Straumar - 01.01.1927, Qupperneq 11

S T R A II M A R
3
á innileika trúarlífsins. Enda var saratíð hans þannig, að
full ástæða va.r til að innræta mönnum þetta. Hanti lifði
með mönnum, sem margir hverjir miðuðu mest við hið
ytra. Slíkan hugsunarhátt þurfti að leiðrétta. Það gerði
Jesús ógleymanlegu með orðum sínum um hræsnina og
Farísea-hu gsunarháttin n.
En reynslan sýnir, að enn er þörf á að leggja
áherzlu á þetta atriði. Þvi að enn virðist það ríkt
í hugum margra, að niiða trúarlífið of rajög við kenni-
setningar og ytri guðræknisiðkanir, og að blanda saman
hinu kirkjulega og kristilega.
Sem dæmi þessa má nefna alla þá, er miða trúarlíf
sitt eða annara við b ó k s t a f, en ekki anda, hvort sem
það er við bókstaf Biblíunnar eða við bókstaf kirkjulegra
kennisetninga og útskýringa á staðreyndum trúarinnar.
Dæmi þessa eru einnig þeir, sem meta trúarlíf sitt
og annara eftir ytri guðræknisiðkunum, hvort heldur hús-
lestrum, kirkjuferðum eða sókn kirkjulegra funda eða fé-
lagssamkoma, er fást við kirkjuleg og kristileg mál, —
fremur en eftir samfélagi sálarinnar í einrúmi við Guð
og hinn andlega heim.
Það sem réttmætt er í tali manna uin barnatrúna,
sem aldrei megi missast, fer í þá átt, að leggja áherzlu
á innileika trúarinnar. Því að einlægnin og trúnaðartraust-
ið einkennir barnslundina og birtist hjá hverju trúuðu
barni. — Þau einkennin þurfa ávalt að varðveitast, eigi
trúarlíf mannsins að haldast heilbrigt. —
En samfara innileikanum þarf að vera kraftur. Trú-
arlífið þarf að vera starfandi líf. Þar er annað ein-
kenni heilbrigðs kristilegs trúarlífs.
Æðsta mark og mið kristindómsins er að opna mönn-
um aðgang að guðlegum mætti; að vera kraftur Guðs til
hjálpræðis, þ. e. kraftur í lífi hvers trúaðs manns til þroska
og göfgunar, bæði trúarlega og siðferðilega. Pagnaðar-
erindi Krists er ekki aðeins opinberun eðlis Guðs og fræðsla
um takmark mannsins og siðferðilega breytni, heldur
öllu öðru fremur kraftur, er birzt hefir í veikum mönnum.
Nýja-testamentið segir, eins og vér vitum, mikið frá