í hefnd og mundu aflur vilja ganga mér á hönd. Það er því
hugsanleg% að ég fari aftur til Pétursborgar, og að Innsiglaða
bandalagið r.'si upp á ný, þegar mér hefir tekizt að ná Sarkas fursta
og konu hans, — minni konu, á mitt vald.
— í Pétursborg vorum við allir miklu öruggari, sagði Stambul.
— Það er líka í Pétursborg, sem bardaginn, — hinn mikli bar-
dagi, mun fara fram, svaraði Osló greifi. — En ég verð ekki lengur
hinn skelfilegi Nihil.staforingi, meðan Irene er ekki á mínu valdi.
Dag eftir dag tærist ég upp af ást til hennar. Ég finn, að ég er van-
máttugur og viljalaus, meðan hún er ekki nálæg. Nái ég henni á
vald mitt, verð ég aftur hinn ósigrandi ógnvaldur, „rauði greifinn“.
En hugsunin um, að Irene skuli s'.öðugt vera þeim manni gefin, eem
rænt hefir hjarta hennar frá mér, gerir mig áhugalausan og slævir
skapfestu mína og það helga takmark, sem ég hef se't mér, að frelsa
Rússland undan keisaraokinu.
Hann þagnaði og starði dreym’nn inn í glæðurnar.
— Ennþá töpuð orrusta, tautaði hann fyrir munni sér, — ennþá
óheppni. Ég verð að hætta mér til hallarinnar á morgun. Ég má til
að sjá hana.
— Gerið það ekki, Osló greifi, sagði S'ambul alvarlegur. — Lem-
berg er þar, og vel getur verið, að þér þekkist, þótt þér dulbúið yð-
ur vel.
— Ég verð að sjá hana, Stambul, hélt hann áfram. — Ég er veik-
I ur af þrá eítir henni.
— Hvernig ætlið þér að dulbúa yður, Osló greifi? spurði Stam-
bul.
— Það eru margar aðferðir við að gabba refi, svaraði hann. •—
Fa'askápurinn minn er í ágætu lagi, og ekki veit ég, hvað er að
hræðast.
Hann hló og benti á stóra ferðatösku, sem stóð í einu liorni kof-
ans. í henni var allt sem hann þurfti til að leika hin margvíslegustu
hlufverk.
Litlu síðar varð dimmt í kofanum. Eldurinn var kulnaður, og
djúpur andardráttur gaf til kynna, að mennirnir svæfu. Stambul
og félagi hans sváfu djúpum svefni við úlbrunninn eldinn. Aðeins
Osló greifi var vakandi. Hann sat og s'arði út í myrkrið.
— Já, mælti liann við sjálfan sig. — Já, á morgun hætti ég á til-
raunina. Ég fer einn. Komi svo það, sem koma vill.
Hann fleygði sér útaf á gólfið og breiddi kápu yfir sig. Fljótlega
var hann einnig sofnaður. Það ríkti friður og kyrrð í torfkofa Osló
greifa og höll Sarkas fursia. Aðeins refurinn var á veiðum í skóg-
inum.
KONURÁNIÐ.
Að áliðnum næsta degi var maður á ferð eftir veginum til hallar-
innar. Hann var klæddur hálfsíðum frakka, rússneskum hástígvél-
um og með alpahúfu á höfði. Andlit hans var fölt og magurt og um-
lukt hrokknu alskeggi, sem jók á fölva andlitsins. í annarri hendi
bar liann gildan slaf, er hann studdist við, en í hinni ferðatösku.
Þegar hann kom upp á hálsinn og sá til hallarinnar, staðnæmdist
hann, og þjáningarviprur liðu yfir magurt andlitið.
XX X
NRNKIN
KHftKI
Raddir kvenna
Framhald af 4. síðu.
49 ára fæddust hlu'.fallslega þre-
falt fleiri vanheil börn en fyrir
þrí'ugsaldur. Dr. Murphy telur
þetta mjög eðlilegt, þar sem lík-
amshnignun sé samfara því, að
árin færast yfir og að þessara
hnignunaráhrifa gæti þegar að
þeim tímamótum er komið, að
konur fara úr barneign.
Annar læknir, enskur, sem ráð-
stefnuna sa', dr..L. S. Penrose frá
University College, London, benti
á, að tvö af hverjum fimm fávita-
börnum séu geiin af konum, sem
náð hafa fertugs aldri, en cftir
brí'ugs aldur tvöfaldast áhættan
að vanlieil börn fæðist á hverjum
fimm árum, og eftir 45 ára aldur
sé tala vanheilla barna 2.5 af
bundraði fæðinga.
Rannsóknir á músum hafa leitt
í ljós, að músum, er seinast fæð-
.st, er hæt'ara við að fá krabba-
mein en þeim, sem fyrst fæðast.
Rannsóknir á jurtum benda til
hins sama.
(Lögberg.)
VEÐURBLÍÐA
hefir verið með einsdæmum norð-
an og austanlands undanfarna 10
daga, lengstaf sunnanátt og sól-
skin og 14—20 stiga hiti. Hitatíð
þessi kom að afs.öðnum hlýjum
regndögum, og hefir því sprettu-
tíð verið með ágætum, og taða
þornað jafnóðum og hún var
slegm. Er þet'a óvenju góð hey-
skapartíð á þessum tíma ársins
um norður- og norðausturhluta
landsins.
■ Sunnan- og vestanlands hefir
'iins vegar verið votviðra- og
stormasamt og kaldara en norð-
an- og austanlands.
KVEN-ARMBANDSÚR
tapaðist nýlega. Vinsamlegast
skilist gegn fundarlaunum á
afgreiðslu blaðsins.