Faxi - 21.12.1940, Blaðsíða 4

4
F A X I
Minningarord,
Við, sem byggjum þenna hrjóstruga skaga og eigum Ufs-
afkomu okkar undir audæfum hafsins, viðurkennum*, að hafið
er oft stór gjöfvlt, e-n við vitwm einnig og höfum oft fengið
þad að reyna, >að það krefst stárra fórntt og oft stærri en við
höfum efni á flið fcera,.
Eina slíka fóm varð þetta byggðarlag að fœra nú í hamt,
er 'vélbóit'Urinn Eggert frá Keflavík fórst með allri áhöfn.
Eggert fór í róður föstud. 22. nóv. og hefir ekki spurst
til hans síðan. Á honum voru þessir menn:
Þorsteinn Eggertsson, formaður, Keflavík, 35 ár:t.
Gutmnar Haraldsson, vélstj. Skeggjastöðum, Garði, 23 ára.
Jón Guðbrandsson, Reykjavík, U2 ára.
Árni Árnason, Lambakoti, Miðnesi, 22 ám
Eirikur Guðm\u>ndsson, Keflavík, 32 ára.
Karl A. E. Celin, Keflavik, 27 ára.
Jón Ragnur Einarsson, Scebóli, Sandgerði, 23 ára.
Fyrir jafn fámennan, hóp sem sjómenn Suðurnesja, er
sárt að sjá á bak svo fjölmenvmn hóp hraustra og góöra
drengja.
En stœrst verður fórnin og sárastwr sölamúurinn á'st-
vinum og céttingjum er nú hafa misst lífsstoð sína, misst allt,
er þeir byggðw sínar framtíðarvo'nir á.
Slíkt tjón getur guð einn metið — og bœtt.
Starfsbrœður og sveitimgar hinna horfnu sjómanna
geyma minningu hraustra og prúðra drengja og fcera þeim
þökk fyrir unnið œfistarf.
Guð blessi mirtmmgu þeirrci
R. G.
Kvikmyndir.
Um allan hinn menntaöa
heim, er kvikmyndin viðurkennd.
sem góður menningar- og
í'ræðslugjafi, sé hún réttiiega
meðhöndluð, auk þess sem hún
er til yndis og ánægju, Hún
kynnir okkur margt það feg-
urs.ta sem afburða hæfileikar
hafa fengið áorkað hér á jörðu.
Vísindi og' listir eru ekki leng-
ur óræð hugtök, þvi höfundar
þeirra, snillingar liðinna kyn-
slóða endurhoJdgast á leiksvið-
inu, og lífsvegur þeirra, grýttur
og torsóttur, ’olasir við. Við
kynnumst löndum og þjóðum,
sögu þeirra og lifnaðai'háttum,
ásamt sæg annara m,enningar-
legra atriða, sem hér gefst ekki
kostur á aö rekja nánar. Þann-
ig á kvikmyndin stóran þátt í
því að minnka fjarlægðir hnatt-
arins, — flytja löndin nær hvert
cðru, og auka þekkingu og skiln-
ing á þróun jarðlífsins.
Islenzku þjóðinni, sem um
langan aldur hefir búið nyrzt
á hjara heims, við einangrun og
þekkingarskort á landsgseðum,
lífsafkomu og menningu annara
þjóða, var kvikmyndin því kær-
kominn gestur.
En hún flytur okkur fleira
en það sem nytsamt er og fag-
urt, við kynnumst þar einnig
skuggahliðum tilverunnar.
Við sjáum skuggahverfi stór-
borganna með allri eymd þeirra
og spillingu, þar sem þjófnaðir,
launmorð og svik eru svo að
segja daglegt brauð. Ekkert af
því sem í mannheim.um gerist
virðist kvikmyndinni óviðkom-
andi. Með hlutverkin fara af-
burða leikarar, og tækni kvik-
myndanna er svo fullkomin, að
við njótum þess sem, hún sýnir,
eins og það væri í raun og sann-
leika að gerast fyrir augum
okkar.
Stundum sjáum við myndir,
sem eru í senn göfugar og fagr-
ar, þær lyfta huganum upp í
æðra veldi cg skilja eftir í minn-
ingunni góð og varanleg áhrif.
Aðrar eru, aftui á móti ljótar.
Hugsandi mönnum vekja þær
ugg og óhug, en geta leitt barn-
ið og teskumanninn á glapstigu.
Að öllu þessu athugu má það
Ijóst verða, að sem menningar-
tæki er kvikmyndin tvíeggjað
vopn, sem handleika þarf með
varúð. Æskilegast væri, að hing-
að til landsins, flyttust aðeins
góðar kvikmyndir, sem öllum
væri holt að sjá, jafnt ungum
sem göm,lum.
En á meðan farráöamerm
þjóðarinnar láta kvikmynda-
húsaeigendur sjálfráða um val
kvikmynda, þá verða byggðar-
lögin sjálf að grípa í taumana
og kom.a í veg fyrir, að börnum
sé leyfður ótakmarkaður að-
gangur að kvikmyndahúsunum.
Víðast hvar í menningarlöndum
fá börn alls ekki aðgang að sýn-
ingum fullorðinna. Þau koma
reyndar stundum, í kvikmynda-
hús almennings, en þá því að-
cins, að þar sé á boðstólum mynd
við barna hæfi.
Aðal kvikmyndahús þeirra
eru, barnaskólarnir sjálfir og þar
fá þau daglega að sjá myndir,
gem eru í senn skemmtilegar og
fræðandi, og eru þessar kvik-
myndasýningar fastur liður í
skólastarfinu.