Straumar - 01.01.1927, Side 19

STRAUMAR
II
Þá stóð eg upp og út í myrkríð gekk,
en um mig hrollur fór af nístingskalda,
og frá mér varp eg skræðum allra alda:
Sjá, eg var frjáls og laus af vanans bekk.
En fast um ökla’ eg fann samt þungan hlekk,
sem fætur þreyttir máttu trauðla valda.
Og tilverunnar helgreip snart mitt hjarta, —
eg horfði gleðivana’ í myrkrið svarta.
Þá beindi eg til fjallsins minni för,
þótt færðin væri þung og erfið gangan.
Ef hinzta leiðin fyrir jarðlífs-fangann
var fær, ég vildi’ að leyndardómsins skör.
Eg nýrrar reynslu girntist goðasvör,
og grun mér vakti’ í húmi blóma-angan
um eitthvað dýrðlegt bak við björg og hlíðar,
á bak við sanda’ og eyðimerkur víðar.
Loks fékk ég svar við sálar minnar þrá;
eg sá í fegurð nýja dögun rísa.
Og sólskin glóði yfir jökla’ og isa,
um engin græn og sævardjúpin blá.
Já, nýjan heim mér hlotnaðist að sjá, —
ég heyrði’ í fjarska raddir góðra dísa.
Og djúpt í lotning laut eg helgu valdi,
sem leit á mig frá opnu himins tjaldi.
Jakob Jóh. Smári.
Þeir, sem fundið hafa réttar leiðir, geta aðeins sýnt
það öðrum með því að taka framförum.
Joh. Mtíller.
Beindu augum þínum i sólarátt og skuggarnir munu
hörfa að baki þéi\