Íslendingur - 08.10.1980, Blaðsíða 4

Hvítasunnu-
hreyfingin
gefur út bækur
JONNI eftir Joni Eareckson.
í þessari bók segir höfundur-
inn frá slysi, sem hún varð fyrir,
aðeins sautján ára gömul. Hún
hálsbrotnaði og lamaðist frá
hálsi og niður úr.
Joni segir frá vonbrigðum,
depurðinni og baráttunni sem
hún fékk að reyna. Hún lýsir
sjúkrahússvistinni, endurhæf-
ingastöðum og stofnunum frá
sjónarhóli sjúklingsins. Hún
segir frá viðbrögðum félaga
sinna og lýsir því hvernig það er
að svipast út úr hringiðu
æskuáranna.
í þessum erfiðu kringum-
stæðum reyndi Joni hjálpandi
mátt trúarinnar á Guð og hún
lýsir því hvernig trúin veitti
henni nýjan lífsþrótt og lífs- ,
vilja.
Joni Eareckson er nú þekktur
munnmálari og fyrirlesari í
Bandaríkjunum. Hún hefur
hjálpað fjölmörgum, sem átt
hafa bágt í lífinu, til að sjá
framtíðina bjartari augum.
Lækning lögreglumannsins eftir
Kathrynu Kuhlman.
Kathryn Kuhlman var mjög
þekkt fyrir stórkostlega þjón-
ustu, sem hún átti fyrir Guðs
náð. Hún hélt stórsamkomui
víða um lönd og einkum í
Bandaríkjunum. Lækninga-
kraftaverk og náðargjafir Heil-
ags Anda einkenndu mjög þess-
ar samkomur.
í þessari bók segir lögreglu-
maðurinn John LeVrier frá því
hvernig hann, helsjúkur af
krabbameini, fór á samkomu
Kathrynar Kuhlman og lækn-
aðist.
Vegur frelsisins eftir Frank
Mangs.
Sænsk-finnski kennimaður-
inn Frank Mangs er án efa einn
áhrifamesti boðberi Krists, sem
starfað hefur á Norðurlöndum
síðustu áratugi.
í þessari bók útskýrir hann
„Veg frelsisins" en hann innifel-
ur friðþægingu syndanna og
eilíft líf.
Bók þessi er endurútgefin,
eftir að hafa verið ófáanleg um
árabil. Bækurnar fást hér á
Akureyri í Oddeyrargötu 11.
Um
starfsemi
Lionsklúbbs
Akureyrar
f samræmi við tilgang og
hlutverk Lionshreyfingarinn
ar hefur klúbburinn látið
flest í samfélagi sínu til sín
taka nema stjórnmál. Eink-
um hefur starf hans beinstað
líknar- og heilbrigðismálum
og hvers konar stuðningi við
þá, sem helst standa höllum
fæti í mannlegu samfélagi.
Meðal þeirra aðilja, sem
stuðnings hafa notið má
nefna Ekknasjóð, Barna-
verndarnefnd, Sumarbúðir
Þjóðkirkjunnar, Krabba-
meinsfélagið, Rauða kross-
inn, Styrktarfélag vangef-
inna, Kristneshæli og Fjórð-
ungssjúkrahúsið á Akureyri.
Einkum hefur kröftunum
verið beitt til þess að sinna
þörfum vangefinna á vist-
heimilinu Sólborg. Ár eftir
ár hafa klúbbfélagar aflað
fjár til þessa með margs
konar sjálfboðavinnu og
með því að leita til almenn-
ings, oftast með blóm til
sölu, en einnig með skemmt-
anahaldi eins og því sem nú
er í boði. Vinsælast meðal
fólks er vafalaust blóma-
salan á konudaginn. En
bingókvöftiin hafa líka verið
vel sótt og ekki síður þær
samkomur sem hafa verið
haldnar síðari hluta helgar-
daga.
Ástæðan til að þakka
Akureyringum hversu vel
þeir hafa tekið fjáröflunar-
aðferðum Lionsmanna, enda
hafa þeir verið áhugasamir
um þau líknarmál, . sem
klúbburinn hefur einkum
viljað leggja lið. Vonum við
að svo verði enn.
Síðastliðið starfsár var
meginviðfangsefnið eins og
áður efling Sólborgar. Einn-
ig var Sjálfsbjörg, félagi
fatlaðra og lamaðra, veittur
styrkur, Flugbjörgunarsveit-
inni, og miklu fé var safnað
fyrir Rauðu fjöðrina til hjálp
ar blindum.
Um leið og við þökkum
Akureyringum veittan stuðn
ing við allt þetta, hvetjum við
þá til þess að koma enn til
liðs við okkur sunnudag-
inn 12. okt. því þá er fyrir-
hugað fjölskyldubingó.
Lionsklúbbur Akureyrar.
Lesendur leggja orð í belg
Yfirskyggð erfðavé
Menning þjóðanna á sér oftast
djúpar rætur í forsögu þeirra.
Arfleifð flestra Evrópuþjóða er
rismikil og öllum til sýnis,
stórfengleg og fögur í mann-
virkjum þeim sem staðist hafa
þann brjálaða berserksgang sem
grípur um sig meðal þeirra öðru
hvoru og enn vofir yfir. Alla
eiga nærþjóðir okkar líka ríku-
legar bókmenntir og aðrar
listaerfðir. öllu er vel viðhaldið.
Við íslendingar, jafngamlir eða
eldri flestum nágrönnum okkar
sem menningar- og þjóðarheild,
eigum ekkert, ekki eitt einasta
mannvirki sem talist getur, úr
fortíðinni, fyrirutan öxarárfoss
og nokkur illa hlaðin grjóthörg,
illa haldin flest. Mannvirki
fortíðar eigum við engin. Engar
foldgnáar dómkirkjur, hallir,
kastalar eða musteri, brýr eða
furðuverk nein. Hinsvegar er
sagnmenning okkar hlaðin ger-
semum, listaverkum náttúr-
unnar og Iisteðli þjóðarinnar
hefur gætt sínum lífsanda og
gert að lífrænum minnismerkj-
4 - ÍSLENDINGUR
um komnum og ókomnum
kynslóðum tilyndisauka. Munu
þau afsprengi náttúruafla og
þjóðarsálar vara meðan þau eru
ekki sködduð af mannahönd-
um. Því máekkisprengjadverg-
hamra okkar og álfakirkjur til
að rýma fyrir vegum og því
síður ýmsu tildri sammtíðar,
nema lífsneyð beri til. Ekki má
farga undrum og örnefnum
þjóðarsögunnar og vistmenn-
ingar okkar fyrir tittlingaskít
tíðarhagsmuna. Það er að
ófrægja og niðurníða verðmæti
og æru formæðra okkar og
-feðra, niðurlægja okkur sjálf,
uppræta menningu okkar.
Sál þjóðarinnar er ekki til
sölu. Væri svo hefði hún enga
sál, engin gild verðmæti, í
augum afkomenda sinna, enga
réttlætingu tilveru sinnar. Saga
okkar, þjóðsögur og munnmæli
geyma í örnefnabundnu gerfi
sínu erfðaminjar okkar og flest-
ar fornleifar.
Helguvík, Hólmsberg, Stakks
gnípa og Stakkur, Rosmhvala-
nes og Stakksfjörður geyma
þrjár sagnir úr Þjóðsögum Jóns
Árnasonar fyrra bindi bls. 83-
88, er segja allar frá nafngift
Faxaflóa, Reykjaness og Hval-
fjarðar, og undirstrika um leið
eðli og náttúru þessa sjávar-
háska- og sjósóknarsvæðis.
„STAKKURINN“ sprakk af
berginu þar sem FAXI spyrnti
við, er hann stakk sér í sjóinn,
sturlaður sem HROSSHVEL-
IÐ mannskæða.
Þessir staðir eru allir helg hof
þjóðmenningarinnar. Þá má
ekki skadda eða yfirskyggja
með neinu nútíma hrófatildri,
síst barbaríi sem olíugeymum
og geymslugímöldum afla ber-
sekjaæðis og véspjalla. Hvað
sem öðrum viðhorfum viðkem-
ur, sem fjölmörg eru til vernd-
unar en engin gild á móti, þá er
þetta mest. Staðbundinn hagn-
aður kemur ekki til álita. Hér
eru heilög vé okkar erfða.
Björn Jónsson, læknir,
Swan River, Manitoba.
Myndlist
Tvær
sýningar
Gallery Háhóll
Sýning Septem hópsins í Gall-
ery Háhól olli mér að ýmsu leyti
vonbrigðum. Það er ekki óeðli-
legt að þegar listamenn á borð
við þá sem þar sýndu verk sín að
maður eigi von á verulegum
„trakteringum" en þótt hressi-
legur blær væri að ýmsu leyti
yfir sýningunni þótti mér hún
um fátt átakamikil.
Valtýr Pétursson hefur nú
aftur snúið sér að landslagi og
uppstillingum og verður undir-
ritaður að játa að landslags-
myndir Valtýs höfðuðu ekki til
hans.
Kristján Davíðsson hefur
löngum haft nokkra sérstöðu
innan íslendkra listamanna og
verið manna djarfastur við að
láta gamminn geysa, skapheitur
og óstýrilátur á stundum.
Myndir hans á þessari sýningu
hafa á sér sterklegt svipmót
hans en eru þó fjarri því að vera
til jafns við það besta sem frá
listamanninum hefur komið.
Guðmunda Andrésdóttir leit-
ar nú fyrir sér með öðrum hætti
en þegar ég síðast sá verk
hennar og vinnur nú í skærum,
hreinum litum í kringum sama
stefið í öllum myndunum.
Myndirnar eru hressilegar og
gott vitni sífelldrar leitar Guð-
mundu að nýjum tjáningarform
um og dirfsku hennar að hverfa
frá öruggri fótfestu og leita
nýrra leiða sem er raunar meira
en sagt verur um þann snjalla
listamann Þorvald Skúlason,
sem virðist helst til fastur orðinn
í ákveðnum formum og lætur
greinilega ekki á sig fá þótt jaðri
við sífellda endurtekningu og
kann raunar að vera dyggð, en
jaðrar þó einnig við átakaleysi.
Jóhannes Jóhannesson finnst
mér koma jafnbestur fram á
sýningunni. Myndir hans eru
yfirvegaðar og vinnubrögð öll
með skemmtilegum hætti.
Að lokum skal þrátt fyrir allt
þakkað fyrir sýninguna. Hún
var þó altént til þess fallin að
hrista ofurlítið upp í hugum
fólks enda gjörólík því sem að
undanförnu hefur verið til sýnis
í sölum Háhóls og veitti ekki af
að fjölbreytnin yrði meiri.
Listhúsið
Sýmng Moy Keightley í List-
húsinu á fátt sameiginlegt með
sýningu fimm-menninganna í
Háhól. Moy Keightley sem er
bresk listakona sýnir þar 60
vatnslitamyndir og sækir efni í
þær allar í íslenskt landslag og
náttúru. Hún hefur áður sýnt
íslandsmyndir sínar og þá í
London.
Myndir Keightley, sem allar
eru litlar, sumar nánast frímerki
að stærð, bera þess vott að hér
fer listamaður sem kann sitt fag.
Vatnsliturinn nýtur sín mjög vel
í verkum og menningarleg ögun
er aðal myndgerðarinnar og það
jafnvel svo að mönnum kann að
virðast sýningin átakalítil og
hvert verkið öðru líkt. Það er
hins vegar full ástæða til að
hvetja fólk til að leggja leið sýna
í Listhúsið og kynnast landinu
eins og það kemur fram ,í
myndum Moy Keightley.
Mér leyfist ef til vill að finna
ofurlítið að upphengingu á
myndunum og ekki verður séð
hvaða tilgangi það á að þjóna að
hengja vond málverk af allt
öðru sauðahúsi upp í salnum
við hlið þessara viðkvæmu
verka.
Kr. G. Jóh.
Unga fólkið
bjartsýnt
Ég las nýlega smá klausu í
„fslendingi“ þar sem sagt varað
allir kvörtuðu. Jú, það kvarta
margir en ekki allir, og langar
mig að fara þar um nokkrum
orðum.
Ég á þar við unga fólkið, það
sem við eldri nefnum svo, fólkið
sem er að stofna til heimilis-
halds.
Ég hef verið vitni að því
hversu þetta fólk leggur mikið á
sig við að koma sér upp eigin
húsnæði til íbúðar. Þar eru
mörg afrek unnin og það ári um-
kvartana, þegar ungu hjónin
leggjast á eitt við að búa sér
heimili. Ég hef undrast þrek
þeirra og samheldni, sem er til
fyrirmyndar. Þetta unga afreks-
fólk á það vissulega skilið að fá
að búa óáreitt í eigin húsi sem
það er oft neytt til að flytja í
ófrágengið svo ekki sé meira
sagt. En það kvartar ekki, og
þegar það er tekið tali er oftast
viðkvæðið: O, þetta kemur
smám saman, við erum ánægð
að vera komin í eigið hús.
Og bjartsýni þess er augljós
þrátt fyrir þröngan kost, og þó
dýrtíðin hafi leikið það hart, og
þessi stritvinna þeirra við eigið
hús hafi ekki farið varhluta af
skattaálagi, eða hin háu fast-
eignagjöld að ógleymdu vaxta-
okrinu sé ærið umkvörtunar-
efni þá lítur það björtum augum
til framtíðarinnar í von um betri
tíma.
Ég óska þessum ungmenn-
um til hamingju, og virði fyrir
mér nýju bæjarhverfin sem bera
vitni um afrek þess og þraut-
seigju.
Einn úr hverfinu.